Roman Script    Reciting key words            Previous Sūrah    Quraan Index    Home  

7) Sūrat Al-'A`rāf

Printed format

7) سُورَة الأَعرَاف

Toggle thick letters. Most people make the mistake of thickening thin letters in the words that have other (highlighted) thick letter Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
'Алиф-Лӓм-Мӥм-Ҫӓд 007-001 Алиф. Лаам. Миим. Соод. أَلِف-لَام-مِيم-‍‍صَ‍‍ا‌د
Китӓбун 'Унзила 'Илайка Фалӓ Йакун Фӥ Ҫадрика Хараҗун Минһу Литунҙира Биһи Ұа Ҙикрá Лилму'уминӥна 007-002 Бу сенга у ила огоҳлантиришинг учун ва мўминларга эслатма этиб нозил қилинган китобдир. Кўнглингда ундан танглик бўлмасин. كِت‍‍َ‍ابٌ ‌أُ‌ن‍‍زِلَ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ فَلاَ‌ يَكُ‍‌‍نْ فِي صَ‍‍دْ‌رِكَ حَ‍رَجٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ لِتُ‍‌‍ن‍‍ذِ‌ر‍َ‍‌ بِ‍‍هِ ‌وَ‌ذِكْ‍رَ‌ى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ
Аттаби`ӱ Мӓнзила 'Илайкум Мин Раббикум Ұа Лӓ Таттаби`ӱ Мин Дӱниһи~ 'Аұлийӓۗ Қалӥлӓан Мӓ Таҙаккарӱна 007-003 Сизларга Роббингиздан нозил қилинган нарсага эргашинглар! Ундан бошқа валий-дўстларга эргашманглар. Жуда оз эслайсизлар. اتَّبِعُو‌ا‌ مَ‍‍ا‌ ‌أُ‌نْ‍‍زِلَ ‌إِلَيْكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ ‌وَلاَ‌ تَتَّبِعُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ ‌دُ‌ونِهِ ‌أَ‌وْلِي‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ۗ قَ‍‍لِيلا‌ ً‌ مَا‌ تَذَكَّرُ‌ونَ
Ұа Кам Мин Қарйатин 'Аһлакнӓһӓ Фаҗӓ'аһӓ Ба'сунӓ Байӓтӓан 'Аұ Һум Қӓ'илӱна 007-004 Қанчадан-қанча шаҳар-қишлоқларни ҳалок қилдик. Бас, азобимиз уларга тун уйқусида ёки кун уйқусида келди. (Аллоҳ таоло исён қилган кўплаб қавмларни ҳалокатга учратган, уларга Аллоҳнинг азоби кечаси ёки кундузи ухлаб ётган вақтларида, ғафлатнинг чўққисига чиққанларида келган.) وَكَمْ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍رْيَةٍ ‌أَهْلَكْنَاهَا‌ فَج‍‍َ‍ا‌ءَهَا‌ بَأْسُنَا‌ بَيَاتاً‌ ‌أَ‌وْ‌ هُمْ قَ‍‍ائِلُونَ
Фамӓ Кӓна Да`ұӓһум 'Иҙ Җӓ'аһум Ба'сунӓ 'Иллӓн Қӓлӱннӓ Куннӓ Žӓлимӥна 007-005 Бас, Бизнинг азобимиз келган чоғида уларнинг даъволари: «Албатта, биз золимлардан бўлган эдик», дейишларидан бошқа нарса бўлмади. فَمَا‌ ك‍‍َ‍انَ ‌دَعْوَ‌اهُمْ ‌إِ‌ذْ‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَهُمْ بَأْسُنَ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ ظَ‍‍الِمِينَ
Фаланас'аланна Ал-Лаҙӥна 'Урсила 'Илайһим Ұа Ланас'аланна Ал-Мурсалӥна 007-006 Бас, Биз, албатта, Пайғамбар юборилганлардан ҳам ва, албатта, Пайғамбарлардан ҳам сўрармиз. (Яъни, охиратда Пайғамбар келган ҳар бир қавмдан, шахсдан: «Сизларга Пайғамбар келдими? Бизнинг амрларимизни етказдими? Сизлар нима дедингиз?» деб сўралади. Шунингдек, Пайғамбарлардан ҳам: «Амримизни умматларингизга етказдингизми? Улар сизга қандай жавоб бердилар?» деб сўралади.) فَلَنَسْأَلَ‍‍نَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌أُ‌رْسِلَ ‌إِلَيْهِمْ ‌وَلَنَسْأَلَ‍‍نَّ ‌الْمُرْسَلِينَ
Фаланақуҫҫанна `Алайһим Би`илмин ۖ Ұа Мӓ Куннӓ Ғӓ'ибӥна 007-007 Бас, уларга илмий равишда қисса қилиб берурмиз. Ҳолбуки, Биз ғойиб бўлмаган эдик. فَلَنَ‍‍قُ‍‍صَّ‍‍نَّ عَلَيْهِمْ بِعِلْمٍۖ ‌وَمَا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ غَ‍‍ائِبِينَ
Ұа Ал-Ұазну Йаұма'иҙин Ал-Хаққу ۚ Фаман Ćақулат Маұӓзӥнуһу Фа'ӱлӓ'ика Һуму Ал-Муфлихӱна 007-008 Ўша куни (амалларни) тортиш ҳақдир. Бас, кимнинг тортилган (амаллари) оғир келса, ана ўшалар нажот топгувчилардир. وَ‌الْوَ‌زْنُ يَوْمَئِذ‌‌ٍ‌الْحَ‍‍قُّ ۚ فَمَ‍‌‍نْ ثَ‍‍قُ‍‍لَتْ مَوَ‌ا‌زِينُ‍‍هُ فَأ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ هُمُ ‌الْمُفْلِحُونَ
Ұа Ман Ҳаффат Маұӓзӥнуһу Фа'ӱлӓ'ика Ал-Лаҙӥна Ҳасирӱнфусаһум Бимӓ Кӓнӱ Би'ӓйӓтинӓ Йаžлимӱна 007-009 Ва кимнинг тортилган (амаллари) енгил келса, бас, ана ўшалар Бизнинг оятларимизга зулм қилиб, ўзларига зиён этганлардир. وَمَ‍‌‍نْ خَ‍‍فَّتْ مَوَ‌ا‌زِينُ‍‍هُ فَأ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ خَ‍‍سِرُ‌و‌ا‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ يَ‍‍ظْ‍‍لِمُونَ
Ұа Лақад Макканнӓкум Фӥ Ал-'Арđи Ұа Җа`алнӓ Лакум Фӥһӓ Ма`ӓйиша ۗ Қалӥлӓан Мӓ Ташкурӱна 007-010 Батаҳқиқ, Биз сизларга ер юзида имкон бердик ва унда маишат (воситалари) қилдик. Жуда оз шукр этарсизлар. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ مَكَّ‍‍نَّ‍‍اكُمْ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَجَعَلْنَا‌ لَكُمْ فِيهَا‌ مَعَايِشَ ۗ قَ‍‍لِيلا‌ ً‌ مَا‌ تَشْكُرُ‌ونَ
Ұа Лақад Ҳалақнӓкум Ćумма Ҫаұұарнӓкум Ćумма Қулнӓ Лилмалӓ'икати Асҗудӱ Ли'дама Фасаҗадӱ 'Иллӓблӥса Лам Йакун Мина Ас-Сӓҗидӥна 007-011 Ва батаҳқиқ, Биз сизларни яратдик, кейин сизларга суврат бердик. Сўнгра эса, фаришталарга: «Одамга сажда қилинг», дедик. Бас, улар сажда қилдилар. Магар Иблис сажда қилувчилардан бўлмади. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ خَ‍‍لَ‍‍قْ‍‍نَاكُمْ ثُ‍‍مَّ صَ‍‍وَّ‌رْنَاكُمْ ثُ‍‍مَّ قُ‍‍لْنَا‌ لِلْمَلاَئِكَةِ ‌اسْجُدُ‌و‌ا‌ لِأ‌دَمَ فَسَجَدُ‌و‌ا‌ ‌إِلاَّ‌ ‌إِبْ‍‍ل‍‍ِ‍ي‍‍سَ لَمْ يَكُ‍‌‍نْ مِنَ ‌ال‍‍سَّاجِدِينَ
Қӓла Мӓ Мана`ака 'Аллӓ Тасҗуда 'Иҙ 'Амартука ۖ Қӓла 'Анӓ Ҳайрун Минһу Ҳалақтанӥ Мин Нӓрин Ұа Ҳалақтаһу Мин Ҭӥнин 007-012 У зот: «Сенга амр этганимда сажда қилишингдан нима тўсди?» деди. У: «Мен ундан яхшиман, мени ўтдан яратдинг ва уни лойдан яратдинг», деди. (Аллоҳ таоло Ўз амрини бажармаган, Одамга сажда қилмаган Иблисдан: «Сенга амр этганимда сажда қилишингдан нима тўсди?» деб сўраганида, у «тавба қилдим, хато қилибман» дейиш ўрнига: «Мен ундан (яъни, Одамдан) яхшиман, мени ўт (олов)дан яратдинг ва уни лойдан яратдинг», деди. Яъни, Аллоҳнинг очиқ-ойдин фармони туриб, ўзининг фикрини ишлатди. Аллоҳнинг амри турганда, қачон фикрбозликлар бошланса, Иблиснинг иши қилинган бўлади. Бунинг оқибати Иблиснинг оқибатига ўхшаш бўлади. Иблиснинг оқибати эса, қуйидаги оятда баён қилинади:) قَ‍‍الَ مَا‌ مَنَعَكَ ‌أَلاَّ‌ تَسْجُدَ‌ ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَمَرْتُكَ ۖ قَ‍‍الَ ‌أَنَا‌ خَ‍‍يْ‍‍ر‌ٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ خَ‍‍لَ‍‍قْ‍‍تَنِي مِ‍‌‍نْ ن‍‍َ‍ا‌ر‌ٍ‌ ‌وَ‍خَ‍‍لَ‍‍قْ‍‍تَ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ طِ‍‍ينٍ
Қӓла Фӓһбиҭ Минһӓ Фамӓ Йакӱну Лака 'Ан Татакаббара Фӥһӓ Фӓҳруҗннака Мина Аҫ-Ҫӓғирӥна 007-013 У зот: «Бас, ундан (жаннатдан) туш! Сен учун унда мутакаббирлик қилиб юриш йўқ. Бас, чиқ! Албатта, сен хору зор бўлгувчилардансан», деди. قَ‍‍الَ فَاهْبِ‍‍ط‍ْ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ فَمَا‌ يَك‍‍ُ‍ونُ لَكَ ‌أَ‌نْ تَتَكَبَّ‍رَ‌ فِيهَا‌ فَاخْ‍‍رُجْ ‌إِنَّ‍‍كَ مِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍اغِ‍‍رِينَ
Қӓла 'Анžирнӥ 'Илá Йаұми Йуб`аćӱна 007-014 У:«Менга улар қайта тирилтириладиган кунгача муҳлат бер», деди. قَ‍‍الَ ‌أَ‌ن‍‍ظِ‍‍رْنِ‍‍ي ‌إِلَى‌ يَ‍‍وْمِ يُ‍‍بْ‍‍عَثُونَ
Қӓла 'Иннака Мина Ал-Мунžарӥна 007-015 У зот:«Албатта, сен муҳлат берилганлардансан», деди. قَ‍‍الَ ‌إِنَّ‍‍كَ مِنَ ‌الْمُ‍‌‍ن‍‍ظَ‍‍رِينَ
Қӓла Фабимӓғұайтанӥ Ла'ақ`уданна Лаһум Ҫирӓҭака Ал-Мустақӥма 007-016 У:«Мени иғвога учирганинг сабабли, албатта, мен уларни Тўғри йўлингда тўсиб ўтираман». قَ‍‍الَ فَبِمَ‍‍ا‌ ‌أَ‍‍غْ‍‍وَيْتَنِي لَأَ‍قْ‍‍عُدَنَّ لَهُمْ صِ‍رَ‌اطَ‍‍كَ ‌الْمُسْتَ‍‍قِ‍‍يمَ
Ćумма Ла'ӓтийаннаһум Мин Байни 'Айдӥһим Ұа Мин Ҳалфиһим Ұа `Ан 'Аймӓниһим Ұа `Ан Шамӓ'илиһим ۖ Ұа Лӓ Таҗиду 'Акćараһум Шӓкирӥна 007-017 Сўнгра уларнинг олдиларидан, орқаларидан, ўнг томонларидан ва чап томонларидан келаман. Ва уларнинг кўпларини шукр қилувчи ҳолда топмссан», деди. ثُ‍‍مَّ لَآتِيَ‍‍نَّ‍‍هُمْ مِ‍‌‍نْ بَ‍‍يْ‍‍نِ ‌أَيْدِيهِمْ ‌وَمِ‍‌‍نْ خَ‍‍لْفِهِمْ ‌وَعَ‍‌‍نْ ‌أَيْمَانِهِمْ ‌وَعَ‍‌‍نْ شَم‍‍َ‍ائِلِهِمْ ۖ ‌وَلاَ‌ تَجِدُ‌ ‌أَكْثَ‍رَهُمْ شَاكِ‍‍رِينَ
Қӓла Аҳруҗ Минһӓ Маҙ'ӱмӓан Мадхӱрӓан ۖ Ламан Таби`ака Минһум Ла'амла'анна Җаһаннама Минкумҗма`ӥна 007-018 У зот:«Ундан мазамматга учраган ва қувилган ҳолингда чиқ!!! Улардан ким сенга эргашса, албатта, жаҳаннамни сизларнинг ҳаммангиз билан тўлдираман», деди. (Аллоҳ таоло Одам алайҳиссаломни яратганидан сўнг фаришталарни унга сажда қилишга буюргани, улар сажда қилгани, аммо ёлғиз Иблис алайҳи лаъна сажда қилмаганини зикр қилгандан сўнг, Иблис билан бу борада бўлган муколама келтирилди. Бинобарин, Иблисни жаннатдан қувиб юборди.) قَ‍‍الَ ‌اخْ‍‍رُجْ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ مَذْ‌ء‍ُ‍‌وما‌ ً‌ مَ‍‍دْحُو‌ر‌ا‌ ًۖ لَمَ‍‌‍نْ تَبِعَكَ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَ‍‍نَّ‍‍مَ مِ‍‌‍نْ‍‍كُمْ ‌أَجْ‍‍مَعِينَ
Ұа Йӓ'ӓдаму Аскун 'Анта Ұа Заұҗука Ал-Җанната Факулӓ Мин Хайćу Ши'тумӓ Ұа Лӓ Тақрабӓ Һаҙиһи Аш-Шаҗарата Фатакӱнӓ Мина Аž-Žӓлимӥна 007-019 Эй Одам, сен жуфтинг билан жаннатни маскан тут. Икковингиз хоҳлаган жойингиздан енг. Аммо мана бу дарахтга яқинлашманглар. Унинг сабабидан золимлардан бўлиб қолманглар. وَيَا‌آ‌دَمُ ‌اسْكُ‍‌‍نْ ‌أَ‌نْ‍‍تَ ‌وَ‌زَ‌وْجُكَ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةَ فَكُلاَ‌ مِ‍‌‍نْ حَ‍‍يْ‍‍ثُ شِئْتُمَا‌ ‌وَلاَ‌ تَ‍‍قْ‍‍‍رَبَا‌ هَذِهِ ‌ال‍‍شَّجَ‍رَةَ فَتَكُونَا‌ مِنَ ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Фаұасұаса Лаһумӓ Аш-Шайҭӓну Лийубдийа Лаһумӓ Мӓ Ұӱрийа `Анһумӓ Мин Саұ'ӓтиһимӓ Ұа Қӓла Мӓ Наһӓкумӓ Раббукумӓ `Ан Һаҙиһи Аш-Шаҗарати 'Иллӓн Такӱнӓ Малакайни 'Аұ Такӱнӓ Мина Ал-Ҳӓлидӥна 007-020 Бас, шайтон икковларининг беркитилган авратларини очиш учун уларни васваса қилди ва: «Роббингиз сизни ушбу дарахтдан фақат икковингиз фаришта бўлмаслигингиз ёки абадий қолмаслигингиз учунгина ман қилди», деди. فَوَسْوَسَ لَهُمَا‌ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انُ لِيُ‍‍بْ‍‍دِيَ لَهُمَا‌ مَا‌ ‌وُ‌و‌رِيَ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمَا‌ مِ‍‌‍نْ سَوْ‌آتِهِمَا‌ ‌وَ‍قَ‍‍الَ مَا‌ نَهَاكُمَا‌ ‌‍رَبُّكُمَا‌ عَ‍‌‍نْ هَذِهِ ‌ال‍‍شَّجَ‍رَةِ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ تَكُونَا‌ مَلَكَ‍‍يْ‍‍نِ ‌أَ‌وْ‌ تَكُونَا‌ مِنَ ‌الْ‍‍خَ‍‍الِدِينَ
Ұа Қӓсамаһумӓннӥ Лакумӓ Ламина Ан-Нӓҫихӥна 007-021 Уларга: «Албатта, мен сизларга насиҳат қилувчиларданман», деб қасам ичди. وَ‍قَ‍‍اسَمَهُمَ‍‍ا‌ ‌إِنِّ‍‍ي لَكُمَا‌ لَمِنَ ‌ال‍‍نَّ‍‍اصِ‍‍حِينَ
Фадаллӓһумӓ Биғурӱрин ۚ Фаламмӓ Ҙӓқӓ Аш-Шаҗарата Бадат Лаһумӓ Саұ'ӓтуһумӓ Ұа Ҭафиқӓ Йаҳҫифӓни `Алайһимӓ Мин Ұарақи Ал-Җаннати ۖ Ұа Нӓдӓһумӓ Раббуһумӓ 'Алам 'Анһакумӓ `Ан Тилкумӓ Аш-Шаҗарати Ұа 'Ақул Лакумӓнна Аш-Шайҭӓна Лакумӓ `Адӱұун Мубӥнун 007-022 Бас, уларни алдов ила паст(ҳолат)га туширди. Икковлари дарахтдан татиб кўришганда, авратлари ўзларига кўриниб қолди ва ўзларига жаннат баргларидан тўсиқ тўқий бошладилар. Шунда Роббилари уларга нидо қилиб: «Сизларни ана ўша дарахтдан қайтарган эмасмидим ва, албатта, шайтон икковингизга очиқ-ойдин душмандир, демаганмидим?!» деди. فَدَلاَّهُمَا‌ بِ‍‍غُ‍‍ر‍ُ‍‌و‌ر‌‌ٍۚ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌ذَ‌اقَ‍‍ا‌ ‌ال‍‍شَّجَ‍رَةَ بَدَتْ لَهُمَا‌ سَوْ‌آتُهُمَا‌ ‌وَ‍طَ‍‍فِ‍‍قَ‍‍ا‌ يَ‍‍خْ‍‍صِ‍‍ف‍‍َ‍انِ عَلَيْهِمَا‌ مِ‍‌‍نْ ‌وَ‌‍رَقِ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ ۖ ‌وَنَا‌دَ‌اهُمَا‌ ‌‍رَبُّهُمَ‍‍ا‌ ‌أَلَمْ ‌أَ‌نْ‍‍هَكُمَا‌ عَ‍‌‍نْ تِلْكُمَا‌ ‌ال‍‍شَّجَ‍رَةِ ‌وَ‌أَ‍قُ‍‍لْ لَكُمَ‍‍ا‌ ‌إِنَّ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انَ لَكُمَا‌ عَدُ‌وّ‌ٌ‌ مُبِينٌ
Қӓлӓ Раббанӓ Žаламнӓнфусанӓ Ұа 'Ин Лам Тағфир Ланӓ Ұа Тархамнӓ Ланакӱнанна Мина Ал-Ҳӓсирӥна 007-023 Икковлари:«Эй Роббимиз, биз ўзимизга зулм қилдик. Агар Сен бизни мағфират қилмасанг ва бизга раҳм қилмасанг, албатта, зиён кўрганлардан бўламиз», дедилар. قَ‍‍الاَ‌ ‌‍رَبَّنَا‌ ظَ‍‍لَمْنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَنَا‌ ‌وَ‌إِ‌نْ لَمْ تَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لَنَا‌ ‌وَتَرْحَمْنَا‌ لَنَكُونَ‍‍نَّ مِنَ ‌الْ‍‍خَ‍‍اسِ‍‍رِينَ
Қӓла Аһбиҭӱ Ба`đукум Либа`đин `Адӱұун ۖ Ұа Лакум Фӥ Ал-'Арđи Мустақаррун Ұа Матӓ`ун 'Илá Хӥнин 007-024 У зот:«Бир-бирингизга душман бўлган ҳолингизда тушинглар. Сизларга ер юзида қароргоҳ бор ва маълум вақтгача фойдаланиш бор», деди. قَ‍‍الَ ‌اهْبِ‍‍طُ‍‍و‌ا‌ بَعْ‍‍ضُ‍‍كُمْ لِبَعْ‍‍ضٍ عَدُ‌وّ‌ٌۖ ‌وَلَكُمْ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ مُسْتَ‍‍قَ‍‍رّ‌ٌ‌ ‌وَمَت‍‍َ‍اع‌‍ٌ‌ ‌إِلَى‌ حِينٍ
Қӓла Фӥһӓ Тахйаұна Ұа Фӥһӓ Тамӱтӱна Ұа Минһӓ Туҳраҗӱна 007-025 У зот:«Унда ҳаёт кечирасизлар, унда ўласизлар ва ундан қайта чиқариласизлар», деди. قَ‍‍الَ فِيهَا‌ تَحْيَ‍‍وْنَ ‌وَفِيهَا‌ تَمُوت‍‍ُ‍ونَ ‌وَمِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ تُ‍‍خْ‍رَجُونَ
Йӓ Банӥ 'Ӓдама Қаднзалнӓ `Алайкум Либӓсӓан Йуұӓрӥ Саұ''ӓтикум Ұа Рӥшӓан ۖ Ұа Либӓсу Ат-Тақұá Ҙӓлика Ҳайрун ۚ Ҙӓлика Мин 'Ӓйӓ Ти Аллӓһи Ла`аллаһум Йаҙҙаккарӱна 007-026 Эй Одам болалари, батаҳқиқ, сизларга авратингизни тўсадиган либос ва зийнат либосини нозил қилдик. Тақво либоси, ана ўша яхшидир. Ана ўшалар Аллоҳнинг оят-белгиларидандир. Шоядки эсласалар. (Либоснинг зарури авратни пинҳон тутадиганидир. Лекин Аллоҳ инсоннинг авратдан бошқа аъзоларини ҳам тўсиш эҳтиёжи борлигини инобатга олиб, либосни зийнат тарзида нозил қилди. Худди шундай–либосни ўз ўрнида, яъни, шариатга мувофиқ истеъмол қилган инсон зийнатли ҳисобланади. Аммо энг асосий либос–тақво либоси.) يَابَنِ‍‍ي ‌آ‌دَمَ قَ‍‍دْ‌ ‌أَ‌ن‍‍زَلْنَا‌ عَلَيْكُمْ لِبَاسا‌ ً‌ يُوَ‌ا‌رِي سَ‍‍وْ‌ء‌آتِكُمْ ‌وَ‌رِيشا‌ ً‌ ‌وَلِب‍‍َ‍اسُ ۖ ‌ال‍‍تَّ‍‍قْ‍‍وَ‌ى‌ ‌ذَلِكَ خَ‍‍يْ‍‍ر‌‌ٌ‌ ‌ذَلِكَ ۚ مِ‍‌‍نْ ‌آي‍‍َ‍اتِ ‌اللَّ‍‍هِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُ‌ونَ
Йӓ Банӥ 'Ӓдама Лӓ Йафтинаннакуму Аш-Шайҭӓну Камӓҳраҗа 'Абаұайкум Мина Ал-Җаннати Йанзи`у `Анһумӓ Либӓсаһумӓ Лийурийаһумӓ Саұ''ӓтиһимӓ ۗннаһу Йарӓкум Һуұа Ұа Қабӥлуһу Мин Хайćу Лӓ Тараұнаһум ۗннӓ Җа`алнӓ Аш-Шайӓ Ҭӥна 'Аұлийӓ 'А Лиллаҙӥна Лӓ Йу'уминӱна 007-027 Эй Одам болалари, шайтон ота-онангизни ўзларига авратларини кўрсатиш учун устларидан либосларини ечиб, жаннатдан чиқарганидек, сизни ҳам фитнага солмасин. Албатта, у ва унинг ёрдамчилари сизни сиз кўрмайдиган томондан кўради. Биз, албатта, шайтонларни иймон келтирмайдиганларга дўст қилганмиз. (Шайтон инсониятнинг ота-онаси Одам ато ва Момо Ҳавони қандай фитнага солгани юқоридаги оятлардан маълум бўлди. У Одам ато ва Момо Ҳавони гуноҳга чорлаб яланғоч қилди ва жаннатдан чиқаришга муяссар бўлди. Одам болалари бу ҳодисани зинҳор унутмасликлари зарур. Акс ҳолда, шайтон уларни ҳам шармандаларча яланғочлаб, жаннатдан маҳрум этади.) يَابَنِ‍‍ي ‌آ‌دَمَ لاَ‌ يَفْتِنَ‍‍نَّ‍‍كُمُ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انُ كَمَ‍‍ا‌ ‌أَ‍خْ‍رَجَ ‌أَبَوَيْكُمْ مِنَ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ يَ‍‌‍ن‍‍زِعُ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمَا‌ لِبَاسَهُمَا‌ لِيُ‍‍رِيَهُمَا‌ سَ‍‍وْ‌ء‌آتِهِمَ‍‍ا‌ ‌إِنَّ‍‍هُ ۗ يَ‍رَ‌اكُمْ هُوَ‌ ‌وَ‍قَ‍‍بِيلُ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ حَ‍‍يْ‍‍ثُ لاَ‌ تَ‍رَ‌وْنَهُمْ ‌إِنَّ‍‍ا‌ ۗ جَعَلْنَا‌ ‌ال‍‍شَّيَاطِ‍‍ي‍‍نَ ‌أَ‌وْلِي‍‍َ‍ا‌ءَ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ لاَ‌ يُؤْمِنُونَ
Ұа 'Иҙӓ Фа`алӱ Фӓхишатан Қӓлӱ Ұаҗаднӓ `Алайһӓ 'Ӓбӓ'анӓ Ұа Аллӓһу 'Амаранӓ Биһӓ ۗ Қул 'Инна Аллӓһа Лӓ Йа'муру Бил-Фахшӓۖ 'Атақӱлӱна `Алá Аллӓһи Мӓ Лӓ Та`ламӱна 007-028 Улар қачон фоҳиша иш қилсалар: «Ота-боболаримиз ушбуни қилаётганини кўрдик. Буни бизга Аллоҳ буюрган», дерлар. сен:«Аллоҳ, албатта, фаҳш ишларга буюрмас. Аллоҳ шаънига билмайдиган нарсангизни айтасизми?!» дегин. وَ‌إِ‌ذَ‌ا‌ فَعَلُو‌ا‌ فَاحِشَة‌ ًقَ‍‍الُو‌ا‌ ‌وَجَ‍‍دْنَا‌ عَلَيْهَ‍‍ا‌ ‌آب‍‍َ‍ا‌ءَنَا‌ ‌وَ‌اللَّهُ ‌أَمَ‍رَنَا‌ بِهَا‌ ۗ قُ‍‍لْ ‌إِنَّ ‌اللَّ‍‍هَ لاَ‌ يَأْمُرُ‌ بِ‍الْفَحْش‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ۖ ‌أَتَ‍‍قُ‍‍ول‍‍ُ‍ونَ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ مَا‌ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
Қул 'Амара Раббӥ Бил-Қисҭи ۖ Ұа 'Ақӥмӱ Ұуҗӱһакумнда Кулли Масҗидин Ұа Ад`ӱһу Муҳлиҫӥна Лаһу Ад-Дӥна ۚ Камӓ Бада'акум Та`ӱдӱна 007-029 Сен:«Роббим адолатга амр қилди. Ҳар бир ибодатда юзингизни тўғри тутинг. Унинг динига ихлос этган ҳолда дуо қилинг. Сизларни аввалда қандай яратган бўлса, ўша ҳолда қайтарсизлар», деб айт. قُ‍‍لْ ‌أَمَ‍رَ‌ ‌‍رَبِّي بِ‍الْ‍‍قِ‍‍سْ‍‍طِ ۖ ‌وَ‌أَ‍قِ‍‍يمُو‌ا‌ ‌وُجُوهَكُمْ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ كُلِّ مَسْجِد‌ٍ‌ ‌وَ‌ا‌دْع‍‍ُ‍وهُ مُ‍‍خْ‍‍لِ‍‍صِ‍‍ي‍‍نَ لَهُ ‌ال‍‍دّ‍ِ‍ي‍‍نَ ۚ كَمَا‌ بَدَ‌أَكُمْ تَعُو‌دُ‌ونَ
Фарӥқӓан Һадá Ұа Фарӥқӓан Хаққа `Алайһиму Аđ-Đалӓлату ۗннаһуму Аттаҳаҙӱ Аш-Шайӓҭӥна 'Аұлийӓ'а Мин Дӱни Аллӓһи Ұа Йахсабӱна 'Аннаһум Муһтадӱна 007-030 Бир гуруҳни ҳидоят қилди. Бошқа гуруҳга йўлдан озиш ҳақ бўлди. Чунки улар Аллоҳни қўйиб шайтонларни ўзларига дўст тутдилар. Ҳамда ўзларини, албатта, ҳидоят топганлар, деб ҳисоблайдилар. (Ҳатто Пайғамбарлар, авлиё ва солиҳ бандалар ҳам шайтон васвасасидан саломат қолмаганлар. Аммо улар доимо яхшиликни ихтиёр қилганлари, ёмонликдан қочганликлари учун Аллоҳ ҳидоятига сазовор бўлганлар. Хатокорларни ҳам биров мажбур қилиб ёки зўрлаб йўлдан оздиргани йўқ, шайтон фитнаси шу ҳолга туширди. Икки гуруҳ ҳам Аллоҳ ҳузурига қайтадилар.) فَ‍‍رِي‍‍ق‍‍اً‌ هَدَ‌ى‌ ‌وَفَ‍‍رِي‍‍ق‍‍اً‌ حَ‍‍قَّ عَلَيْهِمُ ‌ال‍‍ضَّ‍‍لاَلَةُ ۗ ‌إِنَّ‍‍هُمُ ‌اتَّ‍‍خَ‍‍ذُ‌و‌ا‌ال‍‍شَّيَاطِ‍‍ي‍‍نَ ‌أَ‌وْلِي‍‍َ‍ا‌ءَ‌ مِ‍‌‍نْ ‌د‍ُ‍‌ونِ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَيَحْسَب‍‍ُ‍ونَ ‌أَنَّ‍‍هُمْ مُهْتَدُ‌ونَ
Йӓ Банӥ 'Ӓдама Ҳуҙӱ Зӥнатакумнда Кулли Масҗидин Ұа Кулӱ Ұа Ашрабӱ Ұа Лӓ Тусрифӱ ۚннаһу Лӓ Йухиббу Ал-Мусрифӥна 007-031 Эй Одам болалари, ҳар бир ибодат чоғида ўз зийнатингизни олинг. Еб-ичинг ва исроф қилманг. Чунки У зот исроф қилувчиларни севмас. (Ўтган ояти каримада келганидек, кийимсиз ҳолда ибодат-тавоф қилиш ёхуд жанда, ямоқ-ясқоқ кийим билан бажариш ибодат фазли ва савобини зиёда этмайди. Лекин табиати бузуқ кишилар бузуқ диндорликка уринадилар, тақвони жулдур кийимлар ила ҳосил бўладиган этиб кўрсатишга ҳаракат қиладилар. Аллоҳ таоло эса, энгил-бошда ҳаддан ошиб фахр ва ғурурга кетишни қоралаганидек, унинг паст ва табиатсиз ҳолда истеъмол қилинишини ҳам қоралайди.) يَابَنِ‍‍ي ‌آ‌دَمَ خُ‍‍ذُ‌و‌ا‌ ‌زِينَتَكُمْ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ كُلِّ مَسْجِد‌ٍ‌ ‌وَكُلُو‌ا‌ ‌وَ‌اشْ‍رَبُو‌ا‌ ‌وَلاَ‌ تُسْ‍‍رِفُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍هُ ۚ لاَ‌ يُحِبُّ ‌الْمُسْ‍‍رِفِينَ
Қул Ман Харрама Зӥната Аллӓһи Аллатӥҳраҗа Ли`ибӓдиһи Ұа Аҭ-Ҭаййибӓти Мина Ар-Ризқи ۚ Қул Һийа Лиллаҙӥна 'Ӓманӱ Фӥ Ал-Хайӓати Ад-Дунйӓ Ҳӓлиҫатан Йаұма Ал-Қийӓмати ۗ Каҙӓлика Нуфаҫҫилу Ал-'Ӓйӓти Лиқаұмин Йа`ламӱна 007-032 Сен:«Аллоҳ Ўз бандаларига чиқарган зийнатларни ва покиза ризқларни ким ҳаром қилди?!» деб айт. «Улар ҳаёти дунёда иймон келтирганларга, қиёмат кунида эса фақат ўзларига хосдир», деб айт. Биладиган қавмлар учун оятларни мана шундай муфассал баён қиламиз. (Ушбу оятлар эгниларига кийим киймай тавоф қилишни, ҳаж мавсумида яхши таом истеъмол этмасликни ўзларига русум қилиб олиб, бу Аллоҳ амри, деб юрган араб мушрикларининг қилмишлари нотўғри эканини билдириш учун тушгани ва бу орқали ҳамма замон кофирларига хитоб қилинаётгани бошда айтиб ўтилган эди. Яланғоч ҳолда тавоф қилиш жоиз эмаслигини тушуниб етган мусулмонлар кийим-бош билан тавоф қилишса, мушриклар уларнинг устиларидан кулишган. Шунда Аллоҳ таоло мазкур ояти каримани нозил қилган.) قُ‍‍لْ مَ‍‌‍نْ حَ‍رَّمَ ‌زِينَةَ ‌اللَّ‍‍هِ ‌الَّتِ‍‍ي ‌أَ‍خْ‍رَجَ لِعِبَا‌دِهِ ‌وَ‌ال‍‍طَّ‍‍يِّب‍‍َ‍اتِ مِنَ ‌ال‍‍رِّ‌زْ‍قِ ۚ قُ‍‍لْ هِيَ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌آمَنُو‌ا‌ فِي ‌الْحَي‍‍َ‍اةِ ‌ال‍‍دُّ‌نْ‍‍يَا‌ خَ‍‍الِ‍‍صَ‍‍ة ً‌ يَ‍‍وْمَ ‌الْ‍‍قِ‍‍يَامَةِ ۗ كَذَلِكَ نُفَ‍‍صِّ‍‍لُ ‌الآي‍‍َ‍اتِ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يَعْلَمُونَ
Қул 'Иннамӓ Харрама Раббийа Ал-Фаұӓхиша Мӓ Žаһара Минһӓ Ұа Мӓ Баҭана Ұа Ал-'Иćма Ұа Ал-Бағйа Биғайри Ал-Хаққи Ұа 'Ан Тушрикӱ Биллӓһи Мӓ Лам Йуназзил Биһи Сулҭӓнӓан Ұа 'Ан Тақӱлӱ `Алá Аллӓһи Мӓ Лӓ Та`ламӱна 007-033 «Роббим фақатгина ошкора ва яширин фаҳш ишларни, гуноҳларни, ноҳақ тажовузкорликни ва Аллоҳга ҳеч қандай ҳужжат туширмаган нарсаларни шерик қилиб олишингизни ҳамда Аллоҳга нисбатан билмаган нарсани айтишни ҳаром қилган, холос», деб айт. قُ‍‍لْ ‌إِنَّ‍‍مَا‌ حَ‍رَّمَ ‌‍رَبِّيَ ‌الْفَوَ‌احِشَ مَا‌ ظَ‍‍هَ‍رَ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ ‌وَمَا‌ بَ‍‍طَ‍‍نَ ‌وَ‌الإِثْمَ ‌وَ‌الْبَ‍‍غْ‍‍يَ بِ‍‍غَ‍‍يْ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌الْحَ‍‍قِّ ‌وَ‌أَ‌نْ تُشْ‍‍رِكُو‌ا‌ بِ‍اللَّ‍‍هِ مَا‌ لَمْ يُنَزِّلْ بِ‍‍هِ سُلْ‍‍طَ‍‍انا‌ ً‌ ‌وَ‌أَ‌نْ تَ‍‍قُ‍‍ولُو‌ا‌ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ مَا‌ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
Ұа Ликулли 'Умматин 'Аҗалун ۖ Фа'иҙӓ Җӓ'а 'Аҗалуһум Лӓ Йаста'ҳирӱна Сӓ`атан ۖ Ұа Лӓ Йастақдимӱна 007-034 Ҳар бир умматнинг ажали бор. Ажаллари келган вақтида бирор соатга кетга ҳам, олдинга ҳам сура олмаслар. (Дунёга келган ҳар бир шахснинг белгилик ажали бўлиб, ўша ажал келганда бу дунёни, албатта, тарк этиши ҳақиқат. Шунингдек, оламдаги ҳар бир уммат–халқ ва қавмнинг ҳам белгилик ажали бор. Бу ажал муқаррар суратда, ўз вақтида келади. Уни на бирор соат олдинга, на бирор соат ортга сура оладилар.) وَلِكُلِّ ‌أُمَّ‍‍ةٍ ‌أَجَل‌‍ٌۖ فَإِ‌ذَ‌ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌أَجَلُهُمْ لاَ‌ يَسْتَأْ‍خِ‍‍ر‍ُ‍‌ونَ سَاعَة ًۖ ‌وَلاَ‌ يَسْتَ‍‍قْ‍‍دِمُونَ
Йӓ Банӥ 'Ӓдама 'Иммӓ Йа'тийаннакум Русулун Минкум Йақуҫҫӱна `Алайкум 'Ӓйӓ ۙ Тӥ Фамани Аттақá Ұа 'Аҫлаха Фалӓ Ҳаұфун `Алайһим Ұа Лӓ Һум Йахзанӱна 007-035 Эй Одам болалари, агар сизларга ўзингиздан бўлган Пайғамбарлар келиб, оятларимни сўзлаганда, бас, ким тақво қилса ва яхши амал қилса, уларга хавф йўқдир ва улар хафа ҳам бўлмаслар. يَابَنِ‍‍ي ‌آ‌دَمَ ‌إِمَّ‍‍ا‌ يَأْتِيَ‍‍نَّ‍‍كُمْ ‌رُسُلٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍كُمْ يَ‍‍قُ‍‍صُّ‍‍ونَ عَلَيْكُمْ ‌آيَاتِي فَمَنِ ۙ ‌اتَّ‍‍قَ‍‍ى‌ ‌وَ‌أَ‍صْ‍‍لَحَ فَلاَ‌ خَ‍‍وْفٌ عَلَيْهِمْ ‌وَلاَ‌ هُمْ يَحْزَنُونَ
Ұа Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа Астакбарӱ `Анһӓ 'Ӱлӓ'ика 'Аҫхӓбу Анӓри ۖ Һум Фӥһӓ Ҳӓлидӱна 007-036 Оятларимизни ёлғонга чиқарганлар ва улардан кибр қилганлар, ана ўшалар дўзах эгаларидир. Улар унда абадий қолурлар. وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَ‌اسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هَ‍‍ا‌ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابُ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ ۖ هُمْ فِيهَا‌ خَ‍‍الِدُ‌ونَ
Фаман 'Аžламу Миммани Афтарá `Алá Аллӓһи Каҙибӓан 'Аұ Каҙҙаба Би'ӓйӓтиһи~ ۚ 'Ӱлӓ'ика Йанӓлуһум Наҫӥбуһум Мина Ал-Китӓби ۖ Хаттá 'Иҙӓ Җӓ'ат/һум Русулунӓ Йатаұаффаұнаһум Қӓлӱйна Мӓ Кунтум Тад`ӱна Мин Дӱни Аллӓһи ۖ Қӓлӱ Đаллӱ `Аннӓ Ұа Шаһидӱ `Алáнфусиһимннаһум Кӓнӱ Кӓфирӥна 007-037 Аллоҳга нисбатан ёлғон тўқиган ёки Унинг оятларини ёлғонга чиқарган кимсадан ҳам золимроқ одам борми?! Ана ўшаларга китобдан насибалари етадир. Бизнинг элчиларимиз келиб уларнинг жонларини олаётиб: «Аллоҳдан ўзга ибодат қилаётган нарсаларингиз қани?» дерлар. Улар: «Биздан ғоиб бўлишди», дерлар ва ўз зиёнларига, кофир бўлганларини айтиб, гувоҳлик берарлар. فَمَ‍‌‍نْ ‌أَ‍ظْ‍‍لَمُ مِ‍‍مَّ‍‍نِ ‌افْتَ‍رَ‌ى‌ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ كَذِباً‌ ‌أَ‌وْ‌ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ ۚ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ يَنَالُهُمْ نَ‍‍صِ‍‍يبُهُمْ مِنَ ‌الْكِت‍‍َ‍ابِ ۖ حَتَّ‍‍ى‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْهُمْ ‌رُسُلُنَا‌ يَتَوَفَّوْنَهُمْ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَيْ‍‍نَ مَا‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ تَ‍‍دْع‍‍ُ‍ونَ مِ‍‌‍نْ ‌د‍ُ‍‌ونِ ‌اللَّ‍‍هِ ۖ قَ‍‍الُو‌اضَ‍‍لُّو‌ا‌ عَ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌وَشَهِدُ‌و‌ا‌ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَ‌نْ‍‍فُسِهِمْ ‌أَنَّ‍‍هُمْ كَانُو‌ا‌ كَافِ‍‍رِينَ
Қӓла Адҳулӱ Фӥ 'Умамин Қад Ҳалат Мин Қабликум Мина Ал-Җинни Ұа Ал-'Инси Фӥ Анӓри ۖ Кулламӓ Даҳалат 'Умматун Ла`анат 'Уҳтаһӓ ۖ Хаттá 'Иҙӓ Аддӓракӱ Фӥһӓ Җамӥ`ӓан Қӓлат 'Уҳрӓһум Ли'ұлӓһум Раббанӓ Һӓ'уулӓ' 'Аđаллӱнӓ Фа'ӓтиһим `Аҙӓбӓан Đи`фӓан Мина Анӓри ۖ Қӓла Ликуллин Đи`фун Ұа Лакин Лӓ Та`ламӱна 007-038 У зот:«Сиздан олдин ўтган, жин ва инсдан бўлган умматлар билан дўзахга киринг», дер. Қачонки қайси бир уммат (дўзахга) кирса, шеригини лаънатлар. Бироқ у ерда ҳаммалари топишганларида, кейингилари аввалгиларини (маломат қилиб): «Эй Роббимиз, бизни анавилар адаштирган эдилар. Уларга дўзах азобини икки баробар қилиб бер», дерлар. У зот: «Ҳаммага ҳам икки баробар, лекин билмассизлар», дер. (Осий зот айнан ўз шеригига эргашиб, оқибат ушбу балойи азимга гирифтор бўлди. Шундай қилиб, бир-бирларини лаънатлаб, бирин-кетин дўзахда топишадилар: «Ҳаммалари унда топишганда эса, кейингилари аввалгиларини (маломат қилиб): «Эй Роббимиз, бизни анавилар адаштирган эдилар. Уларга дўзах азобини икки баробар қилиб бер», дерлар».) قَ‍‍الَ ‌ا‌دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌ فِ‍‍ي ‌أُمَم‌‍ٍقَ‍‍دْ‌ خَ‍‍لَتْ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لِكُمْ مِنَ ‌الْجِ‍‍نِّ ‌وَ‌الإِ‌ن‍‍سِ فِي ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ ۖ كُلَّمَا‌ ‌دَ‍خَ‍‍لَتْ ‌أُمَّ‍‍ة ٌ‌ لَعَنَتْ ‌أُ‍خْ‍‍تَهَا‌ ۖ حَتَّ‍‍ى‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ ‌ا‌دَّ‌ا‌‍رَكُو‌ا‌ فِيهَا‌ جَمِيعا‌‌ ًقَ‍‍الَتْ ‌أُ‍خْ‍رَ‌اهُمْ لِأ‌ولاَهُمْ ‌‍رَبَّنَا‌ ه‍‍َ‍ا‌ؤُلاَ‌ء‌ ‌أَ‍ضَ‍‍لُّونَا‌ فَآتِهِمْ عَذَ‌ابا‌‌ ًضِ‍‍عْفا‌ ً‌ مِنَ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ ۖ قَ‍‍الَ لِكُلّ‌‍ٍضِ‍‍عْفٌ‌ ‌وَلَكِ‍‌‍نْ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
Ұа Қӓлат 'Ӱлӓһум Ли'ҳрӓһум Фамӓ Кӓна Лакум `Алайнӓ Мин Фаđлин Фаҙӱқӱ Ал-`Аҙӓба Бимӓ Кунтум Таксибӱна 007-039 Аввалгилар кейингиларга: «Сизларни биздан афзаллик томонингиз йўқ. Қилган касбингизга яраша азобни тортаверинглар», дерлар. وَ‍قَ‍‍الَتْ ‌أ‍ُ‍‌ولاَهُمْ لِأخْ‍رَ‌اهُمْ فَمَا‌ ك‍‍َ‍انَ لَكُمْ عَلَيْنَا‌ مِ‍‌‍نْ فَ‍‍ضْ‍‍ل‌‍ٍ‌ فَذُ‌وقُ‍‍و‌ا‌الْعَذ‍َ‍‌ابَ بِمَا‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ تَكْسِبُونَ
нна Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа Астакбарӱ `Анһӓ Лӓ Туфаттаху Лаһумбұӓбу Ас-Самӓ'и Ұа Лӓ Йадҳулӱна Ал-Җанната Хаттá Йалиҗа Ал-Җамалу Фӥ Самми Ал-Ҳийӓҭи ۚ Ұа Каҙалика Наҗзӥ Ал-Муҗримӥна 007-040 Албатта, оятларимизни ёлғонга чиқарганлар ва улардан кибр қилганларга осмон эшиклари очилмас ва улар туя игна тешигидан ўтмагунча жаннатга кирмаслар. Жиноятчиларни мана шундай жазолаймиз. (Уларнинг руҳлари осмонга олиб чиқилганда, эшик очилмай, аҳволлари расво бўлган эди. Энди жаннатга киришлари учун ғоят оғир шарт қўйилмоқда. Бир тарафда улкан жуссали тоғдек туя дарёдек пишқириб турибди. Иккинчи тарафда кўз илғаб-илғамай бир игна. Аммо унинг тешигини, унга нигоҳи ўткир одам яқинроқдан тикилмаса, кўрмайди ҳам. Бу баҳайбат туя ушбу кичкина тешикдан ўтса, бош устига, «анавилар» ҳам жаннатга кираверсинлар. Бу илоҳий таъбир оддийгина қилиб, абадул абад жаннатга кирмайди, дейишдан кўра юз чандон таъсирчандир. Бу ҳам уларнинг азобига азоб, жазосига жазо қўшиш учундир.) إِنَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَ‌اسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ لاَ‌ تُفَتَّحُ لَهُمْ ‌أَبْ‍‍و‍َ‍‌ابُ ‌ال‍‍سَّم‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌وَلاَ‌ يَ‍‍دْ‍‍خُ‍‍ل‍‍ُ‍ونَ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةَ حَتَّى‌ يَلِجَ ‌الْجَمَلُ فِي سَ‍‍مِّ ‌الْ‍‍خِ‍‍ي‍‍َ‍اطِ ۚ ‌وَكَذَلِكَ نَ‍‍جْ‍‍زِي ‌الْمُ‍‍جْ‍‍رِمِينَ
Лаһум Мин Җаһаннама Миһӓдун Ұа Мин Фаұқиһим Ғаұӓшин ۚ Ұа Каҙалика Наҗзӥ Аž-Žӓлимӥна 007-041 Уларга жаҳаннамдан тўшак ва устларига чойшаб бор. Золимларни мана шундай жазолаймиз. لَهُمْ مِ‍‌‍نْ جَهَ‍‍نَّ‍‍مَ مِه‍‍َ‍ا‌د‌ٌ‌ ‌وَمِ‍‌‍نْ فَوْ‍قِ‍‍هِمْ غَ‍‍و‍َ‍‌اشٍۚ ‌وَكَذَلِكَ نَ‍‍جْ‍‍زِي ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Ұа Ал-Лаҙӥна 'Ӓманӱ Ұа `Амилӱ Аҫ-Ҫӓлихӓти Лӓ Нукаллифу Нафсӓан 'Иллӓ Ұус`аһӓ 'Ӱлӓ'ика 'Аҫхӓбу Ал-Җаннати ۖ Һум Фӥһӓ Ҳӓлидӱна 007-042 Иймон келтириб, яхши амалларни қилганлар–Биз ҳеч бир жонни тоқатидан ташқари нарсага таклиф қилмаймиз–ана ўшалар жаннат эгаларидир. Улар унда абадий қолурлар. (Аллоҳ таоло ҳеч бир жонни тоқатидан ташқари нарсага таклиф қилмайди. Тоқати доирасидаги амалларни бажариб жаннатга соҳиб бўлиш қандай улуғ толе! Боз устига, жаннатда абадий қолиш нечук саодат!) وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌آمَنُو‌ا‌ ‌وَعَمِلُو‌ا‌ال‍‍صَّ‍‍الِح‍‍َ‍اتِ لاَ‌ نُكَلِّفُ نَفْسا‌‌ ً‌ ‌إِلاَّ‌ ‌وُسْعَهَ‍‍ا‌ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابُ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ ۖ هُمْ فِيهَا‌ خَ‍‍الِدُ‌ونَ
Ұа Наза`нӓ Мӓ Фӥ Ҫудӱриһим Мин Ғиллин Таҗрӥ Мин Тахтиһиму Ал-'Анһӓру ۖ Ұа Қӓлӱ Ал-Хамду Лиллӓһ Ал-Лаҙӥ Һадӓнӓ Лиһаҙӓ Ұа Мӓ Куннӓ Линаһтадийа Лаұлӓ 'Ан Һадӓнӓ Ал-Лаһу ۖ Лақад Җӓ'ат Русулу Раббинӓ Бил-Хаққи ۖ Ұа Нӱдӱн Тилкуму Ал-Җаннату 'Ӱриćтумӱһӓ Бимӓ Кунтум Та`малӱна 007-043 Ва кўксиларидаги ғиллу ғашларни чиқариб олдик, остиларидан анҳорлар оқиб турибди. Улар: «Бизни шунга ҳидоят қилган Аллоҳга ҳамдлар бўлсин, агар Аллоҳ бизни ҳидоят қилмаганда, ўзимиз йўл топа олмас эдик. Роббимизнинг элчилари ҳақни келтирдилар», дедилар. Ва уларга: «Мана шу жаннатингизни қилган амалларингиз туфайли мерос қилиб олдингиз», деб нидо қилинур. وَنَزَعْنَا‌ مَا‌ فِي صُ‍‍دُ‌و‌رِهِمْ مِ‍‌‍نْ غِ‍‍لّ‌‍ٍ‌ تَ‍‍جْ‍‍رِي مِ‍‌‍نْ تَحْتِهِمُ ‌الأَ‌نْ‍‍ه‍‍َ‍ا‌رُ‌ ۖ ‌وَ‍قَ‍‍الُو‌ا‌الْحَمْدُ‌ لِلَّهِ ‌الَّذِي هَدَ‌انَا‌ لِهَذَ‌ا‌ ‌وَمَا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ لِنَهْتَدِيَ لَوْلاَ‌ ‌أَ‌نْ هَدَ‌انَا‌ ‌اللَّهُ ۖ لَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْ ‌رُسُلُ ‌‍رَبِّنَا‌ بِ‍الْحَ‍‍قِّ ۖ ‌وَنُو‌دُ‌و‌ا‌ ‌أَ‌نْ تِلْكُمُ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةُ ‌أ‍ُ‍‌و‌رِثْتُمُوهَا‌ بِمَا‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ تَعْمَلُونَ
Ұа Нӓдáҫхӓбу Ал-Җаннати 'Аҫхӓба Анӓри 'Ан Қад Ұаҗаднӓ Мӓ Ұа`аданӓ Раббунӓ Хаққӓан Фаһал Ұаҗадтум Мӓ Ұа`ада Раббукум Хаққӓан ۖ Қӓлӱ На`ам ۚ Фа'аҙҙана Му'уаҙҙинун Байнаһумн Ла`нату Аллӓһи `Алá Аž-Žӓлимӥна 007-044 Ва жаннат эгалари дўзах эгаларига: «Биз Роббимиз бизга ваъда қилган нарсанинг ҳақ эканини топдик. Сизлар ҳам Роббингиз ваъда қилган нарсанинг ҳақ эканини топдингизми?!» деб нидо қиладир. Улар: «Ҳа!» дерлар. Бас, улар ўрталарида бир жарчи: «Золимларга Аллоҳнинг лаънати бўлсин!!! وَنَا‌دَ‌ى‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابُ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابَ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ ‌أَ‌نْ قَ‍‍دْ‌ ‌وَجَ‍‍دْنَا‌ مَا‌ ‌وَعَدَنَا‌ ‌‍رَبُّنَا‌ حَ‍‍قّ‍‍ا‌‌ ً‌ فَهَلْ ‌وَجَ‍‍دْتُمْ مَا‌ ‌وَعَدَ‌ ‌‍رَبُّكُمْ حَ‍‍قّ‍‍ا‌‌ ًۖ قَ‍‍الُو‌ا‌ نَعَمْ ۚ فَأَ‌ذَّنَ مُؤَ‌ذِّن‌‍ٌ‌ بَيْنَهُمْ ‌أَ‌نْ لَعْنَةُ ‌اللَّ‍‍هِ عَلَى‌ ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Ал-Лаҙӥна Йаҫуддӱна `Ан Сабӥли Аллӓһи Ұа Йабғӱнаһӓ `Иұаҗӓан Ұа Һум Бил-'Ӓҳирати Кӓфирӱна 007-045 Аллоҳнинг йўлидан тўсадиган, уни бузишни истайдиган ва охиратга кофир бўлувчиларга!!!» деб жар соладир. (Бундай ҳолатда савол беришга фақат жаннат эгаларигина қодирдирлар. Чунки дўзах эгалари ўзлари билан ўзлари овора. Бу дунёда кофирлар Аллоҳнинг охирати, жаннати ва дўзахига, уларда азоб-уқубат, роҳат-фароғат бўлишига иймон келтирган мўминлар устидан кулган эдилар. Энди вазият буткул ўзгарди. Мўминларнинг юзи ёруғ, сўзлари ҳақ бўлди.) الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَ‍‍صُ‍‍دّ‍ُ‍‌ونَ عَ‍‌‍نْ سَب‍‍ِ‍ي‍‍لِ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَيَ‍‍بْ‍‍‍‍غُ‍‍ونَهَا‌ عِوَجا‌ ً‌ ‌وَهُمْ بِ‍الآ‍‍خِ‍رَةِ كَافِرُ‌ونَ
Ұа Байнаһумӓ Хиҗӓбун ۚ Ұа `Алá Ал-'А`рӓфи Риҗӓлун Йа`рифӱна Куллӓан Бисӥмӓһум ۚ Ұа Нӓдаұ 'Аҫхӓба Ал-Җаннати 'Ан Салӓмун `Алайкум ۚ Лам Йадҳулӱһӓ Ұа Һум Йаҭма`ӱна 007-046 Ораларида аъроф-тўсиқ бор, у деворлар устидаги кишилар ҳаммаларини сиймоларидан танирлар. Тамаъ қилган ҳолларида кирмай турган жаннат эгаларига: «Сизга салом бўлсин», деб нидо қиларлар. (Жаннат билан дўзах орасида тўсиқ бўлиб турган баланд ва кенг девор–аъроф устида одамлар бор. Бу одамлар кимлар эканлиги ҳақида уламолар ўртасида икки хил фикр мавжуд. Биринчиси: улар яхшилик ва ёмонликлари тенг келиб, на жаннатга, на дўзахга ҳукм бўлмай қолган кишилардир. Иккинчиси, ўз қавмига Пайғамбарларнинг ҳақ даъватларини етказиб, уларни яхшиликка бошлаган даъватчилар, уламолар ва шуҳадолардир. Биз иккинчи маънони ихтиёр қилдик. Чунки, аъроф–олиймақом жой, жаннатнинг ҳам устида. Унинг юзида турган одамлар халойиқни юқоридан кузатишяпти. Улар ишонч билан яхшиларга яхши, ёмонларга муносиб тарзда сўз қотмоқдалар. Жаннат эгаларини олқишлаб, дўзах аҳлини итоб қилмоқдалар. Ўзларини нима кутаётганини билолмай, қиёмат саҳнида изтироб чекиб турганлар бунга журъат эта олмайдилар. Аллоҳу аъламу бис-савоб.) وَبَيْنَهُمَا‌ حِج‍‍َ‍ابٌۚ ‌وَعَلَى‌ ‌الأَعرَ‍‌افِ ‌رِج‍‍َ‍الٌ‌ يَعْ‍‍رِف‍‍ُ‍ونَ كُلاّ‌ ً‌ بِسِيمَاهُمْ ۚ ‌وَنَا‌دَ‌وْ‌ا‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابَ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ ‌أَ‌نْ سَلاَمٌ عَلَيْكُمْ ۚ لَمْ يَ‍‍دْ‍‍خُ‍‍لُوهَا‌ ‌وَهُمْ يَ‍‍طْ‍‍مَعُونَ
Ұа 'Иҙӓ Ҫурифат 'Абҫӓруһум Тилқӓ'а 'Аҫхӓби Анӓри Қӓлӱ Раббанӓ Лӓ Таҗ`алнӓ Ма`а Ал-Қаұми Аž-Žӓлимӥна 007-047 Қачонки кўзлари дўзах эгалари томон бурилиб қолса: «Эй Роббимиз, бизни золим қавмлар билан бирга қилмагин», дерлар. وَ‌إِ‌ذَ‌ا‌ صُ‍‍رِفَتْ ‌أَبْ‍‍‍‍صَ‍‍ا‌رُهُمْ تِلْ‍‍قَ‍‍ا‌ءَ‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابِ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ قَ‍‍الُو‌ا‌ ‌‍رَبَّنَا‌ لاَ‌ تَ‍‍جْ‍‍عَلْنَا‌ مَعَ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمِ ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Ұа Нӓдáҫхӓбу Ал-'А`рӓфи Риҗӓлӓан Йа`рифӱнаһум Бисӥмӓһум Қӓлӱ Мӓғнá `Анкум Җам`укум Ұа Мӓ Кунтум Тастакбирӱна 007-048 Аъроф эгалари сиймоларидан танийдиган кишиларига нидо қилиб: «Тўплаганингиз ва қилган кибру ҳавоингиз сизга асқотмабди-ку! وَنَا‌دَ‌ى‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابُ ‌الأَعرَ‍‌افِ ‌رِجَالا‌ ً‌ يَعْ‍‍رِفُونَهُمْ بِسِيمَاهُمْ قَ‍‍الُو‌ا‌ مَ‍‍ا‌ ‌أَ‍‍غْ‍‍نَى‌ عَ‍‌‍نْ‍‍كُمْ جَمْعُكُمْ ‌وَمَا‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ تَسْتَكْبِرُ‌ونَ
'Аһӓ'уулӓ' Ал-Лаҙӥна 'Ақсамтум Лӓ Йанӓлуһуму Аллӓһу Бирахматин ۚ Адҳулӱ Ал-Җанната Лӓ Ҳаұфун `Алайкум Ұа Лӓнтум Тахзанӱна 007-049 Сизлар: Аллоҳ уларга раҳмат етказмас, деб қасам ичганингиз ана уларми?! (Уларга): Жаннатга киринглар! Сизга хавф йўқ ва сиз хафа ҳам бўлмайсиз, дейилди-ку!» дерлар. أَه‍‍َ‍ا‌ؤُلاَ‌ء‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌أَ‍قْ‍‍سَمْتُمْ لاَ‌ يَنَالُهُمُ ‌اللَّ‍‍هُ بِ‍رَحْمَة‌‍ٍۚ ‌ا‌دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةَ لاَ‌ خَ‍‍وْفٌ عَلَيْكُمْ ‌وَلاَ‌ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ تَحْزَنُونَ
Ұа Нӓдáҫхӓбу Анӓри 'Аҫхӓба Ал-Җаннати 'Ан 'Афӥđӱ `Алайнӓ Мина Ал-Мӓ'и 'Аұ Миммӓ Разақакуму Аллӓһу ۚ Қӓлӱнна Аллӓһа Харрамаһумӓ `Алá Ал-Кӓфирӥна 007-050 Дўзах эгалари жаннат эгаларига: «Бизга ҳам сувдан ёки Аллоҳ сизга ризқ қилиб берган нарсадан тўкинглар», деб нидо қиларлар. Улар: «Албатта, Аллоҳ буларни кофирларга ҳаром қилган. وَنَا‌دَ‌ى‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابُ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍ا‌ر‍ِ‍‌ ‌أَ‍صْ‍‍ح‍‍َ‍ابَ ‌الْجَ‍‍نَّ‍‍ةِ ‌أَ‌نْ ‌أَفِي‍‍ضُ‍‍و‌ا‌ عَلَيْنَا‌ مِنَ ‌الْم‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌أَ‌وْ‌ مِ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌‍رَ‌زَ‍قَ‍‍كُمُ ‌اللَّ‍‍هُ ۚ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ ‌اللَّ‍‍هَ حَ‍رَّمَهُمَا‌ عَلَى‌ ‌الْكَافِ‍‍رِينَ
Ал-Лаҙӥна Аттаҳаҙӱ Дӥнаһум Лаһұан Ұа Ла`ибӓан Ұа Ғаррат/һуму Ал-Хайӓату Ад-Дунйӓ ۚ Фӓлйаұма Нансӓһум Камӓ Насӱ Лиқӓ'а Йаұмиһим Һӓҙӓ Ұа Мӓ Кӓнӱ Би'ӓйӓтинӓ Йаҗхадӱна 007-051 Динларини ўйин-кулги қилиб олган ва ҳаёти дунё ғурурига кетганларга», дерлар. Бас, бу Кунда улар бугунги ҳолга дучор бўлишларини унутганлари ва оятларимизни инкор қилганларидек, Биз ҳам уларни унутамиз. الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اتَّ‍‍خَ‍‍ذُ‌و‌ا‌ ‌دِينَهُمْ لَهْو‌ا‌ ً‌ ‌وَلَعِبا‌ ً‌ ‌وَ‍‍غَ‍رَّتْهُمُ ‌الْحَي‍‍َ‍اةُ ‌ال‍‍دُّ‌نْ‍‍يَا‌ ۚ فَالْيَ‍‍وْمَ نَ‍‌‍ن‍‍سَاهُمْ كَمَا‌ نَسُو‌ا‌ لِ‍‍قَ‍‍ا‌ءَ‌ يَوْمِهِمْ هَذَ‌ا‌ ‌وَمَا‌ كَانُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ يَ‍‍جْ‍‍حَدُ‌ونَ
Ұа Лақад Җи'нӓһум Бикитӓбин Фаҫҫалнӓһу `Алá `Илмин Һудан Ұа Рахматан Лиқаұмин Йу'уминӱна 007-052 Батаҳқиқ, Биз уларга илм ила муфассал қилинган, иймон келтирган қавм учун ҳидоят ва раҳмат бўлган китобни келтирдик. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ جِئْنَاهُمْ بِكِت‍‍َ‍اب‌‍ٍ‌ فَ‍‍صَّ‍‍لْن‍‍َ‍اهُ عَلَى‌ عِلْمٍ هُ‍‍د‌ى‌ ً‌ ‌وَ‌‍رَحْمَة ً‌ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يُؤْمِنُونَ
Һал Йанžурӱна 'Иллӓ Та'ұӥлаһу ۚ Йаұма Йа'тӥ Та'ұӥлуһу Йақӱлу Ал-Лаҙӥна Насӱһу Мин Қаблу Қад Җӓ'ат Русулу Раббинӓ Бил-Хаққи Фаһал Ланӓ Мин Шуфа`ӓ'а Файашфа`ӱ Ланӓ 'Аұ Нурадду Фана`мала Ғайра Ал-Лаҙӥ Куннӓ На`малу ۚ Қад Ҳасирӱнфусаһум Ұа Đалла `Анһум Мӓ Кӓнӱ Йафтарӱна 007-053 Улар унинг таъвилини–оқибатини кутмоқдалар, холос. Унинг таъвили келган кунда илгари уни унутганлар: «Роббимизнинг Пайғамбарлари ҳақ ила келган эканлар. Энди бизга шафоат қилувчилар борми, шафоат қилсалар ёки ортга қайтарилсагу қилган амалларимиздан бошқача амалларни қилсак», дерлар. Батаҳқиқ, улар ўзларига зиён қилдилар ва тўқиб олган нарсалари улардан ғойиб бўлди. ( Қиёматда шафоат қилгувчиларнинг улуғи ва ишончлиси Муҳаммад (с.а.в.) эдилар. Аммо кофирлар у Зотга бу дунёда иймон келтирмадилар. У кишининг (с.а.в.) шафоатларидан умид қила олмайдилар. Қиёматда шафоат қилувчиларнинг яна бири Қуръони Карим эди. Аммо кофирлар унга ҳам иймон келтирмадилар. Демак, Қуръони Каримнинг шафоатидан ҳам умид қила олмайдилар. Қиёматда шафоат қилувчи воситалардан бири иймон эди, иймонлари йўқ. Имкони бўлса эди, улар бу дунёга қайтиб, аввал қилган гуноҳларини такрорламай, иймон ва ихлос билан яшашга жон деб кўнардилар. Балки бирдан-бир орзулари шудир. Аммо бунинг сира ҳам иложи йўқ.) هَلْ يَ‍‌‍ن‍‍ظُ‍‍ر‍ُ‍‌ونَ ‌إِلاَّ‌ تَأْ‌وِيلَ‍‍هُ ۚ يَ‍‍وْمَ يَأْتِي تَأْ‌وِيلُ‍‍هُ يَ‍‍قُ‍‍ولُ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ نَس‍‍ُ‍وهُ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ قَ‍‍دْ‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْ ‌رُسُلُ ‌‍رَبِّنَا‌ بِ‍الْحَ‍‍قِّ فَهَلْ لَنَا‌ مِ‍‌‍نْ شُفَع‍‍َ‍ا‌ءَ‌ فَيَشْفَعُو‌ا‌ لَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌وْ‌ نُ‍رَ‌دُّ‌ فَنَعْمَلَ غَ‍‍يْ‍رَ‌الَّذِي كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ نَعْمَلُ ۚ قَ‍‍دْ‌ خَ‍‍سِرُ‌و‌ا‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ ‌وَ‍ضَ‍‍لَّ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمْ مَا‌ كَانُو‌ا‌ يَفْتَرُ‌ونَ
нна Раббакуму Аллӓһу Ал-Лаҙӥ Ҳалақа Ас-Самӓұӓти Ұа Ал-'Арđа Фӥ Ситтати 'Аййӓмин Ćумма Астаұá `Алá Ал-`Арши Йуғшӥ Ал-Лайла Ан-Наһӓра Йаҭлубуһу Хаćӥćӓан Ұа Аш-Шамса Ұа Ал-Қамара Ұа Ан-Нуҗӱма Мусаҳҳарӓтин Би'амриһи~ ۗ 'Алӓ Лаһу Ал-Ҳалқу Ұа Ал-'Амру ۗ Табӓрака Аллӓһу Раббу Ал-`Ӓламӥна 007-054 Албатта осмонлару ерни олти кунда яратган, сўнгра Аршни эгаллаган Роббингиз кеча ила кундузни қоплайдир. Уни шошилиб қувлайдир. Қуёш, ой ва юлдузларни Ўз амрига бўйсундирилган қилиб яратди. Огоҳ бўлинг, яратиш ва амр қилиш унинг Ўзига хосдир. Оламларнинг Робби–Аллоҳ буюкдир. (Ислом ақидасига кўра, Аллоҳ таоло ўхшаши йўқ Зотдир. Ким уни бирор нарсага қиёслашга уринса, кофир бўлади. Нега, нима учун, деб сўраш ҳам мумкин эмас. Аллоҳ таоло осмонлару ерни яратгани ҳақ. Аммо қандай усулда яратганини билмаймиз. Уларни олти кунда бунёд этганлиги ҳам ҳақ. Аммо бу кунлар қандай кунлар эканини билмаймиз. Билишга имконимиз йўқ. Бу кунлар ҳам Аллоҳ таолонинг ўзига хос бўлган кунлардир. Аллоҳ таоло аршни эгаллагани, ҳам ҳақ. Аммо қандай, нечук эгаллаш эканини билмаймиз. Бу ҳақда сўраб-суриштирмаймиз ҳам. Ўтган салафи солиҳларимиз бундай масалаларни қўзиганларни бидъатчи, бузғунчи, фитнакаш, деб атаганлар ва баъзиларини жазолашга ҳукм қилганлар.) إِنَّ ‌‍رَبَّكُمُ ‌اللَّ‍‍هُ ‌الَّذِي خَ‍‍لَ‍‍قَ ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضَ فِي سِتَّةِ ‌أَيّ‍‍َ‍ام‌‍ٍ‌ ثُ‍‍مَّ ‌اسْتَوَ‌ى‌ عَلَى‌ ‌الْعَرْشِ يُ‍‍غْ‍‍شِي ‌ال‍‍لَّ‍‍يْ‍‍لَ ‌ال‍‍نَّ‍‍ه‍‍َ‍ا‌‍رَ‌ يَ‍‍طْ‍‍لُبُ‍‍هُ حَثِيثا‌ ً‌ ‌وَ‌ال‍‍شَّمْسَ ‌وَ‌الْ‍‍قَ‍‍مَ‍رَ‌ ‌وَ‌ال‍‍نُّ‍‍ج‍‍ُ‍ومَ مُسَ‍‍خَّ‍رَ‍‌ات ٍ‌ بِأَمْ‍‍رِهِ ۗ ‌أَلاَ‌ لَهُ ‌الْ‍‍خَ‍‍لْ‍‍قُ ‌وَ‌الأَمْرُ‌ ۗ تَبَا‌‍رَكَ ‌اللَّ‍‍هُ ‌‍رَبُّ ‌الْعَالَمِينَ
АдРаббакум Таđарру`ӓан Ұа Ҳуфйатан ۚннаһу Лӓ Йухиббу Ал-Му`тадӥна 007-055 Роббингизга тазарруъ ила ва махфий дуо қилинг. Зотан, У ҳаддан ошувчиларни севмас. ‍ا‌دْعُو‌ا‌ ‌‍رَبَّكُمْ تَ‍‍ضَ‍‍رُّعا‌ ً‌ ‌وَ‍خُ‍‍فْيَة‌ ًۚ ‌إِنَّ‍‍هُ لاَ‌ يُحِبُّ ‌الْمُعْتَدِينَ
Ұа Лӓ Туфсидӱ Фӥ Ал-'Арđи Ба`да 'Иҫлӓхиһӓ Ұа Ад`ӱһу Ҳаұфӓан Ұа Ҭама`ӓан ۚнна Рахмата Аллӓһи Қарӥбун Мина Ал-Мухсинӥна 007-056 Ва ислоҳ қилингандан кейин ер юзида фасод қилманг ва Ундан қўрқиб тамаъ ила дуо қилинг. Албатта, Аллоҳнинг раҳмати яхшилик қилувчиларга яқиндир. وَلاَ‌ تُفْسِدُ‌و‌ا‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ بَعْدَ‌ ‌إِصْ‍‍لاَحِهَا‌ ‌وَ‌ا‌دْع‍‍ُ‍وهُ خَ‍‍وْفا‌ ً‌ ‌وَ‍طَ‍‍مَعا‌‌ ًۚ ‌إِنَّ ‌‍رَحْمَتَ ‌اللَّ‍‍هِ قَ‍‍ر‍ِ‍ي‍‍بٌ‌ مِنَ ‌الْمُحْسِنِينَ
Ұа Һуұа Ал-Лаҙӥ Йурсилу Ар-Рийӓха Бушрӓан Байна Йадай Рахматиһи ۖ Хаттá 'Иҙӓқаллат Сахӓбӓан Ćиқӓлӓан Суқнӓһу Либаладин Маййитин Фа'анзалнӓ Биһи Ал-Мӓ'а Фа'аҳраҗнӓ Биһи Мин Кулли Аć-Ćамарӓти ۚ Каҙӓлика Нуҳриҗу Ал-Маұтá Ла`аллакум Таҙаккарӱна 007-057 У Ўз раҳматидан олдин шамолларни хушхабар қилиб юборадиган Зотдир. Қачонки, улар оғир булутларни кўтариб келтиргач, у ила ўлик юртни суғорамиз. Ундан сув тушириб, ўша ила турли мевалар чиқарамиз. Ўликларни ҳам шундай қилиб чиқарамиз. Шоядки эсласангизлар. وَهُوَ‌ ‌الَّذِي يُرْسِلُ ‌ال‍‍رِّي‍‍َ‍احَ بُشْر‌ا‌ ً‌ بَ‍‍يْ‍‍نَ يَدَيْ ‌‍رَحْمَتِ‍‍هِ ۖ حَتَّ‍‍ى‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ ‌أَ‍قَ‍‍لَّتْ سَحَابا‌‌ ً‌ ثِ‍‍قَ‍‍الا‌‌ ً‌ سُ‍‍قْ‍‍ن‍‍َ‍اهُ لِبَلَد‌ٍ‌ مَيِّت‌‍ٍ‌ فَأَ‌ن‍‍زَلْنَا‌ بِهِ ‌الْم‍‍َ‍ا‌ءَ‌ فَأَ‍خْ‍رَجْ‍‍نَا‌ بِ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ كُلِّ ‌ال‍‍ثَّمَ‍رَ‍‌اتِ ۚ كَذَلِكَ نُ‍‍خْ‍‍رِجُ ‌الْمَوْتَى‌ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُ‌ونَ
Ұа Ал-Баладу Аҭ-Ҭаййибу Йаҳруҗу Набӓтуһу Би'иҙни Раббиһи Ұа ۖ Ал-Лаҙӥ Ҳабуćа Лӓ Йаҳруҗу 'Иллӓ Накидӓан ۚ Каҙӓлика Нуҫаррифу Ал-'Ӓйӓти Лиқаұмин Йашкурӱна 007-058 Пок юртнинг набототи Роббининг изни ила чиқадир. Нопок бўлгани эса, фақат қийинчилик ила чиқадир. Шукр келтирган қавмлар учун оятларимизни шундай хилма-хил баён қилурмиз. (Юқоридаги оятда бўлгани каби, ушбу ояти каримада ҳам жуда катта ва нозик қиёс бор. Қуръони Карим оятларида, Пайғамбаримизнинг (с.а.в.) ҳадиси шарифларида пок ва саҳий қалб тоза ва сермаҳсул ерга–тупроққа қиёс этилади. Нопок ва ифлос қалб эса, ғажд ва маҳсулсиз ерга ўхшатилади. Покиза заминдан яхши маҳсуллар етишиб чиққанидек, пок ва саҳий қалбда ҳам иймон, ихлос, етук мафкура ва эзгу ниятлар яшайди. Уларнинг меваси Аллоҳ рози бўладиган амаллардангина иборат бўлади. Нопок ва нобоп ердан бир ҳосилнинг униб чиқиши машаққат бўлганидек, нопок қалбдан ҳам яхшилик чиқиши қийин. Чиркин қалбдан чиқса ҳам, фақат ёмонлик чиқади.) وَ‌الْبَلَدُ‌ ‌ال‍‍طَّ‍‍يِّبُ يَ‍‍خْ‍‍رُجُ نَبَاتُ‍‍هُ بِإِ‌ذْنِ ‌‍رَبِّ‍‍هِ ۖ ‌وَ‌الَّذِي خَ‍‍بُثَ لاَ‌ يَ‍‍خْ‍‍رُجُ ‌إِلاَّ‌ نَكِد‌ا‌‌ ًۚ كَذَلِكَ نُ‍‍صَ‍‍رِّفُ ‌الآي‍‍َ‍اتِ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يَشْكُرُ‌ونَ
Лақад 'Арсалнӓ Нӱхӓан 'Илá Қаұмиһи Фақӓла Йӓ Қаұми А`будӱ Аллаһа Мӓ Лакум Мин 'Илаһин Ғайруһу~ннӥҳӓфу `Алайкум `Аҙӓба Йаұмин `Аžӥмин 007-059 Батаҳқиқ, Биз Нуҳни ўз қавмига юбордик. Бас, у: «Эй қавмим, Аллоҳга ибодат қилинглар. Сизларга Ундан ўзга илоҳ йўқ. Албатта, мен сизларнинг буюк куннинг азобига гирифтор бўлишингиздан қўрқаман», деди. (Аввал-бошда Одамнинг (а.с.) қиссалари баён этилган эди. Энди у зотнинг зурриётлари пушти камаридан яралган Нуҳнинг (а.с.) қиссалари келтирилмоқда.) لَ‍قَ‍‍دْ‌ ‌أَ‌رْسَلْنَا‌ نُوحا‌‌ ً‌ ‌إِلَى‌ قَ‍‍وْمِ‍‍هِ فَ‍‍قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ ‌اعْبُدُ‌و‌ا‌اللَّ‍‍هَ مَا‌ لَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌إِلَهٍ غَ‍‍يْرُهُ~ُ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَ‍خَ‍‍افُ عَلَيْكُمْ عَذ‍َ‍‌ابَ يَ‍‍وْمٍ عَ‍‍ظِ‍‍يمٍ
Қӓла Ал-Мала'у Мин Қаұмиһи~ннӓ Ланарӓка Фӥ Đалӓлин Мубӥнин 007-060 Унинг қавмидан бўлган зодагонлар: «Албатта, биз сени очиқ-ойдин залолатда эканингни кўряпмиз», дедилар. (Ҳар бир қавмнинг ўз зодагонлари бўлади. Уларни зодагон қилган уларнинг мол-дунёси, пули, куч-қудрати, маккорлиги ва устамонлиги бўлади. Бу зотлар қавм номидан гапириш ҳаққини ўзларига ўзлари берганлар. Шу тоифа зодагонлар Нуҳ (а.с.) қавмларида ҳам бор эди.) قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِهِ ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَنَ‍رَ‍‌اكَ فِي ضَ‍‍لاَلٍ‌ مُبِينٍ
Қӓла Йӓ Қаұми Лайса Бӥ Đалӓлатун Ұа Лакиннӥ Расӱлун Мин Рабби Ал-`Ӓламӥна 007-061 У:«Эй қавмим, менда залолат йўқ. Балки мен оламларнинг Роббидан Пайғамбарман. قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ لَ‍‍يْ‍‍سَ بِي ضَ‍‍لاَلَةٌ‌ ‌وَلَكِ‍‍نِّ‍‍ي ‌‍رَس‍‍ُ‍ولٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّ ‌الْعَالَمِينَ
'Убаллиғукум Рисӓлӓти Раббӥ Ұа 'Анҫаху Лакум Ұа 'А`ламу Мина Аллӓһи Мӓ Лӓ Та`ламӱна 007-062 Сизларга Роббимнинг юборганларини етказаман, насиҳат қиламан ва Аллоҳ томонидан сиз билмаган нарсани биламан. أُبَلِّ‍‍غُ‍‍كُمْ ‌رِسَالاَتِ ‌‍رَبِّي ‌وَ‌أَ‌ن‍‍صَ‍‍حُ لَكُمْ ‌وَ‌أَعْلَمُ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ مَا‌ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
'Аұа`аҗибтумн Җӓ'акум Ҙикрун Мин Раббикум `Алá Раҗулин Минкум Лийунҙиракум Ұа Литаттақӱ Ұа Ла`аллакум Турхамӱна 007-063 Ўзингиздан бўлган бир кишига, сизларни огоҳлантириш учун ва тақво қилиб, шояд раҳматга эришсангиз деб Роббингиздан эслатма келганидан ажабланасизларми?!» деди. أَ‌وَعَجِ‍‍بْ‍‍تُمْ ‌أَ‌نْ ج‍‍َ‍ا‌ءَكُمْ ‌ذِكْر‌ٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ عَلَى‌ ‌‍رَجُلٍ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍كُمْ لِيُ‍‌‍ن‍‍ذِ‌‍رَكُمْ ‌وَلِتَتَّ‍‍قُ‍‍و‌ا‌ ‌وَلَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ
Факаҙҙабӱһу Фа'анҗайнӓһу Ұа Ал-Лаҙӥна Ма`аһу Фӥ Ал-Фулки Ұа 'Ағрақнӓ Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ ۚннаһум Кӓнӱ Қаұмӓан `Амӥна 007-064 Бас, уни ёлғончига чиқардилар. Сўнг Биз уни ва у билан бирга бўлганларни кемада қутқардик ва оятларимизни ёлғонга чиқарганларни ғарқ қилдик. Чунки улар кўр қавм эдилар. فَكَذَّب‍‍ُ‍وهُ فَأَ‌ن‍‍جَيْن‍‍َ‍اهُ ‌وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ مَعَ‍‍هُ فِي ‌الْفُلْكِ ‌وَ‌أَ‍‍غْ‍رَ‍قْ‍‍نَا‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَ‍‍اۚ ‌إِنَّ‍‍هُمْ كَانُو‌اقَ‍‍وْماً‌ عَمِينَ
Ұа 'Илá `Ӓдин 'Аҳӓһум Һӱдӓан ۗ Қӓла Йӓ Қаұми А`будӱ Аллаһа Мӓ Лакум Мин 'Илаһин Ғайруһу~ ۚ 'Афалӓ Таттақӱна 007-065 Ва Одга ўз биродари Ҳудни (юбордик). У: «Эй қавмим, Аллоҳга ибодат қилинглар. Сизларга Ундан ўзга илоҳ йўқ. Тақво қилмайсизларми?!» деди. وَ‌إِلَى‌ ع‍‍َ‍ا‌دٍ‌ ‌أَ‍خَ‍‍اهُمْ هُو‌د‌ا‌‌ ًۗ قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ ‌اعْبُدُ‌و‌ا‌اللَّ‍‍هَ مَا‌ لَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌إِلَهٍ غَ‍‍يْرُهُ ‌أَفَلاَ‌ ۚ تَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ
Қӓла Ал-Мала'у Ал-Лаҙӥна Кафарӱ Мин Қаұмиһи~ннӓ Ланарӓка Фӥ Сафӓһатин Ұа 'Иннӓ Ланаžуннука Мина Ал-Кӓҙибӥна 007-066 Унинг қавмидан куфр келтирган зодагонлар: «Албатта, биз сени эси пастликда кўриб турибмиз ва албатта биз сени ёлғончилардан деб биламиз», дедилар. قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَفَرُ‌و‌ا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِهِ ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَنَ‍رَ‍‌اكَ فِي سَفَاهَةٍ‌ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَنَ‍‍ظُ‍‍نُّ‍‍كَ مِنَ ‌الْكَا‌ذِبِينَ
Қӓла Йӓ Қаұми Лайса Бӥ Сафӓһатун Ұа Лакиннӥ Расӱлун Мин Рабби Ал-`Ӓламӥна 007-067 У:«Эй қавмим, менда эси пастлик йўқ. Лекин мен оламларнинг Роббидан Пайғамбарман. قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ لَ‍‍يْ‍‍سَ بِي سَفَاهَةٌ‌ ‌وَلَكِ‍‍نِّ‍‍ي ‌‍رَس‍‍ُ‍ولٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّ ‌الْعَالَمِينَ
'Убаллиғукум Рисӓлӓти Раббӥ Ұа 'Анӓ Лакум Нӓҫихун 'Амӥнун 007-068 Сизларга Роббимнинг юборганларини етказаман ва мен сизларга ишончли насиҳатгўйман. أُبَلِّ‍‍غُ‍‍كُمْ ‌رِسَالاَتِ ‌‍رَبِّي ‌وَ‌أَنَا‌ لَكُمْ نَاصِ‍‍حٌ ‌أَمِينٌ
'Аұа`аҗибтумн Җӓ'акум Ҙикрун Мин Раббикум `Алá Раҗулин Минкум Лийунҙиракум ۚ Ұа Аҙкурӱ 'Иҙ Җа`алакум Ҳулафӓ'а Мин Ба`ди Қаұми Нӱхин Ұа Зӓдакум Фӥ Ал-Ҳалқи Басҭатан ۖ Фӓҙкурӱ 'Ӓлӓ Аллӓһи Ла`аллакум Туфлихӱна 007-069 Ўзингиздан бўлган бир кишига сизларни огоҳлантириш учун Роббингиздан эслатма келганидан ажабландингизми?! Сизларни Нуҳ қавмидан кейин халифа қилганини ва хилқатингизда куч-қувватни зиёда қилганини эсланг. Аллоҳнинг неъматларини эсланг. Шоядки, нажот топсангиз», деди. (Аллоҳ таоло Нуҳ қавмини оғир гуноҳлари туфайли ер юзидан гумдон қилиб ташлаган эди. Худди шу осий қавмдан сўнг сизларни ер юзида ўзининг халифаси қилиб танлади. Бу–улуғ неъмат. Бунга, албатта, шукр қилиш лозим эди. Аммо Од қавми ҳам жаҳолатида қаттиқ туриб олди.) أَ‌وَعَجِ‍‍بْ‍‍تُمْ ‌أَ‌نْ ج‍‍َ‍ا‌ءَكُمْ ‌ذِكْر‌ٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ عَلَى‌ ‌‍رَجُلٍ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍كُمْ لِيُ‍‌‍ن‍‍ذِ‌‍رَكُمْ ۚ ‌وَ‌ا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ ‌إِ‌ذْ‌ جَعَلَكُمْ خُ‍‍لَف‍‍َ‍ا‌ءَ‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ قَ‍‍وْمِ ن‍‍ُ‍وحٍ‌ ‌وَ‌زَ‌ا‌دَكُمْ فِي ‌الْ‍‍خَ‍‍لْ‍‍قِ بَسْ‍‍طَ‍‍ة‌ ًۖ فَا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ ‌آلاَ‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
Қӓлӱ 'Аҗи'танӓ Лина`буда Аллӓһа Ұахдаһу Ұа Наҙара Мӓ Кӓна Йа`буду 'Ӓбӓ'уунӓ ۖ Фа'тинӓ Бимӓ Та`идунӓн Кунта Мина Аҫ-Ҫӓдиқӥна 007-070 Улар: «Сен бизга ёлғиз Аллоҳнинг Ўзига ибодат қилишимиз ва ота-боболаримиз ибодат қилган нарсаларни тарк этишимиз учун келдингми?! Агар ростгўйлардан бўлсанг, бизга ваъда қилаётган нарсангни келтир!» дедилар. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَجِئْتَنَا‌ لِنَعْبُدَ‌ ‌اللَّ‍‍هَ ‌وَحْدَهُ ‌وَنَذَ‌‍رَ‌ مَا‌ ك‍‍َ‍انَ يَعْبُدُ‌ ‌آب‍‍َ‍ا‌ؤُنَا‌ ۖ فَأْتِنَا‌ بِمَا‌ تَعِدُنَ‍‍ا‌ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تَ مِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
Қӓла Қад Ұақа`а `Алайкум Мин Раббикум Риҗсун Ұа Ғаđабун ۖ 'Атуҗӓдилӱнанӥ Фӥ 'Асмӓн Саммайтумӱһӓнтум Ұа 'Ӓбӓ'уукум Мӓ Наззала Аллӓһу Биһӓ Мин Сулҭӓнин ۚ Фӓнтаžирӱннӥ Ма`акум Мина Ал-Мунтаžирӥна 007-071 У:«Батаҳқиқ, устингизга Роббингиз томонидан азоб ва ғазаб тушди. Мен билан Аллоҳ ҳеч бир ҳужжат туширмаган, ўзингиз ва ота боболарингиз қўйиб олган номлар ҳақида тортишасизларми?! Бас, интизор бўлиб туринглар! Мен ҳам сизлар билан интизор бўлувчиларданман», деди. قَ‍‍الَ قَ‍‍دْ‌ ‌وَ‍قَ‍‍عَ عَلَيْكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ ‌رِجْ‍‍سٌ‌ ‌وَ‍‍غَ‍‍ضَ‍‍بٌ ۖ ‌أَتُجَا‌دِلُونَنِي فِ‍‍ي ‌أَسْم‍‍َ‍ا‌ء‌‌ٍ‌ سَ‍‍مَّ‍‍يْتُمُوهَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ ‌وَ‌آب‍‍َ‍ا‌ؤُكُمْ مَا‌ نَزَّلَ ‌اللَّ‍‍هُ بِهَا‌ مِ‍‌‍نْ سُلْ‍‍طَ‍‍ان‌‍ٍۚ فَا‌ن‍‍تَ‍‍ظِ‍‍رُ‌و‌ا‌ ‌إِنِّ‍‍ي مَعَكُمْ مِنَ ‌الْمُ‍‌‍ن‍‍تَ‍‍ظِ‍‍رِينَ
Фа'анҗайнӓһу Ұа Ал-Лаҙӥна Ма`аһу Бирахматин Миннӓ Ұа Қаҭа`нӓ Дӓбира Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ ۖ Ұа Мӓ Кӓнӱ Му'уминӥна 007-072 Бас, унга ва у билан бирга бўлганларга Ўз раҳматимиз ила нажот бердик ва оятларимизни ёлғонга чиқарганларнинг кетларини уздик. Улар мўмин эмас эдилар. (Мазкур баҳснинг оқибатида Биз Ҳудга (а.с.) ва у зот билан бўлган мўминларга нажот бердик. Улар Аллоҳ юборган бало-офатлардан омонда бўлдилар. Яъни, батамом ҳалокатга гирифтор қилдик. Уларнинг Муғайс деб аталгувчи водийлари узра узоқ муддат давом этган қурғоқчиликдан сўнг бир булут намоён бўлди. Од қавми, мана шу келаётган булут бизга ёмғир ёғади, деб шод бўлишди. Аммо орзиқиб кутилган булут етиб келганида ундан қаттиқ шамол уфурилиб, барчаларини ҳалок қилди. Улардан бирортаси омон қолмай, «кетлари узулди».) فَأَ‌ن‍‍جَيْن‍‍َ‍اهُ ‌وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ مَعَ‍‍هُ بِ‍رَحْمَةٍ‌ مِ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌وَ‍قَ‍‍طَ‍‍عْنَا‌ ‌دَ‌ابِ‍‍ر‍َ‍‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ۖ ‌وَمَا‌ كَانُو‌ا‌ مُؤْمِنِينَ
Ұа 'Илá Ćамӱда 'Аҳӓһум Ҫӓлихӓан ۗ Қӓла Йӓ Қаұми А`будӱ Аллаһа Мӓ Лакум Мин 'Илаһин Ғайруһу ۖ Қад Җӓ'аткум Баййинатун Мин Раббикум ۖ Һаҙиһи Нӓқату Аллӓһи Лакум 'Ӓйатан ۖ Фаҙарӱһӓ Та'кул Фӥ 'Арđи Аллӓһи ۖ Ұа Лӓ Тамассӱһӓ Бисӱн Файа'ҳуҙакум `Аҙӓбун 'Алӥмун 007-073 Ва Самудга ўз биродари Солиҳни (юбордик). У: «Эй қавмим, Аллоҳга ибодат қилинглар. Сизларга Ундан ўзга илоҳ йўқ. Сизга Роббингиздан ҳужжат келди. Мана бу Аллоҳнинг туяси сизларга оят-белгидир. Уни Аллоҳнинг ерида тек қўйинглар. Унга ёмонлик етказманглар. Яна сизни аламли азоб тутмасин-а! (Бошқа сураларда баён қилинишича, Самуд қавми Солиҳдан (а.с.) Аллоҳнинг қудратига далолат қилувчи оят-белги келтиришни талаб қилганларида, Аллоҳ таоло катта харсанг тошдан бир туяни чиқарган. Шунинг учун ҳам у «Аллоҳнинг туяси» деб аталмоқда. Самуд қавмидан баъзи шахслар бу мўъжизавий туяни кўриб иймон келтирдилар. Туя яйловда ўтлаб юраверди. Сувдан истифода қилиш эса, навбатли бўлди. Чунончи, сувни бир кун туя, бир кун Самуд қавми истеъмол этар эдилар.) وَ‌إِلَى‌ ثَم‍‍ُ‍و‌دَ‌ ‌أَ‍خَ‍‍اهُمْ صَ‍‍الِحا‌‌ ًۗ قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ ‌اعْبُدُ‌و‌ا‌اللَّ‍‍هَ مَا‌ لَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌إِلَهٍ غَ‍‍يْرُهُ قَ‍‍دْ‌ ۖ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ هَذِهِ ۖ نَاقَ‍‍ةُ ‌اللَّ‍‍هِ لَكُمْ ‌آيَة‌ ً‌ فَذَ‌رُ‌وهَا‌ ۖ تَأْكُلْ فِ‍‍ي ‌أَ‌رْ‍ضِ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَلاَ‌ ۖ تَمَسُّوهَا‌ بِس‍‍ُ‍و‌ء‌‌ٍ‌ فَيَأْ‍خُ‍‍ذَكُمْ عَذ‍َ‍‌ابٌ ‌أَلِيمٌ
Ұа Аҙкурӱ 'Иҙ Җа`алакум Ҳулафӓ'а Мин Ба`ди `Ӓдин Ұа Баұұа'акум Фӥ Ал-'Арđи Таттаҳиҙӱна Мин Суһӱлиһӓ Қуҫӱрӓан Ұа Танхитӱна Ал-Җибӓла Буйӱтӓан ۖ Фӓҙкурӱ 'Ӓлӓ Аллӓһи Ұа Лӓ Та`ćаұ Фӥ Ал-'Арđи Муфсидӥна 007-074 Ва сизларни Оддан кейин халифа қилганини ва сизга ер юзида имкон бериб, текисликларида қасрлар қуриб, тоғлардан уйлар ўйганларингизни эсланг. Аллоҳнинг неъматларини эсланг ва ер юзида фасод-ла бузғунчилик қилманг!» деди. (Ривоятларда баён этилишича, Аллоҳ таоло гуноҳ амаллар қилгани учун Од қавмини ҳалокатга гирифтор этганидан сўнг, уларнинг диёрида Самуд номли қавм макон этиб, ўша ерларни обод қилганлар. Уларнинг умрлари бардавом бўлиб, фаровон турмуш кечирганлар. Паст-текислик жойларни танлаб, улкан қасрлар бунёд этганлар. Тоғлар бағрида тошларни ўйиб уйлар ясаганлар. Ҳозиргача ўша масканларнинг баъзилари сақланиб қолган. Солиҳ (а.с.) уларга бу нарсаларнинг ҳаммаси Аллоҳнинг неъмати эканини эслатиб, уларни шукр қилишга ундадилар.) وَ‌ا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ ‌إِ‌ذْ‌ جَعَلَكُمْ خُ‍‍لَف‍‍َ‍ا‌ءَ‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ ع‍‍َ‍ا‌د‌ٍ‌ ‌وَبَوَّ‌أَكُمْ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ تَتَّ‍‍خِ‍‍ذ‍ُ‍‌ونَ مِ‍‌‍نْ سُهُولِهَا‌ قُ‍‍صُ‍‍و‌ر‌ا‌ ً‌ ‌وَتَ‍‌‍نْ‍‍حِت‍‍ُ‍ونَ ‌الْجِب‍‍َ‍الَ بُيُوتا‌‌ ًۖ فَا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ ‌آلاَ‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَلاَ‌ تَعْثَوْ‌ا‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ مُفْسِدِينَ
Қӓла Ал-Мала'у Ал-Лаҙӥна Астакбарӱ Мин Қаұмиһи Лиллаҙӥна Астуđ`ифӱ Лиман 'Ӓмана Минһум 'Ата`ламӱна 'Анна Ҫӓлихӓан Мурсалун Мин Раббиһи ۚ Қӓлӱннӓ Бимӓ 'Урсила Биһи Му'уминӱна 007-075 Унинг қавмидан мутакаббир бўлган зодагонлар, заифҳол бўлганлардан иймон келтирганларига: «Солиҳни Роббидан Пайғамбар қилиб юборилган, деб билмоқдамисиз?!» дедилар. Улар: «Албатта, биз у ила юборилган нарсага иймон келтирувчилармиз» дедилар. قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ‍‍هِ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اسْتُ‍‍ضْ‍‍عِفُو‌ا‌ لِمَ‍‌‍نْ ‌آمَنَ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌أَتَعْلَم‍‍ُ‍ونَ ‌أَنَّ صَ‍‍الِحا‌ ً‌ مُرْسَلٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّ‍‍هِ ۚ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ بِمَ‍‍ا‌ ‌أُ‌رْسِلَ بِ‍‍هِ مُؤْمِنُونَ
Қӓла Ал-Лаҙӥна Астакбарӱннӓ Биал-Лаҙӥ 'Ӓмантум Биһи Кӓфирӱна 007-076 Мутакаббир бўлганлар: «Албатта, биз сиз иймон келтирганга кофирмиз», дедилар. قَ‍‍الَ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ بِ‍الَّذِي ‌آمَ‍‌‍ن‍‍تُمْ بِ‍‍هِ كَافِرُ‌ونَ
Фа`ақарӱ Ан-Нӓқата Ұа `Атаұ `Ан 'Амри Раббиһим Ұа Қӓлӱ Йӓ Ҫӓлиху А'тинӓ Бимӓ Та`идунӓн Кунта Мина Ал-Мурсалӥна 007-077 Бас, туяни сўйдилар, Роббилари амрида тажовузкорлик қилишди ва: «Эй Солиҳ, агар ростгўйлардан бўлсанг, бизга ваъда қилаётган нарсангни келтир!» дедилар.(Аллоҳнинг, туяни тек қўйинглар, унга ёмонлик етказманглар, деган амрига қасдма-қасд уни ўлдирдилар. Куфрда ҳаддан ошдилар.) فَعَ‍قَ‍‍رُ‌و‌ا‌ال‍‍نَّ‍‍اقَ‍‍ةَ ‌وَعَتَوْ‌ا‌ عَ‍‌‍نْ ‌أَمْ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌‍رَبِّهِمْ ‌وَ‍قَ‍‍الُو‌ا‌ يَاصَ‍‍الِحُ ‌ائْتِنَا‌ بِمَا‌ تَعِدُنَ‍‍ا‌ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تَ مِنَ ‌الْمُرْسَلِينَ
Фа'аҳаҙат/һуму Ар-Раҗфату Фа'аҫбахӱ Фӥ Дӓриһим Җӓćимӥна 007-078 Бас, уларни шиддатли зилзила олди ва жойларида ўтириб қолдилар. فَأَ‍خَ‍‍ذَتْهُمُ ‌ال‍رَّجْ‍‍فَةُ فَأَ‍صْ‍‍بَحُو‌ا‌ فِي ‌دَ‌ا‌رِهِمْ جَاثِمِينَ
Фатаұаллá `Анһум Ұа Қӓла Йӓ Қаұми Лақадблағтукум Рисӓлата Раббӥ Ұа Наҫахту Лакум Ұа Лакин Лӓ Тухиббӱна Ан-Нӓҫихӥна 007-079 Кейин, У улардан юз ўгирди ва: «Эй қавмим, батаҳқиқ, мен сизга Роббимнинг юборганини етказдим ва насиҳат қилдим. Лекин сиз насиҳат қилувчиларни севмас экансиз», деди. فَتَوَلَّى‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌وَ‍قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ لَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ‌أَبْ‍‍لَ‍‍غْ‍‍تُكُمْ ‌رِسَالَةَ ‌‍رَبِّي ‌وَنَ‍‍صَ‍‍حْتُ لَكُمْ ‌وَلَكِ‍‌‍نْ لاَ‌ تُحِبّ‍‍ُ‍ونَ ‌ال‍‍نَّ‍‍اصِ‍‍حِينَ
Ұа Лӱҭӓан 'Иҙ Қӓла Лиқаұмиһи~ 'Ата'тӱна Ал-Фӓхишата Мӓ Сабақакум Биһӓ Мин 'Ахадин Мина Ал-`Ӓламӥна 007-080 Ва Лутни (юбордик). Унинг ўз қавмига: «Сиздан олдин оламларда ҳеч ким қилмаган фоҳиша ишни қиласизларми?! وَلُوط‍‍ا‌‌ ً‌ ‌إِ‌ذْ‌ قَ‍‍الَ لِ‍‍قَ‍‍وْمِهِ ‌أَتَأْت‍‍ُ‍ونَ ‌الْفَاحِشَةَ مَا‌ سَبَ‍‍قَ‍‍كُمْ بِهَا‌ مِ‍‌‍نْ ‌أَحَد‌ٍ‌ مِنَ ‌الْعَالَمِينَ
ннакум Лата'тӱна Ар-Риҗӓла Шаһұатан Мин Дӱни Ан-Нисӓ' ۚ Бал 'Антум Қаұмун Мусрифӱна 007-081 Албатта, сизлар аёлларни қўйиб, эркакларга шаҳват ила яқинлик қилмоқдасизлар. Йўқ! Сизлар исрофчи қавмсиз!» деганини эсла. (Лут (а.с.) қиссаларида, у зот дафъатан ўз қавмларининг улкан қабиҳ ишлари–баччабозликларини қоралашга бошлайдилар. Аллоҳ таоло инсонни эркак ва аёл жинсида яратди. Ҳар бирига ўзига хос аъзолар ва хусусиятлар берди. Аллоҳ таоло инсон зотини жинсий яқинлик йўли билан яратиб, унинг насли покиза йўл билан кўпайиб туришини ирода ва ҳаётий зарурат қилди. Бу йўлдан тажовуз қилганлар ва Аллоҳ иродасига зид бориб, эркакларга шаҳват ила яқинлик қиладиганлар ақидаси бузуқ ва тубан кишилар ҳисобланадилар. Шу боисдан мазкур қиссада худди шу фоҳишалик бош масала қилиб кўтарилади. Бинобарин, Лут (а.с.) бу ёруғ оламда ҳеч бир зот қилмаган улкан гуноҳга биринчи бўлиб қўл урган қавмларини: «Йўқ! Сизлар исрофчи қавмсиз!» деб таърифламоқдалар.) إِنَّ‍‍كُمْ لَتَأْت‍‍ُ‍ونَ ‌ال‍‍رِّج‍‍َ‍الَ شَهْوَة ً‌ مِ‍‌‍نْ ‌د‍ُ‍‌ونِ ‌ال‍‍نِس‍‍َ‍ا‌ء‌ ۚ بَلْ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ قَ‍‍وْمٌ‌ مُسْ‍‍رِفُونَ
Ұа Мӓ Кӓна Җаұӓба Қаұмиһи~ 'Иллӓн Қӓлӱҳриҗӱһум Мин Қарйатикум ۖннаһум 'Унӓсун Йатаҭаһһарӱн 007-082 Қавмнинг жавоби: «Уларни қишлоғингиздан чиқариб юборинг, чунки улар жуда ҳам покиза бўлаверадиган одамлар экан», дейишларидан бошқа нарса бўлмади. (Инсофни кўринг. Инсон табиатига мувофиқ иш қилган, ҳалолу пок бўлиб, бошқаларни покизаликка чақирган кишилар юртларидан ихрож қилинар эканлар. Уларнинг «айблари» битта–жуда ҳам покиза одам бўлганликлари. Инсонийлик қиёфасини йўқотган қавм шу даражага етар экан-да. Ўзлари инсоният бўйнига тавқи лаънат бўлиб осиладиган амалларни тап тортмай қилаётганлари етмаганидек, уларга ўхшашни хоҳламаган, инсонлигини йўқотмаган, Аллоҳнинг амрида юришга ҳаракат қилганларни покизаликда айблайдилар.) وَمَا‌ ك‍‍َ‍انَ جَو‍َ‍‌ابَ قَ‍‍وْمِهِ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‍خْ‍‍رِجُوهُمْ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍رْيَتِكُمْ ۖ ‌إِنَّ‍‍هُمْ ‌أُن‍‍َ‍اسٌ‌ يَتَ‍‍طَ‍‍هَّرُ‌ون
Фа'анҗайнӓһу Ұа 'Аһлаһу~ 'Иллӓ Амра'атаһу Кӓнат Мина Ал-Ғӓбирӥна 007-083 Бас, унга ва аҳлига нажот бердик. Магар хотини ҳалок бўлгувчилардан бўлди. (Пайғамбарга фақат унинг оила аъзоларигина иймон келтирдилар. Аммо уларнинг орасидан ҳам энг яқин кишиси–хотини иймон келтирмади. Оқибатда у жинояткор қавмга қўшилиб ҳалок бўлди.) فَأَ‌ن‍‍جَيْن‍‍َ‍اهُ ‌وَ‌أَهْلَهُ~ُ ‌إِلاَّ‌ ‌امْ‍رَ‌أَتَ‍‍هُ كَانَتْ مِنَ ‌الْ‍‍غَ‍‍ابِ‍‍رِينَ
Ұа 'Амҭарнӓ `Алайһим Маҭарӓан ۖ Фӓнžур Кайфа Кӓна `Ӓқибату Ал-Муҗримӥна 007-084 Ва Биз уларнинг устидан «ёмғир» ёғдирдик. Жинояткорларнинг оқибати қандай бўлганига назар сол! (Аллоҳ таоло уларнинг устидан тош селини ёғдирди ва барчалари ҳалок бўлдилар. ) وَ‌أَمْ‍‍طَ‍‍رْنَا‌ عَلَيْهِمْ مَ‍‍طَ‍‍ر‌ا‌‌ ًۖ فَا‌ن‍‍ظُ‍‍رْ‌ كَ‍‍يْ‍‍فَ ك‍‍َ‍انَ عَاقِ‍‍بَةُ ‌الْمُ‍‍جْ‍‍رِمِينَ
Ұа 'Илá Мадйана 'Аҳӓһум Шу`айбӓан ۗ Қӓла Йӓ Қаұми А`будӱ Аллаһа Мӓ Лакум Мин 'Илаһин Ғайруһу ۖ Қад Җӓ'аткум Баййинатун Мин Раббикум ۖ Фа'аұфӱ Ал-Кайла Ұа Ал-Мӥзӓна Ұа Лӓ Табҳасӱ Анӓса 'Ашйӓ 'Аһум Ұа Лӓ Туфсидӱ Фӥ Ал-'Арđи Ба`да ۚҫлӓхиһӓ Ҙӓликум Ҳайрун Лакумн Кунтум Му'уминӥна 007-085 Ва Мадянга ўз биродарлари Шуайбни (юбордик). У: «Эй қавмим, Аллоҳга ибодат қилинг. Сизга Ундан ўзга илоҳ йўқ. Батаҳқиқ, сизга Роббингиздан ҳужжат келди. Бас, ўлчов ва тарозуни тўлиқ адо этинг, одамларнинг нарсаларидан камитиб қолманг ва ер юзида унинг ислоҳидан кейин бузғунчилик қилманг. Агар мўмин бўлсангиз, шундай қилмоғингиз ўзингиз учун яхшидир. وَ‌إِلَى‌ مَ‍‍دْيَنَ ‌أَ‍خَ‍‍اهُمْ شُعَيْبا‌‌ ًۗ قَ‍‍الَ يَاقَ‍‍وْمِ ‌اعْبُدُ‌و‌ا‌اللَّ‍‍هَ مَا‌ لَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌إِلَهٍ غَ‍‍يْرُهُ قَ‍‍دْ‌ ۖ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ فَأَ‌وْفُو‌اۖ ‌الْكَ‍‍يْ‍‍لَ ‌وَ‌الْمِيز‍َ‍‌انَ ‌وَلاَ‌ تَ‍‍بْ‍‍‍‍خَ‍‍سُو‌ا‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسَ ‌أَشْي‍‍َ‍ا‌ءَهُمْ ‌وَلاَ‌ تُفْسِدُ‌و‌ا‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ بَعْدَ‌ ‌إِصْ‍‍لاَحِهَا‌ ‌ذَلِكُمْ ۚ خَ‍‍يْ‍‍ر‌ٌ‌ لَكُمْ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ مُؤْمِنِينَ
Ұа Лӓ Тақ`удӱ Бикулли Ҫирӓҭин Тӱ`идӱна Ұа Таҫуддӱна `Ан Сабӥли Аллӓһи Ман 'Ӓмана Биһи Ұа Табғӱнаһӓ `Иұаҗӓан ۚ Ұа Аҙкурӱ 'Иҙ Кунтум Қалӥлӓан Факаććаракум ۖ Ұа Анžурӱ Кайфа Кӓна `Ӓқибату Ал-Муфсидӥна 007-086 Ҳар кўчада ўтириб олиб қўрқитманг. Аллоҳнинг йўлидан Унга иймон келтирганларни тўсманг ва у(йўл)ни эгри бўлишини истаманг. Оз бўлган чоғингизда сизни кўпайтириб қўйганини эсланг. Бузғунчиларнинг оқибати қандай бўлганига назар солинг. وَلاَ‌ تَ‍‍قْ‍‍عُدُ‌و‌ا‌ بِكُلِّ صِ‍رَ‍‌اط‌‍‌‍ٍ‌ تُوعِد‍ُ‍‌ونَ ‌وَتَ‍‍صُ‍‍دّ‍ُ‍‌ونَ عَ‍‌‍نْ سَب‍‍ِ‍ي‍‍لِ ‌اللَّ‍‍هِ مَ‍‌‍نْ ‌آمَنَ بِ‍‍هِ ‌وَتَ‍‍بْ‍‍‍‍غُ‍‍ونَهَا‌ عِوَجا‌ ًۚ ‌وَ‌ا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ ‌إِ‌ذْ‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ قَ‍‍لِيلا‌‌ ً‌ فَكَثَّ‍رَكُمْ ۖ ‌وَ‌ان‍‍ظُ‍‍رُ‌و‌ا‌ كَ‍‍يْ‍‍فَ ك‍‍َ‍انَ عَاقِ‍‍بَةُ ‌الْمُفْسِدِينَ
Ұа 'Ин Кӓна Ҭӓ'ифатун Минкум 'Ӓманӱ Биал-Лаҙӥ 'Урсилту Биһи Ұа Ҭӓ'ифатун Лам Йу'уминӱ Фӓҫбирӱ Хаттá Йахкума Аллӓһу Байнанӓ ۚ Ұа Һуұа Ҳайру Ал-Хӓкимӥна 007-087 Агар сиздан бир тоифа мен ила юборилган нарсага иймон келтирган ва бошқа тоифа иймон келтирмаган бўлса, бас, Аллоҳ орамизда ҳукм қилгунча сабр қилинглар. У ҳукм қилувчиларнинг яхшисидир», деди. (Аллоҳ таоло ушбу ояти карималарда аввало Шуайбни (а.с.) Мадянга Пайғамбар қилиб юборганини, кейин эса, у кишининг ўз қавмларига қилган пандларини келтирмоқда. Мадянликлар ҳам асли араблар бўлиб, уларнинг ерлари Ақаба қўлтиғидан Тури Синога қадар чўзилган.Шуайбнинг (а.с.) қавми кўпроқ амалий ширкка мубтало бўлганга ўхшайди. Чунки муомала ишларида Аллоҳнинг буйруғини адо этмай, бошқанинг амрини бажаришдан, ўлчов ва тарозудан уриб қолиб, бировларнинг ҳаққини ейишдан қайтаришлари шунга далолат қилмоқда. Бу ва бу каби, Аллоҳ йўриқларини четлаб, бошқа йўлга юриш Аллоҳ таоло ер юзини ислоҳ қилиб қўйганидан кейин уни бузишдан иборат эканига ишора этиб: «ва ер юзида унинг ислоҳидан кейин бузғунчилик қилманг», демоқдалар.) وَ‌إِ‌نْ ك‍‍َ‍انَ طَ‍‍ائِفَةٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍كُمْ ‌آمَنُو‌ا‌ بِ‍الَّذِي ‌أُ‌رْسِلْتُ بِ‍‍هِ ‌وَ‍طَ‍‍ائِفَة ٌ‌ لَمْ يُؤْمِنُو‌ا‌ فَاصْ‍‍بِرُ‌و‌ا‌ حَتَّى‌ يَحْكُمَ ‌اللَّ‍‍هُ بَيْنَنَا‌ ۚ ‌وَهُوَ‌ خَ‍‍يْ‍‍رُ‌ ‌الْحَاكِمِينَ
Қӓла Ал-Мала'у Ал-Лаҙӥна Астакбарӱ Мин Қаұмиһи Лануҳриҗаннака Йӓ Шу`айбу Ұа Ал-Лаҙӥна 'Ӓманӱ Ма`ака Мин Қарйатинӓ 'Аұ Лата`ӱдунна Фӥ Миллатинӓ ۚ Қӓла 'Аұалаұ Куннӓ Кӓриһӥна 007-088 Унинг қавмидан мутакаббир бўлган зодагонлар: «Эй Шуайб, ёки, албатта, сени ва сен билан бирга иймон келтирганларни ўз қишлоғимиздан чиқарамиз, ёки ўз миллатимизга қайтасизлар», дедилар. У: «Гарчи ёмон кўрувчи бўлсак ҳам-а?! قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ‍‍هِ لَنُ‍‍خْ‍‍رِجَ‍‍نَّ‍‍كَ يَا‌ شُعَ‍‍يْ‍‍بُ ‌وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌آمَنُو‌ا‌ مَعَكَ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍رْيَتِنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌وْ‌ لَتَعُو‌دُنَّ فِي مِلَّتِنَا‌ ۚ قَ‍‍الَ ‌أَ‌وَلَوْ‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ كَا‌رِهِينَ
Қади Афтарайнӓ `Алá Аллӓһи Каҙибӓан 'Ин `Уднӓ Фӥ Миллатикум Ба`да 'Иҙ Наҗҗӓнӓ Ал-Лаһу Минһӓ ۚ Ұа Мӓ Йакӱну Ланӓн На`ӱда Фӥһӓ 'Иллӓн Йашӓ Аллӓһу Раббунӓ ۚ Ұаси`а Раббунӓ Кулла Шай'ин `Илмӓан ۚ `Алá Аллӓһи Таұаккалнӓ ۚ Раббанӓ Афтах Байнанӓ Ұа Байна Қаұминӓ Бил-Хаққи Ұа 'Анта Ҳайру Ал-Фӓтихӥна 007-089 Агар сизнинг миллатингизга Аллоҳ бизга ундан нажот бергандан сўнг қайтсак, батаҳқиқ, Аллоҳга нисбатан ёлғон тўқиган бўламиз. Биз учун унга қайтиш мутлақо мумкин эмас, магар Роббимиз–Аллоҳ хоҳласагина (мумкин). Роббимиз ҳамма нарсани ўз илми ила қамраб олгандир. Аллоҳга таваккал қилдик. Эй Роббимиз, биз билан қавмимизнинг орамизни ҳақ ила очгин. Сен очувчиларнинг яхшисидирсан», деди. (Яъни, биз учун ширк ва куфр миллатига, яъни, ортга қайтиш мутлақо мумкин эмас. Биз иймон келтирдик ва унинг лаззатини татиб кўрдик. Энди ёлғиз, бир ҳолатдагина–Аллоҳ бизни адаштиришни ирода қилсагина, ортга қайтишимиз мумкин. Зеро, Унинг иродасига ҳеч қачон бас келиб бўлмайди. Келажакда қилажак жамики амалларимизни ҳам унинг Ўзига топширдик. Биз фақат Аллоҳга суянамиз. Сизнинг таҳдид ва зўрлигингиз, сохта худоларингиздан заррача ҳайиқмаймиз, уларга эътибор бермаймиз ҳам. Шу йўл билан ишни ўзининг ҳақиқий эгаси ҳукмига ҳавола қилиб, иймон ва куфр ўртасида ҳукм чиқарувчи ҳокими мутлаққа мурожаат этдилар.) قَ‍‍دِ‌ ‌افْتَ‍رَيْنَا‌ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ كَذِبا‌‌ ً‌ ‌إِ‌نْ عُ‍‍دْنَا‌ فِي مِلَّتِكُمْ بَعْدَ‌ ‌إِ‌ذْ‌ نَجَّانَا‌ ‌اللَّهُ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ ۚ ‌وَمَا‌ يَك‍‍ُ‍ونُ لَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ نَع‍‍ُ‍و‌دَ‌ فِيهَ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ يَش‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هُ ‌‍رَبُّنَا‌ ۚ ‌وَسِعَ ‌‍رَبُّنَا‌ كُلَّ شَ‍‍يْءٍ‌ عِلْماً‌ ۚ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ تَوَكَّلْنَا‌ ۚ ‌‍رَبَّنَا‌ ‌افْتَحْ بَيْنَنَا‌ ‌وَبَ‍‍يْ‍‍نَ قَ‍‍وْمِنَا‌ بِ‍الْحَ‍‍قِّ ‌وَ‌أَ‌نْ‍‍تَ خَ‍‍يْ‍‍رُ‌ ‌الْفَاتِحِينَ
Ұа Қӓла Ал-Мала'у Ал-Лаҙӥна Кафарӱ Мин Қаұмиһи Ла'ини Аттаба`тум Шу`айбӓан 'Иннакум 'Иҙӓан Лаҳӓсирӱна 007-090 Унинг қавмидан бўлган, куфр келтирган зодагонлар: «Агар Шуайбга эргашсангиз, у ҳолда, албатта, зиён кўрувчидирсиз», дедилар. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَفَرُ‌و‌ا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ‍‍هِ لَئِنِ ‌اتَّبَعْتُمْ شُعَيْبا‌‌ ً‌ ‌إِنَّ‍‍كُمْ ‌إِ‌ذ‌ا‌ ً‌ لَ‍‍خَ‍‍اسِرُ‌ونَ
Фа'аҳаҙат/һуму Ар-Раҗфату Фа'аҫбахӱ Фӥ Дӓриһим Җӓćимӥна 007-091 Бас, уларни шиддатли зилзила олди ва жойларида ўтириб қолдилар. فَأَ‍خَ‍‍ذَتْهُمُ ‌ال‍رَّجْ‍‍فَةُ فَأَ‍صْ‍‍بَحُو‌ا‌ فِي ‌دَ‌ا‌رِهِمْ جَاثِمِينَ
Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Шу`айбӓан Ка'ан Лам Йағнаұ Фӥһӓ ۚ Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Шу`айбӓан Кӓнӱ Һуму Ал-Ҳӓсирӥна 007-092 Шуайбни ёлғончига чиқарганлар худди у ерда яшамагандек бўлдилар. Шуайбни ёлғончига чиқарганлар, ўшалар зиён кўрувчилар бўлдилар.(Яъни, мазкур шиддатли зилзиладан кейин Шуайбга (а.с.) мухолиф бўлган кофирлар ҳалок бўлиб, батамом гумдон бўлиб кетдилар.) الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ شُعَيْبا‌‌ ً‌ كَأَ‌نْ لَمْ يَ‍‍غْ‍‍نَوْ‌ا‌ فِيهَا‌ ۚ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ شُعَيْبا‌‌ ً‌ كَانُو‌ا‌ هُمُ ‌الْ‍‍خَ‍‍اسِ‍‍رِينَ
Фатаұаллá `Анһум Ұа Қӓла Йӓ Қаұми Лақадблағтукум Рисӓлӓти Раббӥ Ұа Наҫахту Лакум ۖ Факайфа 'Ӓсá `Алá Қаұмин Кӓфирӥна 007-093 Кейин У улардан юз ўгирди ва: «Эй қавмим, батаҳқиқ, сизга Роббимнинг юборганларини етказган эдим ҳамда сизга насиҳат қилган эдим. Қандай қилиб кофир қавмларга қайғурай», деди. فَتَوَلَّى‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌وَ‍قَ‍‍الَ يَا‌ قَ‍‍وْمِ لَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ‌أَبْ‍‍لَ‍‍غْ‍‍تُكُمْ ‌رِسَالاَتِ ‌‍رَبِّي ‌وَنَ‍‍صَ‍‍حْتُ لَكُمْ ۖ فَكَ‍‍يْ‍‍فَ ‌آسَى‌ عَلَى‌ قَ‍‍وْم‌‍ٍ‌ كَافِ‍‍رِينَ
Ұа Мӓ 'Арсалнӓ Фӥ Қарйатин Мин Набӥйин 'Иллӓҳаҙнӓ 'Аһлаһӓ Бил-Ба'сӓ'и Ұа Аđ-Đаррӓ'и Ла`аллаһум Йаđđарра`ӱна 007-094 Қайси бир қишлоққа Пайғамбар юборсак, албатта, унинг аҳлини тазарруъ қилишлари учун зарарлар ва мусибатлар ила тутганмиз. وَمَ‍‍ا‌ ‌أَ‌رْسَلْنَا‌ فِي قَ‍‍رْيَةٍ‌ مِ‍‌‍نْ نَبِيّ‌‍ٍ‌ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‍خَ‍‍ذْنَ‍‍ا‌ ‌أَهْلَهَا‌ بِ‍الْبَأْس‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌وَ‌ال‍‍ضَّ‍‍رّ‍َ‍‌ا‌ءِ‌ لَعَلَّهُمْ يَ‍‍ضَّ‍رَّعُونَ
Ćумма Баддалнӓ Макӓна Ас-Саййи'ати Ал-Хасаната Хаттá `Афаұ Ұа Қӓлӱ Қад Масса 'Ӓбӓ'анӓ Аđ-Đаррӓ'у Ұа Ас-Саррӓ'у Фа'аҳаҙнӓһум Бағтатан Ұа Һум Лӓ Йаш`урӱна 007-095 Сўнгра ёмонликни яхшиликга алмаштирганмиз. Токи кўпайишиб ва «ота-боболаримизга ҳам қийинчилик ва хурсандчилик етган эди», деганларида, уларни ўзларига сездирмай тўсатдан тутганмиз. (Вақт-соати келиб Аллоҳ таоло мазкур ёмон ҳолатларни яхшилик ҳолатларга алмаштириб қўяди. Одамлар бу яхши ҳолларда янада кўпайишади. Аммо бу зиёдалик ҳам улар учун синов эканлигини англаб етмайдилар. Аллоҳ уларни шукр қилармикин, деб яхши ҳолатларга солганини билмайдилар.) ثُ‍‍مَّ بَدَّلْنَا‌ مَك‍‍َ‍انَ ‌ال‍‍سَّيِّئَةِ ‌الْحَسَنَةَ حَتَّى‌ عَفَو‌ا‌ ‌وَ‍قَ‍‍الُو‌اقَ‍‍دْ‌ مَسَّ ‌آب‍‍َ‍ا‌ءَنَا‌ ‌ال‍‍ضَّ‍‍رّ‍َ‍‌ا‌ءُ‌ ‌وَ‌ال‍‍سَّرّ‍َ‍‌ا‌ءُ‌ فَأَ‍خَ‍‍ذْنَاهُمْ بَ‍‍غْ‍‍تَة ً‌ ‌وَهُمْ لاَ‌ يَشْعُرُ‌ونَ
Ұа Лаұ 'Анна 'Аһла Ал-Қурá 'Ӓманӱ Ұа Аттақаұ Лафатахнӓ `Алайһим Баракӓтин Мина Ас-Самӓ'и Ұа Ал-'Арđи Ұа Лакин Каҙҙабӱ Фа'аҳаҙнӓһум Бимӓ Кӓнӱ Йаксибӱна 007-096 Агар қишлоқлар аҳллари иймон келтирганларида ва тақво қилганларида эди, Биз, албатта, уларга осмону ердан баракотларни очиб қўяр эдик. Лекин улар ёлғонга чиқардилар, бас, уларни қилган касблари туфайли тутдик. (Ушбу ояти каримада баён қилинаётган оддий ва содда ҳақиқатни инсоният тушуна олмаётгани ғоятда ажабланарли ҳол. Инсон учун осмон ва заминдан баракот эшиклари очилиши учун биргина шарт кифоя, яъни, у иймонли ва тақволи бўлиши лозим экан. Ана ўшанда инсонга осмону заминдан баракотлар эшиги ланг очиб қўйилади. Чунки иймон инсонни баракотли ҳаёт йўлига бошлайди. Чунки тақво инсонни фаровон ҳаёт йўлига солади. Иймон билан тақво бир-бирига чамбарчас боғлиқ бўлганидек, баракот ҳам уларга боғлиқдир. Бу ҳақиқатга каттаю кичик ҳар бир соҳада гувоҳ бўлиши мумкин.) وَلَوْ‌ ‌أَنَّ ‌أَهْلَ ‌الْ‍‍قُ‍رَ‌ى‌ ‌آمَنُو‌ا‌ ‌وَ‌اتَّ‍‍قَ‍‍وْ‌ا‌ لَفَتَحْنَا‌ عَلَيْهِمْ بَ‍رَك‍‍َ‍اتٍ‌ مِنَ ‌ال‍‍سَّم‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَلَكِ‍‌‍نْ كَذَّبُو‌ا‌ فَأَ‍خَ‍‍ذْنَاهُمْ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَكْسِبُونَ
'Афа'амина 'Аһлу Ал-Қурáн Йа'тийаһум Ба'сунӓ Байӓтӓан Ұа Һум Нӓ'имӱна 007-097 Қишлоқлар аҳли уларга Бизнинг бало-қазойимиз тунда, ухлаётган ҳолларида келишидан хотиржаммилар?! أَفَأَمِنَ ‌أَهْلُ ‌الْ‍‍قُ‍رَ‌ى‌ ‌أَ‌نْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا‌ بَيَاتا‌ ً‌ ‌وَهُمْ ن‍‍َ‍ائِمُونَ
'Аұа 'Амина 'Аһлу Ал-Қурáн Йа'тийаһум Ба'сунӓ Đухан Ұа Һум Йал`абӱна 007-098 Қишлоқлар аҳли уларга Бизнинг бало-қазойимиз чошгоҳда, ўйнаётган ҳолларда келишидан хотиржаммилар?! أَ‌وَ‌ ‌أَمِنَ ‌أَهْلُ ‌الْ‍‍قُ‍رَ‌ى‌ ‌أَ‌نْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا‌ ضُ‍‍حى‌ ً‌ ‌وَهُمْ يَلْعَبُونَ
'Афа'аминӱ Макра Аллӓһи ۚ Фалӓ Йа'ману Макра Аллӓһи 'Иллӓ Ал-Қаұму Ал-Ҳӓсирӱна 007-099 Аллоҳнинг макридан хотиржам бўлдиларми?! Аллоҳнинг макридан фақат зиён кўрувчи қавмларгина хотиржам бўларлар. (Ғафлатга солиб, гуноҳ қилса ҳам, дахлсиз тек қўйиб, кейин туйқусдан сездирмай олиш Аллоҳнинг ишидир, яъни, макридир.) أَفَأَمِنُو‌ا‌ مَكْ‍رَ‌اللَّ‍‍هِ ۚ فَلاَ‌ يَأْمَنُ مَكْ‍رَ‌اللَّ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمُ ‌الْ‍‍خَ‍‍اسِرُ‌ونَ
'Аұалам Йаһди Лиллаҙӥна Йариćӱна Ал-'Арđа Мин Ба`ди 'Аһлиһӓн Лаұ Нашӓ'у 'Аҫабнӓһум Биҙунӱбиһим ۚ Ұа Наҭба`у `Алá Қулӱбиһим Фаһум Лӓ Йасма`ӱна 007-100 Ерга унинг аҳлидан кейин меросхўр бўлганларга, агар хоҳласак, гуноҳлари туфайли уларга мусибат етказишимиз ва қалбларига муҳр босиб, эшитмайдиган қилиб қўйишимиз аён бўлмадими?! أَ‌وَلَمْ يَهْدِ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَ‍‍رِث‍‍ُ‍ونَ ‌الأَ‌رْ‍ضَ مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ ‌أَهْلِهَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ لَوْ‌ نَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ‌أَ‍صَ‍‍بْ‍‍نَاهُمْ بِذُنُوبِهِمْ ۚ ‌وَنَ‍‍طْ‍‍بَعُ عَلَى‌ قُ‍‍لُوبِهِمْ فَهُمْ لاَ‌ يَسْمَعُونَ
Тилка Ал-Қурá Нақуҫҫу `Алайка Мин 'Анбӓ'иһӓ ۚ Ұа Лақад Җӓ'ат/һум Русулуһум Бил-Баййинӓти Фамӓ Кӓнӱ Лийу'уминӱ Бимӓ Каҙҙабӱ Мин Қаблу ۚ Каҙӓлика Йаҭба`у Аллӓһу `Алá Қулӱби Ал-Кӓфирӥна 007-101 Биз сенга ана ўша қишлоқларнинг хабарларини қисқа қилиб айтиб бермоқдамиз. Батаҳқиқ, уларга Пайғамбарлари очиқ-ойдин ҳужжатлар билан келдилар. Аммо улар олдин ёлғонга чиқарган нарсаларига иймон келтирмадилар. Аллоҳ шундай қилиб кофирлар қалбига муҳр босди. تِلْكَ ‌الْ‍‍قُ‍رَ‌ى‌ نَ‍‍قُ‍‍صُّ عَلَ‍‍يْ‍‍كَ مِ‍‌‍نْ ‌أَ‌نْ‍‍ب‍‍َ‍ائِهَا‌ ۚ ‌وَلَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْهُمْ ‌رُسُلُهُمْ بِ‍الْبَيِّن‍‍َ‍اتِ فَمَا‌ كَانُو‌ا‌ لِيُؤْمِنُو‌ا‌ بِمَا‌ كَذَّبُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ۚ كَذَلِكَ يَ‍‍طْ‍‍بَعُ ‌اللَّ‍‍هُ عَلَى‌ قُ‍‍ل‍‍ُ‍وبِ ‌الْكَافِ‍‍رِينَ
Ұа Мӓ Ұаҗаднӓ Ли'кćариһим Мин `Аһдин ۖ Ұа 'Ин Ұаҗаднӓ 'Акćараһум Лафӓсиқӥна 007-102 Уларнинг кўпларида аҳдга вафо кўрмадик. Агар уларнинг кўпларини топсак ҳам, фосиқликда топдик. (Яъни, улар субутсиз кимсалар бўлиб, аҳдга ҳеч вафо қилмасдилар. Бу қавмнинг аксари қисми фақат фосиқлик билан машғул эди. Фосиқликнинг маъноси Аллоҳ чизиб кўрсатган чегарадан чиқишдир. Яъни, улар Аллоҳ кўрсатган йўлдан озган кимсалар сирасидан эдилар.) وَمَا‌ ‌وَجَ‍‍دْنَا‌ لِأكْثَ‍‍رِهِمْ مِ‍‌‍نْ عَهْد‌ٍۖ ‌وَ‌إِ‌نْ ‌وَجَ‍‍دْنَ‍‍ا‌ ‌أَكْثَ‍رَهُمْ لَفَاسِ‍‍قِ‍‍ينَ
Ćумма Ба`аćнӓ Мин Ба`диһим Мӱсá Би'ӓйӓтинӓ 'Илá Фирұна Ұа Мала'иһи Фаžаламӱ Биһӓ ۖ Фӓнžур Кайфа Кӓна `Ӓқибату Ал-Муфсидӥна 007-103 Сўнгра уларнинг ортидан Мусони Ўз оятларимиз ила Фиръавн ва унинг зодагонларига юбордик. Бас, у(оят)ларга зулм қилдилар. Бузғунчиларнинг оқибати қандай бўлишига назар сол. ثُ‍‍مَّ بَعَثْنَا‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهِمْ مُوسَى‌ بِآيَاتِنَ‍‍ا‌ ‌إِلَى‌ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ ‌وَمَلَئِ‍‍هِ فَ‍‍ظَ‍‍لَمُو‌ا‌ بِهَا‌ ۖ فَا‌ن‍‍ظُ‍‍رْ‌ كَ‍‍يْ‍‍فَ ك‍‍َ‍انَ عَاقِ‍‍بَةُ ‌الْمُفْسِدِينَ
Ұа Қӓла Мӱсá Йӓ Фирұну 'Иннӥ Расӱлун Мин Рабби Ал-`Ӓламӥна 007-104 Мусо: «Эй Фиръавн, албатта, мен оламларнинг Роббидан Пайғамбарман. وَ‍قَ‍‍الَ مُوسَى‌ يَا‌ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنُ ‌إِنِّ‍‍ي ‌‍رَس‍‍ُ‍ولٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّ ‌الْعَالَمِينَ
Хақӥқун `Алáн Лӓқӱла `Алá Аллӓһи 'Иллӓ Ал-Хаққа ۚ Қад Җи'тукум Бибаййинатин Мин Раббикум Фа'арсил Ма`ӥ Банӥ 'Исрӓ'ӥла 007-105 Менга Аллоҳ ҳақида ҳақдан бошқани айтмаслик лозимдир. Батаҳқиқ, мен сизларга Роббингиздан очиқ-ойдин ҳужжат келтирдим. Мен ила Бани Исроилни қўйиб юбор», деди. (Фиръавн Бани Исроилни қул-банда қилиб олган ва уларга Робб эканига шубҳаланмас эди. Мусо (а.с.) унга ҳақиқий Робб Аллоҳ эканини тушунтириб, Бани Исроилни озод қилиш ўша ягона Аллоҳнинг–ҳақиқий Роббнинг амри ни изҳор этдилар.) حَ‍قِ‍‍ي‍‍قٌ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَ‌نْ لاَ‌ ‌أَ‍قُ‍‍ولَ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ ‌الْحَ‍‍قَّ ۚ قَ‍‍دْ‌ جِئْتُكُمْ بِبَيِّنَةٍ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ فَأَ‌رْسِلْ مَعِي بَنِ‍‍ي ‌إِسْر‍َ‍‌ائ‍‍ِ‍‍يلَ
Қӓла 'Ин Кунта Җи'та Би'ӓйатин Фа'ти Биһӓн Кунта Мина Аҫ-Ҫӓдиқӥна 007-106 У:«Агар оят-мўъжиза келтирган бўлсанг, ростгўйлардан бўлсанг, келтир уни», деди. قَ‍‍الَ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تَ جِئْتَ بِآيَة‌‍ٍ‌ فَأْتِ بِهَ‍‍ا‌ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تَ مِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
Фа'алқá `Аҫӓһу Фа'иҙӓ Һийа Ćу`бӓнун Мубӥнун 007-107 Асосини ташлаган эди... баногоҳ у аниқ аждар бўлди. فَأَلْ‍‍قَ‍‍ى‌ عَ‍‍صَ‍‍اهُ فَإِ‌ذَ‌ا‌ هِيَ ثُعْب‍‍َ‍انٌ‌ مُبِينٌ
Ұа Наза`а Йадаһу Фа'иҙӓ Һийа Байđӓ'у Лилннӓžирӥна 007-108 Ва қўлини чиқарган эди... баногоҳ у назар солувчиларга оппоқ бўлиб кўринди. (Аслида, Мусо (а.с.) буғдойранг тусда эдилар. Фиръавн мўъжиза кўрсатишни талаб қилганда қўлларини қўлтиқларидан чиқарган заҳоти оппоқ тусда намоён бўлди.) وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِ‌ذَ‌ا‌ هِيَ بَيْ‍‍ضَ‍‍ا‌ءُ‌ لِل‍‍نَّ‍‍اظِ‍‍رِينَ
Қӓла Ал-Мала'у Мин Қаұми Фирұна 'Инна Һӓҙӓ Ласӓхирун `Алӥмун 007-109 Фиръавн қавмидан бўлган зодагонлар: «Албатта, бу билимдон сеҳргардир! قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ ‌إِنَّ هَذَ‌ا‌ لَسَاحِرٌ‌ عَلِيمٌ
Йурӥду 'Ан Йуҳриҗакум Мин 'Арđикум ۖ Фамӓҙӓ Та'мурӱна 007-110 Сизларни ерингиздан чиқаришни хоҳлайди. Бас, нимага амр қиласизлар?» дедилар. يُ‍‍ر‍ِ‍ي‍‍دُ‌ ‌أَ‌نْ يُ‍‍خْ‍‍رِجَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌أَ‌رْ‍ضِ‍‍كُمْ ۖ فَمَا‌ذَ‌ا‌ تَأْمُرُ‌ونَ
Қӓлӱ 'Арҗиһи Ұа 'Аҳӓһу Ұа 'Арсил Фӥ Ал-Мадӓ'ини Хӓширӥна 007-111 Улар:«Уни ва акасини қўйиб тургин-да, шаҳарларга тўпловчиларни юбор. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‌رْجِ‍‍هِ ‌وَ‌أَ‍خَ‍‍اهُ ‌وَ‌أَ‌رْسِلْ فِي ‌الْمَد‍َ‍‌ائِنِ حَاشِ‍‍رِينَ
Йа'тӱка Бикулли Сӓхирин `Алӥмин 007-112 Ҳамма билимдон сеҳргарларни сенга олиб келсинлар», дедилар. (Мусо ва акаси Ҳорунни қўйиб тургин-да, барча шаҳарларга одам юбор, улар бор билимдон сеҳргарларни тўплаб келсинлар.) يَأْت‍‍ُ‍وكَ بِكُلِّ سَاحِ‍‍ر‍ٍ‍‌ عَلِيمٍ
Ұа Җӓ Ас-Сахарату Фирұна Қӓлӱнна Ланӓ Ла'аҗрӓан 'Ин Куннӓ Нахну Ал-Ғӓлибӥна 007-113 Сеҳргарлар Фиръавнга келиб: «Агар биз ғолиб бўлсак, албатта, мукофот олсак керак?» дедилар. وَج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌ال‍‍سَّحَ‍رَةُ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ لَنَا‌ لَأَجْ‍‍ر‌ا‌‌ ً‌ ‌إِ‌نْ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ نَحْنُ ‌الْ‍‍غَ‍‍الِبِينَ
Қӓла На`ам Ұа 'Иннакум Ламина Ал-Муқаррабӥна 007-114 У: «Ҳа. Ва, албатта, менинг яқин кишиларимдан бўлурсизлар», деди. قَ‍‍الَ نَعَمْ ‌وَ‌إِنَّ‍‍كُمْ لَمِنَ ‌الْمُ‍‍قَ‍رَّبِينَ
Қӓлӱ Йӓ Мӱсáммӓн Тулқийа Ұа 'Иммӓн Накӱна Нахну Ал-Мулқӥна 007-115 Улар:«Эй Мусо, ёки сен ташла, ёки биз ташловчи бўлайлик», дедилар. قَ‍‍الُو‌ا‌ يَا‌ مُوسَ‍‍ى‌ ‌إِمَّ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ تُلْ‍‍قِ‍‍يَ ‌وَ‌إِمَّ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ نَك‍‍ُ‍ونَ نَحْنُ ‌الْمُلْ‍‍قِ‍‍ينَ
Қӓла 'Алқӱ ۖ Фаламмӓ 'Алқаұ Сахарӱ 'А`йуна Анӓси Ұа Астарһабӱһум Ұа Җӓ'ӱ Бисихрин `Аžӥмин 007-116 У: «Сизлар ташланглар», деди. Улар ташлаганларида, одамларнинг кўзини сеҳрладилар, қўрқитдилар ва зўр сеҳр кўрсатдилар. (Улар қўлларидаги арқон ва асоларини ташладилар. Бояги арқон ва асолар одамларнинг назарига илон бўлиб кўринди.) قَ‍‍الَ ‌أَلْ‍‍قُ‍‍و‌اۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌أَلْ‍‍قَ‍‍وْ‌ا‌ سَحَرُ‌و‌ا‌ ‌أَعْيُنَ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ ‌وَ‌اسْتَرْهَبُوهُمْ ‌وَج‍‍َ‍ا‌ء‍ُ‍‌و‌ا‌ بِسِحْرٍ‌ عَ‍‍ظِ‍‍يمٍ
Ұа 'Аұхайнӓ 'Илá Мӱсá 'Ан 'Алқи `Аҫӓка ۖ Фа'иҙӓ Һийа Талқафу Мӓ Йа'фикӱна 007-117 Биз Мусога: «Асонгни ташла», деб ваҳий юбордик. Бирдан у улар уйдираётган нарсани юта бошлади. (Уста сеҳргарларнинг кўзбўямачилиги тўпланганларни даҳшатга солиб қўйган эди. Мусо (а.с.) ҳам кўпчилик билан бирга содир бўлаётган воқеани кузатиб турар эдилар. Аллоҳ у зотга «Асонгни ташла», деб ваҳий юборди. Мусо (а.с.) ерга асони ташладилар. Асо аждарга айланди ва бирдан сеҳргарлар намойиш этаётган уйдирма–кўзбўямачиликларни юта бошлади.) وَ‌أَ‌وْحَيْنَ‍‍ا‌ ‌إِلَى‌ مُوسَ‍‍ى‌ ‌أَ‌نْ ‌أَلْ‍‍قِ عَ‍‍صَ‍‍اكَ ۖ فَإِ‌ذَ‌ا‌ هِيَ تَلْ‍‍قَ‍‍فُ مَا‌ يَأْفِكُونَ
Фаұақа`а Ал-Хаққу Ұа Баҭала Мӓ Кӓнӱ Йа`малӱна 007-118 Бас, ҳақ қарор топди ва уларнинг қилаётганлари ботил бўлди. فَوَ‍قَ‍‍عَ ‌الْحَ‍‍قُّ ‌وَبَ‍‍طَ‍‍لَ مَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْمَلُونَ
Фағулибӱ Һунӓлика Ұа Анқалабӱ Ҫӓғирӥна 007-119 Ўша ерда енгилдилар ва беобрў бўлдилар. فَ‍‍غُ‍‍لِبُو‌ا‌ هُنَالِكَ ‌وَ‌ان‍‍قَ‍‍لَبُو‌اصَ‍‍اغِ‍‍رِينَ
Ұа 'Улқийа Ас-Сахарату Сӓҗидӥна 007-120 Ва сеҳргарлар саждага ташланиб: وَ‌أُلْ‍‍قِ‍‍يَ ‌ال‍‍سَّحَ‍رَةُ سَاجِدِينَ
Қӓлӱ 'Ӓманнӓ Бирабби Ал-`Ӓламӥна 007-121 «Оламларнинг Роббига. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌آمَ‍‍نَّ‍‍ا‌ بِ‍رَبِّ ‌الْعَالَمِينَ
Рабби Мӱсá Ұа Һӓрӱна 007-122 Мусо ва Ҳоруннинг Роббига иймон келтирдик», дедилар. (Не боисдан сеҳргарлар биринчи бўлиб иймон келтирдилар? Чунки улар Мусо (а.с.) келтирган нарса сеҳр эмас, ҳақиқий илоҳий мўъжиза эканини ҳаммадан бурун англаб етдилар. Сеҳргарларга ҳақиқат биринчи бўлиб етиб борди. Виждонлари уйғонди ва қалбларини иймон нури ёритди. Улар Аллоҳга сажда қилиш учун ўзларини ерга ташладилар.) رَبِّ مُوسَى‌ ‌وَهَا‌رُ‌ونَ
Қӓла Фирұну 'Ӓмантум Биһи Қабла 'Ан 'Ӓҙана Лакум ۖнна Һӓҙӓ Ламакрун Макартумӱһу Фӥ Ал-Мадӥнати Литуҳриҗӱ Минһӓ 'Аһлаһӓ ۖ Фасаұфа Та`ламӱна 007-123 Фиръавн: «Мен сизга изн бермай туриб унга иймон келтирдингизми?! Албатта, бу сизнинг шаҳардан унинг аҳлини чиқариш учун қилган макрингиздир. Ҳали биласиз. قَ‍‍الَ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنُ ‌آمَ‍‌‍ن‍‍تُمْ بِ‍‍هِ قَ‍‍بْ‍‍لَ ‌أَ‌نْ ‌آ‌ذَنَ لَكُمْ ۖ ‌إِنَّ هَذَ‌ا‌ لَمَكْر‌ٌ‌ مَكَرْتُم‍‍ُ‍وهُ فِي ‌الْمَدِينَةِ لِتُ‍‍خْ‍‍رِجُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هَ‍‍ا‌ ‌أَهْلَهَا‌ ۖ فَسَ‍‍وْفَ تَعْلَمُونَ
Ла'уқаҭҭи`анна 'Айдийакум Ұа 'Арҗулакум Мин Ҳилӓфин Ćумма Ла'уҫаллибаннакумҗма`ӥна 007-124 Албатта, оёқ-қўлларингизни қарама-қарши томонидан кесаман ва ҳаммангизни осаман», деди. (Бу ҳам барча фиръавнларга хос хусусият. Улар ўзларига қул бўлган фуқароларнинг ҳатто Аллоҳга иймон келтиришни ҳам ундан сўраб, илтижоланиб, адо этишларини хоҳлайдилар. Барча давр фиръавнларининг мўминларга қарши қўллайдиган услуби шу: қадимда қўл-оёқларини кесиб, осишган; ҳозирда қамайдилар, азоблайдилар, отадилар. Аммо уларнинг бу усуллари иймон нури билан чароғон бўлган қалбларга заррача қўрқинч сола олмайди.) لَأُ‍قَ‍‍طِّ‍‍عَ‍‍نَّ ‌أَيْدِيَكُمْ ‌وَ‌أَ‌رْجُلَكُمْ مِ‍‌‍نْ خِ‍‍لاَف‌‍ٍ‌ ثُ‍‍مَّ لَأُ‍صَ‍‍لِّبَ‍‍نَّ‍‍كُمْ ‌أَجْ‍‍مَعِينَ
Қӓлӱннӓ 'Илá Раббинӓ Мунқалибӱна 007-125 Улар:«Албатта, биз Роббимизга қайтгувчимиз. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ ‌إِلَى‌ ‌‍رَبِّنَا‌ مُ‍‌‍ن‍‍قَ‍‍لِبُونَ
Ұа Мӓ Танқиму Миннӓ 'Иллӓ 'Ан 'Ӓманнӓ Би'ӓйӓти Раббинӓ Ламмӓ Җӓ'атнӓ ۚ Раббанӓ 'Африғ `Алайнӓ Ҫабрӓан Ұа Таұаффанӓ Муслимӥна 007-126 Сен биздан фақат Роббимизнинг оятлари келганда уларга иймон келтирганимиз учунгина ўч олмоқдасан! Эй Роббимиз, устимиздан сабр тўккин ва мусулмон ҳолимизда вафот эттиргин», дедилар. وَمَا‌ تَ‍‌‍ن‍‍قِ‍‍مُ مِ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ ‌آمَ‍‍نَّ‍‍ا‌ بِآي‍‍َ‍اتِ ‌‍رَبِّنَا‌ لَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْنَا‌ ۚ ‌‍رَبَّنَ‍‍ا‌ ‌أَفْ‍‍رِ‍‍غْ عَلَيْنَا‌ صَ‍‍بْ‍‍ر‌ا‌ ً‌ ‌وَتَوَفَّنَا‌ مُسْلِمِينَ
Ұа Қӓла Ал-Мала'у Мин Қаұми Фирұна 'Атаҙару Мӱсá Ұа Қаұмаһу Лийуфсидӱ Фӥ Ал-'Арđи Ұа Йаҙарака Ұа 'Ӓлиһатака ۚ Қӓла Сануқаттилу 'Абнӓ'аһум Ұа Настахйӥ Нисӓ'аһум Ұа 'Иннӓ Фаұқаһум Қӓһирӱна 007-127 Фиръавн қавмидан бўлган зодагонлар: «Сени ва худоларингни тарк қилса ҳам, Мусо ва унинг қавмини ер юзида бузғунчилик қилишларига йўл қўйиб берасанми?» дедилар. У: «Ўғилларини ўлдирамиз ва аёлларини тирик қолдирамиз ва, албатта, биз улар устидан қаҳр ўтказувчимиз», деди. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الْمَلَأُ‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ ‌أَتَذَ‌رُ‌ مُوسَى‌ ‌وَ‍قَ‍‍وْمَ‍‍هُ لِيُفْسِدُ‌و‌ا‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَيَذَ‌‍رَكَ ‌وَ‌آلِهَتَكَ ۚ قَ‍‍الَ سَنُ‍‍قَ‍‍تِّلُ ‌أَبْ‍‍ن‍‍َ‍ا‌ءَهُمْ ‌وَنَسْتَحْيِي نِس‍‍َ‍ا‌ءَهُمْ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ فَوْ‍قَ‍‍هُمْ قَ‍‍اهِرُ‌ونَ
Қӓла Мӱсá Лиқаұмиһи Аста`ӥнӱ Биллӓһи Ұа Аҫбирӱ ۖнна Ал-'Арđа Лиллӓһ Йӱриćуһӓ Ман Йашӓ'у Мин `Ибӓдиһи Ұа ۖ Ал-`Ӓқибату Лилмуттақӥна 007-128 Мусо ўз қавмига: «Аллоҳдан ёрдам сўранглар ва сабр қилинглар. Ер Аллоҳники, уни бандаларидан кимни хоҳласа, ўшанга мерос қилиб беради. Ва оқибат тақводорларникидир», деди. قَ‍‍الَ مُوسَى‌ لِ‍‍قَ‍‍وْمِهِ ‌اسْتَعِينُو‌ا‌ بِ‍اللَّ‍‍هِ ‌وَ‌اصْ‍‍بِرُ‌و‌اۖ ‌إِنَّ ‌الأَ‌رْ‍ضَ لِلَّهِ يُو‌رِثُهَا‌ مَ‍‌‍نْ يَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ مِ‍‌‍نْ عِبَا‌دِهِ ۖ ‌وَ‌الْعَاقِ‍‍بَةُ لِلْمُتَّ‍‍قِ‍‍ينَ
Қӓлӱ 'Ӱҙӥнӓ Мин Қабли 'Ан Та'тийанӓ Ұа Мин Ба`ди Мӓ Җи'танӓ ۚ Қӓла `Асá Раббукумн Йуһлика `Адӱұакум Ұа Йастаҳлифакум Фӥ Ал-'Арđи Файанžура Кайфа Та`малӱна 007-129 Улар: «Сен бизга келмасингдан олдин ҳам, келганингдан кейин ҳам озор тортдик», дедилар. У: «Шоядки Роббингиз душманларингизни ҳалок этиб, сизларни ер юзига халифа қилиб, қандай амал қилишингизга назар солса», деди. (Қавм Пайғамбарига таъна қилди. Сен келмасингдан бурун ҳам озор тортар эдик, ўшанда ҳам ўғилларимизни ўлдириб, аёлларимизни тирик қолдирар эдилар, сен келганингдан кейин ҳам бари бир озор топмоқдамиз. Уларнинг фикрича, Пайғамбар келиши ҳамоно ҳамма нарса уларнинг фойдасига ҳал бўлиб қолиши керак экан. Улар Пайғамбар шахсига таъна қилмоқдалар. Аммо нега ўзларига назар солмайдилар? Ўзлари нималар қилдилар? Иймон келтирдиларми? Иймон тақозо этган бирор-бир ишни қилдиларми?) قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أ‍ُ‍‌و‌ذِينَا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لِ ‌أَ‌نْ تَأْتِيَنَا‌ ‌وَمِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ مَا‌ جِئْتَنَا‌ ۚ قَ‍‍الَ عَسَى‌ ‌‍رَبُّكُمْ ‌أَ‌نْ يُهْلِكَ عَدُ‌وَّكُمْ ‌وَيَسْتَ‍‍خْ‍‍لِفَكُمْ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ فَيَ‍‌‍ن‍‍ظُ‍رَ‌ كَ‍‍يْ‍‍فَ تَعْمَلُونَ
Ұа Лақадҳаҙнӓ 'Ӓла Фирұна Бис-Синӥна Ұа Нақҫин Мина Аć-Ćамарӓти Ла`аллаһум Йаҙҙаккарӱна 007-130 Биз Фиръавн аҳлини, шояд эсласалар, деб (қаҳатчилик) йиллар ва мевалар танқислиги ила тутдик. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ ‌أَ‍خَ‍‍ذْنَ‍‍ا‌ ‌آلَ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ بِ‍ال‍‍سِّن‍‍ِ‍ي‍‍نَ ‌وَنَ‍‍قْ‍‍‍‍صٍ‌ مِنَ ‌ال‍‍ثَّمَ‍رَ‍‌اتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُ‌ونَ
Фа'иҙӓ Җӓ'ат/һуму Ал-Хасанату Қӓлӱ Ланӓ Һаҙиһи ۖ Ұа 'Ин Туҫибһум Саййи'атун Йаҭҭаййарӱ Бимӱсá Ұа Ман Ма`аһу~ ۗ 'Алӓннамӓ Ҭӓруһумнда Аллӓһи Ұа Лакинна 'Акćараһум Лӓ Йа`ламӱна 007-131 Улар ўзларига яхшилик етганда: «Бунга биз ҳақдормиз», дедилар. Агар уларга ёмонлик етса, Мусо ва у билан бирга бўлганлардан шумландилар. Огоҳ бўлсинларким, уларнинг шумликлари Аллоҳнинг ҳузуридан бошқа жойда эмас. Лекин кўплари билмайдилар. فَإِ‌ذَ‌ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَتْهُمُ ‌الْحَسَنَةُ قَ‍‍الُو‌ا‌ لَنَا‌ هَذِهِ ۖ ‌وَ‌إِ‌نْ تُ‍‍صِ‍‍بْ‍‍هُمْ سَيِّئَةٌ‌ يَ‍‍طَّ‍‍يَّرُ‌و‌ا‌ بِمُوسَى‌ ‌وَمَ‍‌‍نْ مَعَهُ~ُ ۗ ‌أَلاَ‌ ‌إِنَّ‍‍مَا‌ طَ‍‍ائِرُهُمْ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَهُمْ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Ұа Қӓлӱ Маһмӓ Та'тинӓ Биһи Мин 'Ӓйатин Литасхаранӓ Биһӓ Фамӓ Нахну Лака Биму'уминӥна 007-132 Улар: «Ҳар қанча оят келтириб бизни сеҳрламоқчи бўлсанг ҳам, биз сенга иймон келтиргувчи эмасмиз», дедилар. وَ‍قَ‍‍الُو‌ا‌ مَهْمَا‌ تَأْتِنَا‌ بِ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ ‌آيَة‍ٍ‌ لِتَسْحَ‍رَنَا‌ بِهَا‌ فَمَا‌ نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ
Фа'арсалнӓ `Алайһиму Аҭ-Ҭӱфӓна Ұа Ал-Җарӓда Ұа Ал-Қуммала Ұа Аđ-Đафӓди`а Ұа Ад-Дама 'Ӓйӓтин Муфаҫҫалӓтин Фӓстакбарӱ Ұа Кӓнӱ Қаұмӓан Муҗримӥна 007-133 Бас, уларнинг устидан тўфон, чигиртка, мита, бақа ва қонларни очиқ-ойдин ва муфассал белгилар қилиб юбордик. Бас, улар мутакаббирлик қилдилар ва жиноятчи қавм бўлдилар. (Аллоҳ таоло Фиръавн ва унинг аҳли ваъз-насиҳатга қулоқ тутсин, инсофу иймонга келсин, қилаётган жиноятларидан қайтсин, деб уларга муфассал қилиб, алоҳида-алоҳида тарзда оят-белгиларни юборди. Баъзи уламоларнинг фикрича, Исро сурасидаги «Мусога тўққизта очиқ-ойдин, оят-белги бердик», дейилишига қараганда, тўққиз йилда тўққизта оят юборган, чунончи: асо, қўл, қаҳатчилик, мева ва жонларни нуқсонга учратиш, тўфон, чигиртка, мита, бақа ва қон. Аллоҳ таоло ҳар гал бало юборганида, Фиръавн аҳли дод-вой солишиб, тавба қилишар, жиноятларини тарк этишга ва Бани Исроилни қўйиб юборишга Мусога (а.с.) ваъда беришар эди.) فَأَ‌رْسَلْنَا‌ عَلَيْهِمُ ‌ال‍‍طُّ‍‍وف‍‍َ‍انَ ‌وَ‌الْجَ‍رَ‍‌ا‌دَ‌ ‌وَ‌الْ‍‍قُ‍‍مَّ‍‍لَ ‌وَ‌ال‍‍ضَّ‍‍فَا‌دِعَ ‌وَ‌ال‍‍دَّمَ ‌آي‍‍َ‍اتٍ‌ مُفَ‍‍صَّ‍‍لاَت‌‍ٍ‌ فَاسْتَكْبَرُ‌و‌ا‌ ‌وَكَانُو‌اقَ‍‍وْما‌ ً‌ مُ‍‍جْ‍‍رِمِينَ
Ұа Ламмӓ Ұақа`а `Алайһиму Ар-Риҗзу Қӓлӱ Йӓ Мӱсá Ад`у Ланӓ Раббака Бимӓ `Аһида `Индака ۖ Ла'ин Кашафта `Аннӓ Ар-Риҗза Лану'уминанна Лака Ұа Ланурсиланна Ма`ака Банӥ 'Исрӓ'ӥла 007-134 Қачонки устиларига азоб тушса: «Эй Мусо, сенга берган аҳд ҳурмати, Роббингга дуо қил, агар биздан азобни кўтарсанг, албатта, сенга иймон келтирамиз ва Бани Исроилни сен билан қўйиб юборамиз», дер эдилар. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌وَ‍قَ‍‍عَ عَلَيْهِمُ ‌ال‍‍رِّجْ‍‍زُ‌ قَ‍‍الُو‌ا‌ يَا‌ مُوسَى‌ ‌ا‌دْعُ لَنَا‌ ‌‍رَبَّكَ بِمَا‌ عَهِدَ‌ عِ‍‌‍نْ‍‍دَكَ ۖ لَئِ‍‌‍نْ كَشَفْتَ عَ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌ال‍‍رِّجْ‍‍زَ‌ لَنُؤْمِنَ‍‍نَّ لَكَ ‌وَلَنُرْسِلَ‍‍نَّ مَعَكَ بَنِ‍‍ي ‌إِسْر‍َ‍‌ائ‍‍ِ‍‍يلَ
Фаламмӓ Кашафнӓ `Анһуму Ар-Риҗза 'Илá 'Аҗалин Һум Бӓлиғӱһу 'Иҙӓ Һум Йанкуćӱна 007-135 Қачонки устиларидаги азобни ўзлари етиб борадиган муддатга кўтарсак, қарабсанки, қасамларини бузиб турибдилар. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ كَشَفْنَا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمُ ‌ال‍‍رِّجْ‍‍زَ‌ ‌إِلَ‍‍ى‌ ‌أَجَلٍ هُمْ بَالِ‍‍غُ‍‍وهُ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ هُمْ يَ‍‌‍ن‍‍كُثُونَ
Фӓнтақамнӓ Минһум Фа'ағрақнӓһум Фӥ Ал-Йамми Би'аннаһум Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа Кӓнӱ `Анһӓ Ғӓфилӥна 007-136 Бас, улардан интиқом олдик. Оятларимизни ёлғонга чиқарганлари ва улардан ғофил бўлганлари учун уларни денгизга ғарқ қилдик. (Аллоҳ таоло вақти-соати етганида, қоил мақом қилиб интиқом олди. Аллоҳнинг оятларини рад этиб, кофирлардан ибрат олмай, ғофил бўлганлари учун сув қаърига ғарқ бўлиб, ҳаммалари бирданига ҳалок бўлдилар. Ояти каримада, денгизга ғарқ қилдик, дейилади.) فَا‌ن‍‍تَ‍‍قَ‍‍مْنَا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ فَأَ‍‍غْ‍رَ‍قْ‍‍نَاهُمْ فِي ‌الْيَ‍‍مِّ بِأَنَّ‍‍هُمْ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَكَانُو‌ا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ غَ‍‍افِلِينَ
Ұа 'Аұраćнӓ Ал-Қаұма Ал-Лаҙӥна Кӓнӱ Йустаđ`афӱна Машӓриқа Ал-'Арđи Ұа Мағӓрибаһӓ Аллатӥ Бӓракнӓ Фӥһӓ ۖ Ұа Таммат Калимату Раббика Ал-Хуснá `Алá Банӥ 'Исрӓ'ӥла Бимӓ Ҫабарӱ ۖ Ұа Даммарнӓ Мӓ Кӓна Йаҫна`у Фирұну Ұа Қаұмуһу Ұа Мӓ Кӓнӱ Йа`ришӱна 007-137 Ва хўрланиб юрган қавмни эса, Ўзимиз баракали қилган ернинг машриқию мағрибига меросхўр қилдик. Сабр қилганлари учун Роббингнинг гўзал сўзлари Бани Исроилга батамом бўлди. Фиръавн ва унинг қавми қурган нарсаларни ва улар юксалтирган нарсаларни вайрон қилдик. (Оятдаги «хўрланиб юрган қавм»дан мурод Бани Исроилдир. Фиръавн ва унинг аҳли Бани Исроил ўғлонларини ўлдириб, қизларини чўри, ўзларини хизматкор қилиб, мудом хўрлашар эдилар. Аллоҳ таоло Фиръавн ва унинг қавмини улкан жиноятлари боисидан ғарқ этиб, ҳалок қилганидан сўнг, «хўрланиб юрган қавм»ни Ўзи баракали қилиб қўйган ернинг машриқ ва мағрибига меросхўр қилганини эслатмоқда. Энди улар хорликдан қутулиб, озод ва фаровон турмуш кечириш имконига эга бўлдилар.) وَ‌أَ‌وْ‌‍رَثْنَا‌ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمَ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَانُو‌ا‌ يُسْتَ‍‍ضْ‍‍عَف‍‍ُ‍ونَ مَشَا‌رِ‍‍قَ ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَمَ‍‍غَ‍‍ا‌رِبَهَا‌ ‌الَّتِي بَا‌‍رَكْنَا‌ فِيهَا‌ ۖ ‌وَتَ‍‍مَّ‍‍تْ كَلِمَةُ ‌‍رَبِّكَ ‌الْحُسْنَى‌ عَلَى‌ بَنِ‍‍ي ‌إِسْر‍َ‍‌ائ‍‍ِ‍ي‍‍لَ بِمَا‌ صَ‍‍بَرُ‌و‌اۖ ‌وَ‌دَمَّ‍‍رْنَا‌ مَا‌ ك‍‍َ‍انَ يَ‍‍صْ‍‍نَعُ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنُ ‌وَ‍قَ‍‍وْمُ‍‍هُ ‌وَمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْ‍‍رِشُونَ
Ұа Җӓұазнӓ Бибанӥ 'Исрӓ'ӥла Ал-Бахра Фа'атаұ `Алá Қаұмин Йа`куфӱна `Алáҫнӓмин Лаһум ۚ Қӓлӱ Йӓ Мӱсá Аҗл Ланӓ 'Илаһӓан Камӓ Лаһум 'Ӓлиһатун ۚ Қӓла 'Иннакум Қаұмун Таҗһалӱна 007-138 Ва Бани Исроилни денгиздан олиб ўтдик. Бас, улар ўз санамларига берилиб сиғинаётган қавм устига келдилар. Улар:«Эй Мусо, бизга ҳам худди уларнинг худоларига ўхшаш худо қилиб бер», дедилар. У: «Албатта, сиз жоҳил қавм бўлаётибсиз. وَجَا‌وَ‌زْنَا‌ بِبَنِ‍‍ي ‌إِسْر‍َ‍‌ائ‍‍ِ‍ي‍‍لَ ‌الْبَحْ‍رَ‌ فَأَتَوْ‌ا‌ عَلَى‌ قَ‍‍وْمٍ‌ يَعْكُف‍‍ُ‍ونَ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَ‍صْ‍‍ن‍‍َ‍ام‍ٍ‌ لَهُمْ ۚ قَ‍‍الُو‌ا‌ يَامُوسَى‌ ‌اجْ‍‍عَ‍‍ل لَنَ‍‍ا‌ ‌إِلَها‌‌ ً‌ كَمَا‌ لَهُمْ ‌آلِهَة‌‍ٌقَ‍‍الَ ۚ ‌إِنَّ‍‍كُمْ قَ‍‍وْم‌‍ٌ‌ تَ‍‍جْ‍‍هَلُونَ
нна Һӓ'уулӓ' Мутаббарун Мӓ Һум Фӥһи Ұа Бӓҭилун Мӓ Кӓнӱ Йа`малӱна 007-139 Ахир, анавилар этиб турган нарса ҳалокатдир ва қилаётган ишлари ботилдир», деди. (Аслида, уларни Фиръавн ва унинг аҳлининг узоқ муддатли эзишидан, хўрлашидан халос этган Аллоҳга шукр айлаб, ёлғиз Унгагина ибодат қилишлари керак эди. Аслида, уларни даҳшатли азоб-уқубатлардан Аллоҳнинг амри ва ёрдами ила фидокорлик қилиб қутқазиб олиб чиққан Пайғамбарлари Мусонинг (а.с.) маслаҳатисиз ҳеч бир иш қилмасликлари лозим эди. Лекин улар бир золим бутпараст қавмни йўл-йўлакай кўриб қолиб, уларга ҳавас қиляптилар.) إِنَّ ه‍‍َ‍ا‌ؤُلاَ‌ء‌ مُتَبَّر‌ٌ‌ مَا‌ هُمْ ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ ‌وَبَاطِ‍‍لٌ‌ مَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْمَلُونَ
Қӓла 'Ағайра Аллӓһи 'Абғӥкум 'Илаһӓан Ұа Һуұа Фаđđалакум `Алá Ал-`Ӓламӥна 007-140 У:«Сизларга Аллоҳдан ўзгани худо қилиб берайми?! Ҳолбуки, У сизларни оламлардан афзал қилган зот-ку!» деди. ( Аллоҳ таоло уларга Пайғамбар юбориб, илоҳий китоб нозил қилса, шариат бериб, ўз замонасидаги одамлардан афзал этиб қўйса-ю, улар ўз Пайғамбарларига, бизга ҳам анави қавмнинг худоларига ўхшаш худо қилиб бер, деб туришса. Бу ғоят даражада ношукрлик ва ўтакетган шаккоклик эди) قَ‍‍الَ ‌أَ‍‍غَ‍‍يْ‍رَ‌اللَّ‍‍هِ ‌أَبْ‍‍‍‍غِ‍‍يكُمْ ‌إِلَها‌ ً‌ ‌وَهُوَ‌ فَ‍‍ضَّ‍‍لَكُمْ عَلَى‌ ‌الْعَالَمِينَ
Ұа 'Иҙ 'Анҗайнӓкум Мин 'Ӓли Фирұна Йасӱмӱнакум Сӱ Ал-`Аҙӓби ۖ Йуқаттилӱна 'Абнӓ'акум Ұа Йастахйӱна Нисӓ'акум ۚ Ұа Фӥ Ҙӓликум Балӓн Мин Раббикум `Аžӥмун 007-141 Сизларни ёмон азобларга қўяётган, ўғилларингизни ўлдириб, қизларингизни тирик қолдираётган Фиръавн аҳлидан қутқарганимизни эсланг! Ва бу ишда Роббингиздан улуғ синов бордир. وَ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَ‌ن‍‍جَيْنَاكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌آلِ فِ‍‍رْعَ‍‍وْنَ يَسُومُونَكُمْ س‍‍ُ‍و‌ءَ‌ ‌الْعَذ‍َ‍‌ابِ ۖ يُ‍‍قَ‍‍تِّل‍‍ُ‍ونَ ‌أَبْ‍‍ن‍‍َ‍ا‌ءَكُمْ ‌وَيَسْتَحْي‍‍ُ‍ونَ نِس‍‍َ‍ا‌ءَكُمْ ۚ ‌وَفِي ‌ذَلِكُمْ بَلاَ‌ء‌ٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ عَ‍‍ظِ‍‍يمٌ
Ұа Ұӓ`аднӓ Мӱсá Ćалӓćӥна Лайлатан Ұа 'Атмамнӓһӓ Би`ашрин Фатамма Мӥқӓту Раббиһи~ 'Арба`ӥна Лайлатан ۚ Ұа Қӓла Мӱсá Ли'ҳӥһи Һӓрӱна Аҳлуфнӥ Фӥ Қаұмӥ Ұа 'Аҫлих Ұа Лӓ Таттаби` Сабӥла Ал-Муфсидӥна 007-142 Ва Мусо билан ўттиз кечага ваъдалашдик. Кейин эса, уни ўн (кеча) билан тугал қилдик. Бас, Роббининг белгилаган вақти тўлиқ қирқ кеча бўлди. Мусо акаси Ҳорунга: «Қавмимда менинг ўрнимни ол, яхши иш қил, бузғунчиларнинг йўлига эргашма», деди. وَ‌وَ‌اعَ‍‍دْنَا‌ مُوسَى‌ ثَلاَث‍‍ِ‍ي‍‍نَ لَيْلَة ً‌ ‌وَ‌أَتْمَمْنَاهَا‌ بِعَشْر‌‌ٍ‌ فَتَ‍‍مَّ مِي‍‍قَ‍‍اتُ ‌‍رَبِّهِ ‌أَ‌رْبَع‍‍ِ‍ي‍‍نَ لَيْلَة ًۚ ‌وَ‍قَ‍‍الَ مُوسَى‌ لِأخِ‍‍ي‍‍هِ هَا‌ر‍ُ‍‌ونَ ‌اخْ‍‍لُفْنِي فِي قَ‍‍وْمِي ‌وَ‌أَ‍صْ‍‍لِحْ ‌وَلاَ‌ تَتَّبِعْ سَب‍‍ِ‍ي‍‍لَ ‌الْمُفْسِدِينَ
Ұа Ламмӓ Җӓ'а Мӱсá Лимӥқӓтинӓ Ұа Калламаһу Раббуһу Қӓла Рабби 'Аринӥнžур 'Илайка ۚ Қӓла Лан Тарӓнӥ Ұа Лакини Анžур 'Илá Ал-Җабали Фа'ини Астақарра Макӓнаһу Фасаұфа Тарӓнӥ ۚ Фаламмӓ Таҗаллá Раббуһу Лилҗабали Җа`алаһу Даккӓан Ұа Ҳарра Мӱсá Ҫа`иқӓан ۚ Фаламмӓ 'Афӓқа Қӓла Субхӓнака Тубту 'Илайка Ұа 'Анӓ 'Аұұалу Ал-Му'уминӥна 007-143 Мусо мийқотимизга келиб, Робби унга гапирганида, У: «Роббим, менга (жамолингни) кўрсатгин, сенга назар солай», деди. У зот: «Мени ҳеч кўра олмассан. Лекин тоққа назар сол, агар у маконида собит тура олса, бас, Мени кўрасан», деди. Робби тоққа тажаллий қилганида, уни титилган ҳолга келтирди ва Мусо ҳушидан кетиб йиқилди. Ҳушига келгач: «Сен поксан, Сенга тавба қилдим. Мен мўминларнинг аввалгисиман», деди. (Башар фарзанди тарихидаги тенги ва ўхшаши йўқ ҳодиса. Робб ила банданинг учрашуви. Бутун оламларни яратган Зот билан ўша оламларнинг кичик бир заррасининг юзлашуви. Бу учрашув тафсилотини ва қандай ҳолда рўй берганини Аллоҳнинг Ўзи билади. Биз эса, Қуръонда зикр этилгани билан кифояланамиз, холос. Эҳтимол ушбу учрашув келажакдаги машаққатларни енгиб ўтиш учун Мусога (а.с.) қувват ва сабот манбаи бўлар. Эҳтимол шунинг учун учрашувдан бурун қирқ кун ҳамма нарсани тарк этиб, чилла ўтириб алоҳида ҳозирлик кўрилгандир. Вақти-соати етиб, учрашув ўз вақтида, белгиланган жойда содир бўлди. Бу учрашув араб лафзида «мийқот», яъни, исми замон ва исми макон бўлиб ва учрашув вақти ва замони маъносини билдиради.) وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ مُوسَى‌ لِمِي‍‍قَ‍‍اتِنَا‌ ‌وَكَلَّمَ‍‍هُ ‌‍رَبُّ‍‍هُ قَ‍‍الَ ‌‍رَبِّ ‌أَ‌رِنِ‍‍ي ‌أَ‌ن‍‍ظُ‍‍رْ‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ ۚ قَ‍‍الَ لَ‍‌‍نْ تَ‍رَ‌انِي ‌وَلَكِنِ ‌ان‍‍ظُ‍‍رْ‌ ‌إِلَى‌ ‌الْجَبَلِ فَإِنِ ‌اسْتَ‍‍قَ‍رَّ‌ مَكَانَ‍‍هُ فَسَ‍‍وْفَ تَ‍رَ‌انِي ۚ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ تَجَلَّى‌ ‌‍رَبُّ‍‍هُ لِلْجَبَلِ جَعَلَ‍‍هُ ‌دَكّا‌ ً‌ ‌وَ‍خَ‍رَّ‌ مُوسَى‌ صَ‍‍عِ‍‍ق‍‍ا‌‌ ًۚ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌أَف‍‍َ‍اقَ قَ‍‍الَ سُ‍‍بْ‍‍حَانَكَ تُ‍‍بْ‍‍تُ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ ‌وَ‌أَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌وَّلُ ‌الْمُؤْمِنِينَ
Қӓла Йӓ Мӱсáннӥ Аҫҭафайтука `Алá Анӓси Бирисӓлӓтӥ Ұа Бикалӓмӥ Фаҳуҙ Мӓ 'Ӓтайтука Ұа Кун Мина Аш-Шӓкирӥна 007-144 У зот:«Эй Мусо, Мен сени одамлар ичидан Пайғамбарлигим ва гаплашишим ила танлаб олдим. Бас, сенга берган нарсамни ол ва шукр қилувчилардан бўл!» деди. قَ‍‍الَ يَامُوسَ‍‍ى‌ ‌إِنِّ‍‍ي ‌اصْ‍‍طَ‍‍فَيْتُكَ عَلَى‌ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ بِ‍‍رِسَالاَتِي ‌وَبِكَلاَمِي فَ‍‍خُ‍‍ذْ‌ مَ‍‍ا‌ ‌آتَيْتُكَ ‌وَكُ‍‌‍نْ مِنَ ‌ال‍‍شَّاكِ‍‍رِينَ
Ұа Катабнӓ Лаһу Фӥ Ал-'Алұӓхи Мин Кулли Шайн Маұ`иžатан Ұа Тафҫӥлӓан Ликулли Шайн Фаҳуҙ/һӓ Биқӱұатин Ұа 'Мур Қаұмака Йа'ҳуҙӱ Би'ахсаниһӓ ۚ Са'урӥкум Дӓра Ал-Фӓсиқӥна 007-145 Ва унга лавҳларда ҳамма нарсадан мавъиза ва ҳар бир нарсанинг тафсилотини ёзиб бердик. «Бас, уларни қувват ила тут ва аҳлингга буюр, уларнинг энг яхшиларини олсинлар. Энди сизларга фосиқларнинг диёрини кўрсатаман», дедик. (Ушбу ояти каримада зикр қилинган «лавҳлар» ҳақида тафсир уламолари кўплаб маълумотлар келтиришган, кўплаб баҳс мунозара қилишган. Аммо кейинги даврдаги муҳаққиқ тафсирчи олимларимиз, маълумотларнинг ҳаммаси ҳам ишончли манбалардан олинмаганлиги учун улар ҳақида тортишувнинг ҳожати йўқ, деган хулосага келганлар. Биз учун «лавҳлар» нимадан иборатлиги, қайси моддадан бўлгани, шакли ёки ҳажми аҳамиятсиз, балки уларга ёзилган маънолар аҳамиятлидир, дейди муфассирлар.) وَكَتَ‍‍بْ‍‍نَا‌ لَ‍‍هُ فِي ‌الأَلْو‍َ‍‌احِ مِ‍‌‍نْ كُلِّ شَ‍‍يْء‌ٍ‌ مَوْعِ‍‍ظَ‍‍ة ً‌ ‌وَتَفْ‍‍صِ‍‍يلا‌ ً‌ لِكُلِّ شَ‍‍يْء‌‌ٍ‌ فَ‍‍خُ‍‍ذْهَا‌ بِ‍‍قُ‍‍وَّةٍ‌ ‌وَ‌أْمُرْ‌ قَ‍‍وْمَكَ يَأْ‍خُ‍‍ذُ‌و‌ا‌ بِأَحْسَنِهَا‌ ۚ سَأُ‌رِيكُمْ ‌د‍َ‍‌ا‌‍رَ‌الْفَاسِ‍‍قِ‍‍ينَ
Са'аҫрифу `Ан 'Ӓйӓтийа Ал-Лаҙӥна Йатакаббарӱна Фӥ Ал-'Арđи Биғайри Ал-Хаққи Ұа 'Ин Йараұ Кулла 'Ӓйатин Лӓ Йу'уминӱ Биһӓ Ұа 'Ин Йараұ Сабӥла Ар-Рушди Лӓ Йаттаҳиҙӱһу Сабӥлӓан Ұа 'Ин Йараұ Сабӥла Ал-Ғаййи Йаттаҳиҙӱһу Сабӥлӓан ۚ Ҙӓлика Би'аннаһум Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа Кӓнӱ `Анһӓ Ғӓфилӥна 007-146 Энди ер юзида ноҳақдан мутакаббирлик қилаётганларни, барча оятларни кўрсалар ҳам, уларга иймон келтирмаётганларни, тўғрилик йўлини кўрсалар ҳам, уни ўзларига йўл тутмаётганларни, агар адашув йўлини кўрсалар, уни ўзларига йўл тутаётганларни Ўз оятларимдан бураман. Бундай бўлиши уларнинг оятларимизни ёлғонга чиқаришлари ва улардан ғофил бўлишлари сабабидандир. سَأَ‍صْ‍‍رِفُ عَ‍‌‍نْ ‌آيَاتِيَ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَتَكَبَّر‍ُ‍‌ونَ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ بِ‍‍غَ‍‍يْ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌الْحَ‍‍قِّ ‌وَ‌إِ‌نْ يَ‍رَ‌وْ‌ا‌ كُلَّ ‌آيَة‍ٍ‌ لاَ‌ يُؤْمِنُو‌ا‌ بِهَا‌ ‌وَ‌إِ‌نْ يَ‍رَ‌وْ‌ا‌ سَب‍‍ِ‍ي‍‍لَ ‌ال‍‍رُّشْدِ‌ لاَ‌ يَتَّ‍‍خِ‍‍ذ‍ُ‍‌وهُ سَبِيلا‌ ً‌ ‌وَ‌إِ‌نْ يَ‍رَ‌وْ‌ا‌ سَب‍‍ِ‍ي‍‍لَ ‌ال‍‍غَ‍‍يِّ يَتَّ‍‍خِ‍‍ذ‍ُ‍‌وهُ سَبِيلا‌‌ ًۚ ‌ذَلِكَ بِأَنَّ‍‍هُمْ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَكَانُو‌ا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ غَ‍‍افِلِينَ
Ұа Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа Лиқӓ Ал-'Ӓҳирати Хабиҭат 'А`мӓлуһум ۚ Һал Йуҗзаұна 'Иллӓ Мӓ Кӓнӱ Йа`малӱна 007-147 Оятларимизни ва охират мулоқотини ёлғонга чиқарганлар амаллари бехуда кетганлардир. Улар фақат қилиб юрган амалларининг жазосини олурлар. وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَلِ‍‍قَ‍‍ا‌ءِ‌ ‌الآ‍‍خِ‍رَةِ حَبِ‍‍طَ‍‍تْ ‌أَعْمَالُهُمْ ۚ هَلْ يُ‍‍جْ‍‍زَ‌وْنَ ‌إِلاَّ‌ مَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْمَلُونَ
Ұа Аттаҳаҙа Қаұму Мӱсá Мин Ба`диһи Мин Хулӥйиһимҗлӓан Җасадӓан Лаһу Ҳуұӓрун ۚ 'Алам Йараұ 'Аннаһу Лӓ Йукаллимуһум Ұа Лӓ Йаһдӥһим Сабӥлӓан ۘ Аттаҳаҙӱһу Ұа Кӓнӱ Žӓлимӥна 007-148 Мусонинг қавми ундан кейин тақинчоқларидан (бўлган) бўкирадиган бузоқ жасадини (худо) тутдилар. Унинг уларга гапирмаслигини ва уларни ҳидоят қилмаслигини билмадиларми?! Уни (худо) тутдилар ва зулм қилувчилардан бўлдилар. (Яъни, Мусонинг (а.с.) қавми бўлмиш Бани Исроил, у зот Роббининг мийқотига кетганларидан сўнг, ўзлари билан Мисрдан олиб чиққан тақинчоқлардан ясалган бузоқ жасади–ҳайкалини ўзларига худо қилиб олдилар. Бу тақинчоқлар Миср аҳолиси–қибтийларнинг тақинчоқлари эди. Қавм ичидан Самурий исмли одам ўша тақинчоқлардан бузоқ шаклини ясаб, устакорлик билан ундан хўкизнинг бўкиришига монанд овоз чиқадиган ҳолга келтирди. Мусо (а.с.) Бани Исроилга маълум ўттиз кундан ортиқ қолиб кетганларидан сўнг, Самурий: «Мусо мийқотига кетган Робби шунинг ўзи, у унутиб қўйиб бошқа ёқларда адашиб юрибди», деди. Бани Исроил Пайғамбарлари Мусонинг сўзларини унутиб, унинг халифаси Ҳоруннинг ҳам гапига кирмай, Самурийнинг иғвоси ила тилла тақинчоқлардан ясалган алланечук бўкиргувчи бузоқ ҳайкалига сиғинмоққа ёпирилдилар.) وَ‌اتَّ‍‍خَ‍‍ذَ‌ قَ‍‍وْمُ مُوسَى‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهِ مِ‍‌‍نْ حُلِيِّهِمْ عِ‍‍جْ‍‍لا‌‌ ً‌ جَسَد‌ا‌ ً‌ لَ‍‍هُ خُ‍‍و‍َ‍‌ا‌رٌ‌ ۚ ‌أَلَمْ يَ‍رَ‌وْ‌ا‌ ‌أَنَّ‍‍هُ لاَ‌ يُكَلِّمُهُمْ ‌وَلاَ‌ يَهْدِيهِمْ سَبِيلا‌‌ ًۘ ‌اتَّ‍‍خَ‍‍ذ‍ُ‍‌وهُ ‌وَكَانُو‌اظَ‍‍الِمِينَ
Ұа Ламмӓ Суқиҭа Фӥ 'Айдӥһим Ұа Ра'аұ 'Аннаһум Қад Đаллӱ Қӓлӱ Ла'ин Лам Йархамнӓ Раббунӓ Ұа Йағфир Ланӓ Ланакӱнанна Мина Ал-Ҳӓсирӥна 007-149 Қўллари тушган пайтда ва ўзларининг адашганларини билганларида: «Агар Роббимиз бизга раҳм қилмаса ва мағфират этмаса, албатта, зиёнкорлардан бўламиз», дедилар. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ سُ‍‍قِ‍‍طَ فِ‍‍ي ‌أَيْدِيهِمْ ‌وَ‌‍رَ‌أَ‌وْ‌ا‌ ‌أَنَّ‍‍هُمْ قَ‍‍دْ‌ ضَ‍‍لُّو‌اقَ‍‍الُو‌ا‌ لَئِ‍‌‍نْ لَمْ يَرْحَمْنَا‌ ‌‍رَبُّنَا‌ ‌وَيَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لَنَا‌ لَنَكُونَ‍‍نَّ مِنَ ‌الْ‍‍خَ‍‍اسِ‍‍رِينَ
Ұа Ламмӓ Раҗа`а Мӱсá 'Илá Қаұмиһи Ғаđбӓна 'Асифӓан Қӓла Би'самӓ Ҳалафтумӱнӥ Мин Ба`дӥ ۖ 'А`аҗилтуммра Раббикум ۖ Ұа 'Алқá Ал-'Алұӓха Ұа 'Аҳаҙа Бира'си 'Аҳӥһи Йаҗурруһу~ 'Илайһи ۚ Қӓла Абна 'Умма 'Инна Ал-Қаұма Астаđ`афӱнӥ Ұа Кӓдӱ Йақтулӱнанӥ Фалӓ Тушмит Бийа Ал-'А`дӓ'а Ұа Лӓ Таҗ`алнӥ Ма`а Ал-Қаұми Аž-Žӓлимӥна 007-150 Қачонки Мусо ўз қавмига ғазабланган ва афсус қилган ҳолида қайтганида: «Менинг кетимдан қандай ҳам ёмон халифа бўлдингиз. Роббингизнинг амридан (олдин) шошилдингизми?!» деди ва лавҳларни ташлаб, акасининг бошидан тутиб, ўзига торта бошлади. У (Ҳорун): «Эй онамнинг боласи, шубҳасиз, бу қавм мени хўрлади ва ўлдириб қўйишларига сал қолди. Энди сен душманларни устимдан кулдирмагин ва мени ҳам золим қавмлардан деб билмагин», деди. ( Дарғазаб бўлган укадан бу тасарруфни кўрган Ҳорун (а.с.) уни бир оз ҳовридан тушириш учун ораларидаги ака-укалик ҳурматини эслатиб: «Эй онамнинг боласи, шубҳасиз, бу қавм мени хўрлади ва ўлдириб қўйишларига сал қолди», дедилар.) وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌‍رَجَعَ مُوسَ‍‍ى‌ ‌إِلَى‌ قَ‍‍وْمِ‍‍هِ غَ‍‍ضْ‍‍ب‍‍َ‍انَ ‌أَسِفا‌‌ ًقَ‍‍الَ بِئْسَمَا‌ خَ‍‍لَفْتُمُونِي مِ‍‌‍نْ بَعْدِي ۖ ‌أَعَجِلْتُمْ ‌أَمْ‍رَ‌ ‌‍رَبِّكُمْ ۖ ‌وَ‌أَلْ‍‍قَ‍‍ى‌ ‌الأَلْو‍َ‍‌احَ ‌وَ‌أَ‍خَ‍‍ذَ‌ بِ‍رَ‌أْسِ ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ يَجُرُّهُ~ُ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍هِ ۚ قَ‍‍الَ ‌ابْ‍‍نَ ‌أُمّ‍َ ‌إِنَّ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمَ ‌اسْتَ‍‍ضْ‍‍عَفُونِي ‌وَكَا‌دُ‌و‌ا‌ يَ‍‍قْ‍‍تُلُونَنِي فَلاَ‌ تُشْمِتْ بِيَ ‌الأَعْد‍َ‍‌ا‌ءَ‌ ‌وَلاَ‌ تَ‍‍جْ‍‍عَلْنِي مَعَ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمِ ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Қӓла Рабби Ағфир Лӥ Ұа Ли'аҳӥ Ұа 'Адҳилнӓ Фӥ Рахматика ۖ Ұа 'Анта 'Архаму Ар-Рӓхимӥна 007-151 У: «Мени ва акамни мағфират қилгин ва бизларни Ўз раҳматингга киритгин. Сенинг Ўзинг раҳм қилгувчиларнинг раҳмлироғисан», деди. قَ‍‍الَ ‌‍رَبِّ ‌اغْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لِي ‌وَلِأَ‍خِ‍‍ي ‌وَ‌أَ‌دْ‍‍خِ‍‍لْنَا‌ فِي ‌‍رَحْمَتِكَ ۖ ‌وَ‌أَ‌نْ‍‍تَ ‌أَ‌رْحَمُ ‌ال‍رَّ‌احِمِينَ
нна Ал-Лаҙӥна Аттаҳаҙӱ Ал-`Иҗла Сайанӓлуһум Ғаđабун Мин Раббиһим Ұа Ҙиллатун Фӥ Ал-Хайӓати Ад-Дунйӓ ۚ Ұа Каҙалика Наҗзӥ Ал-Муфтарӥна 007-152 Албатта, бузоқни (худо) тутганларга Роббиларидан ғазаб ва ҳаёти дунёда хорлик етадир. Ёлғон тўқувчиларни мана шундай жазолаймиз. إِنَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اتَّ‍‍خَ‍‍ذُ‌و‌ا‌الْعِ‍‍جْ‍‍لَ سَيَنَالُهُمْ غَ‍‍ضَ‍‍بٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّهِمْ ‌وَ‌ذِلَّة‌‍ٌ‌ فِي ‌الْحَي‍‍َ‍اةِ ‌ال‍‍دُّ‌نْ‍‍يَا‌ ۚ ‌وَكَذَلِكَ نَ‍‍جْ‍‍زِي ‌الْمُفْتَ‍‍رِينَ
Ұа Ал-Лаҙӥна `Амилӱ Ас-Саййи'ӓти Ćумма Тӓбӱ Мин Ба`диһӓ Ұа 'Ӓманӱнна Раббака Мин Ба`диһӓ Лағафӱрун Рахӥмун 007-153 Гуноҳ ишларни қилганлар, ундан кейин тавба қилсалар ва иймон келтирсалар, албатта, Роббинг ундан сўнг мағфират қилгувчи ва меҳрибон зотдир. وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ عَمِلُو‌ا‌ال‍‍سَّيِّئ‍‍َ‍اتِ ثُ‍‍مَّ تَابُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهَا‌ ‌وَ‌آمَنُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ ‌‍رَبَّكَ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهَا‌ لَ‍‍غَ‍‍ف‍‍ُ‍و‌ر‌ٌ‌ ‌‍رَحِيمٌ
Ұа Ламмӓ Саката `Ан Мӱсá Ал-Ғаđабу 'Аҳаҙа Ал-'Алұӓха ۖ Ұа Фӥ Нусҳатиһӓ Һудан Ұа Рахматун Лиллаҙӥна Һум Лираббиһим Йарһабӱна 007-154 Қачонки Мусонинг ғазаби босилгач, лавҳларни олди. Уларнинг нусхасида Роббиларидан ҳақиқатда қўрқадиганлар учун ҳидоят ва раҳмат бор эди. (Ҳоруннинг гапидан кейин бир оз ўзига келиб, Аллоҳдан мағфират сўраб, унинг раҳматидан умидворликларини билдирганларидан сўнг, Мусонинг (а.с.) ғазаблари босилди. Шунда ерга қўйган лавҳларни қўлларига олдилар. Бу лавҳларда Аллоҳ таолодан ҳақиқатда қўрқадиган одамлар учун катта ҳидоят ва улкан раҳматлар борлиги ёзилган эди) وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ سَكَتَ عَ‍‌‍نْ مُوسَى‌ ‌الْ‍‍غَ‍‍ضَ‍‍بُ ‌أَ‍خَ‍‍ذَ‌ ‌الأَلْو‍َ‍‌احَ ۖ ‌وَفِي نُسْ‍‍خَ‍‍تِهَا‌ هُ‍‍د‌ى‌ ً‌ ‌وَ‌‍رَحْمَة ٌ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ هُمْ لِ‍رَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ
Ұа Аҳтӓра Мӱсá Қаұмаһу Саб`ӥна Раҗулӓан Лимӥқӓтинӓ ۖ Фаламмӓҳаҙат/һуму Ар-Раҗфату Қӓла Рабби Лаұ Ши'та 'Аһлактаһум Мин Қаблу Ұа 'Ӥйӓйа ۖ 'Атуһликунӓ Бимӓ Фа`ала Ас-Суфаһӓ'у Миннӓ ۖ 'Ин Һийа 'Иллӓ Фитнатука Туđиллу Биһӓ Ман Ташӓ'у Ұа Таһдӥ Ман Ташӓۖнта Ұалӥйунӓ Фӓғфир Ланӓ Ұа Архамнӓ ۖ Ұа 'Анта Ҳайру Ал-Ғӓфирӥна 007-155 Ва Мусо мийқотимизга қавмидан етмиш кишини танлаб олди. Уларни даҳшатли зилзила тутган пайтда: «Эй Роббим, агар хоҳласанг, буларни ҳам, мени ҳам бундан олдин ҳалок қилсанг бўларди. Эсипастларимиз қилган иш туфайли бизни ҳалок қиласанми? Бу Сенинг синовингдан бошқа нарса эмас. У ила кимни хоҳласанг, адаштирасан ва кимни хоҳласанг, ҳидоятга соласан. Сен валиймизсан, бас, бизни мағфират қил ва раҳм эт. Сенинг Ўзинг мағфират қилувчиларнинг энг яхшисисан. (Бани Исроил тилладан ясалган бузоқ ҳайкалига ибодат қилиб, улкан гуноҳ содир этганлари, кейин афсус билан тавба қилганлари учун Аллоҳ таоло Мусога (а.с.) улардан етмиш кишини Ўз мийқотига олиб келишни амр қилган эди. Мусо (а.с.) Бани Исроилнинг ўн икки уруғидан, бузоққа ибодат қилмаган етмиш кишини танлаб, Аллоҳнинг мийқотига олиб бордилар. Улар эса Мусога (а.с.), бизга худонинг Ўзини кўрсат, деб туриб олдилар.Ҳаттоки улар орасидан танлаб олинганларнинг қилмиши шу бўлди. Бундай шаккоклик содир этганларидан сўнг, уларни даҳшатли зилзила тутиб, ўзларидан кетдилар.) وَ‌اخْ‍‍ت‍‍َ‍ا‌‍رَ‌ مُوسَى‌ قَ‍‍وْمَ‍‍هُ سَ‍‍بْ‍‍ع‍‍ِ‍ي‍‍نَ ‌‍رَجُلا‌ ً‌ لِمِي‍‍قَ‍‍اتِنَا‌ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌أَ‍خَ‍‍ذَتْهُمُ ‌ال‍رَّجْ‍‍فَةُ قَ‍‍الَ ‌‍رَبِّ لَوْ‌ شِئْتَ ‌أَهْلَكْتَهُمْ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ‌وَ‌إِيّ‍‍َ‍ايَ ۖ ‌أَتُهْلِكُنَا‌ بِمَا‌ فَعَلَ ‌ال‍‍سُّفَه‍‍َ‍ا‌ءُ‌ مِ‍‍نَّ‍‍اۖ ‌إِ‌نْ هِيَ ‌إِلاَّ‌ فِتْنَتُكَ تُ‍‍ضِ‍‍لُّ بِهَا‌ مَ‍‌‍نْ تَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ‌وَتَهْدِي مَ‍‌‍نْ تَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۖ ‌أَ‌نْ‍‍تَ ‌وَلِيُّنَا‌ فَاغْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لَنَا‌ ‌وَ‌ا‌رْحَمْنَا‌ ۖ ‌وَ‌أَ‌نْ‍‍تَ خَ‍‍يْ‍‍رُ‌ ‌الْ‍‍غَ‍‍افِ‍‍رِينَ
Ұа Актуб Ланӓ Фӥ Һаҙиһи Ад-Дунйӓ Хасанатан Ұа Фӥ Ал-'Ӓҳирати 'Иннӓ Һуднӓ 'Илайка ۚ Қӓла `Аҙӓбӥҫӥбу Биһи Ман 'Ашӓۖ Ұа Рахматӥ Ұаси`ат Кулла Шайн ۚ Фаса'актубуһӓ Лиллаҙӥна Йаттақӱна Ұа Йу'утӱна Аз-Закӓата Ұа Ал-Лаҙӥна Һум Би'ӓйӓтинӓ Йу'уминӱна 007-156 Ва бизга бу дунёда ҳам, охиратда ҳам яхшиликни ёзиб қўй. Биз сенинг Ўзингга тавба қилдик», деди. У зот:«Азобим ила кимни хоҳласам, тутаман. Раҳматим эса, ҳамма нарсадан кенгдир. Уни тақво қилганларга, закот берганларга, оятларимизга иймон келтирганга ёзажакман. وَ‌اكْتُ‍‍بْ لَنَا‌ فِي هَذِهِ ‌ال‍‍دُّ‌نْ‍‍يَا‌ حَسَنَة ً‌ ‌وَفِي ‌الآ‍‍خِ‍رَةِ ‌إِنَّ‍‍ا‌ هُ‍‍دْنَ‍‍ا‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ ۚ قَ‍‍الَ عَذَ‌ابِ‍‍ي ‌أُ‍صِ‍‍ي‍‍بُ بِ‍‍هِ مَ‍‌‍نْ ‌أَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۖ ‌وَ‌‍رَحْمَتِي ‌وَسِعَتْ كُلَّ شَ‍‍يْء‌‌ٍۚ فَسَأَكْتُبُهَا‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ ‌وَيُؤْت‍‍ُ‍ونَ ‌ال‍‍زَّك‍‍َ‍اةَ ‌وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ هُمْ بِآيَاتِنَا‌ يُؤْمِنُونَ
Ал-Лаҙӥна Йаттаби`ӱна Ар-Расӱла Ан-Набӥйа Ал-'Уммӥйа Ал-Лаҙӥ Йаҗидӱнаһу Мактӱбӓан `Индаһум Фӥ Ат-Таұрӓати Ұа Ал-'Инҗӥли Йа'муруһум Бил-Ма`рӱфи Ұа Йанһӓһум `Ани Ал-Мункари Ұа Йухиллу Лаһуму Аҭ-Ҭаййибӓти Ұа Йухарриму `Алайһиму Ал-Ҳабӓ'иćа Ұа Йаđа`у `Анһумҫраһум Ұа Ал-'Ағлӓла Аллатӥ Кӓнат `Алайһим ۚ Фа-Ал-Лаҙӥна 'Ӓманӱ Биһи Ұа `Аззарӱһу Ұа Наҫарӱһу Ұа Аттаба`ӱ Анӱра Ал-Лаҙӥнзила Ма`аһу~ ۙ 'Ӱлӓ'ика Һуму Ал-Муфлихӱна 007-157 Улар ўз ҳузурларидаги Таврот ва Инжилда ёзилган ҳолида топиладиган, уларни яхшиликка буюриб, ёмонликдан қайтарадиган, уларга покиза нарсаларни ҳалол қилиб, нопок нарсаларни ҳаром қиладиган, устиларидаги юкни енгиллатиб, кишанларни ечадиган уммий, Набий, Пайғамбарга эргашадилар. Бас, унга иймон келтириб, ёрдам бериб ва уни қўллаб-қувватлаган ҳамда унга нозил бўлган нурга эргашганлар–ана ўшалар нажот топгувчилардир», деди. (Аллоҳдан гуноҳларини кечишини сўраганларидан сўнг, у зот икки дунёнинг яхшилигини ҳам сўрадилар. Фақат охиратнинггина эмас, бу дунё ва у дунёнинг яхшиликларини сўрадилар. Бу ҳаммага ўрнак бўлиши керак. Мусо (а.с.) танлаб олинган етмиш нафар номидан қилган илтижолари охирида «Биз сенга тавба қилдик», дедилар. Муҳаммаднинг (с.а.в.) сифатлари ҳақиқий Таврот ва ҳақиқий Инжилда ёзилган. Шундай бўлишини Аллоҳ таоло қадимда Мусо (а.с.) билан бирга мийқотга келган Бани Исроилнинг етмишта вакилига ҳам айтган. Кейинчалик шундай бўлди ҳам. Қанчадан-қанча аҳли китоблар ёки бу китоблардан бўлажак Пайғамбарнинг сифатлари ҳақида маълумот олганлар Муҳаммадни (с.а.в.) кўришлари билан иймонга келдилар.) الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَتَّبِع‍‍ُ‍ونَ ‌ال‍رَّس‍‍ُ‍ولَ ‌ال‍‍نَّ‍‍بِيَّ ‌الأُمِّ‍‍يَّ ‌الَّذِي يَجِدُ‌ونَ‍‍هُ مَكْتُوباً‌ عِ‍‌‍نْ‍‍دَهُمْ فِي ‌ال‍‍تَّوْ‌رَ‍‌اةِ ‌وَ‌الإِ‌ن‍‍ج‍‍ِ‍ي‍‍لِ يَأْمُرُهُمْ بِ‍الْمَعْر‍ُ‍‌وفِ ‌وَيَ‍‌‍نْ‍‍هَاهُمْ عَنِ ‌الْمُ‍‌‍ن‍‍كَ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌وَيُحِلُّ لَهُمُ ‌ال‍‍طَّ‍‍يِّب‍‍َ‍اتِ ‌وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ ‌الْ‍‍خَ‍‍ب‍‍َ‍ائِثَ ‌وَيَ‍‍ضَ‍‍عُ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌إِصْ‍رَهُمْ ‌وَ‌الأَ‍‍غْ‍‍لاَلَ ‌الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ ۚ فَالَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌آمَنُو‌ا‌ بِ‍‍هِ ‌وَعَزَّ‌ر‍ُ‍‌وهُ ‌وَنَ‍‍صَ‍‍ر‍ُ‍‌وهُ ‌وَ‌اتَّبَعُو‌ا‌ال‍‍نّ‍‍ُ‍و‌‍رَ‌الَّذِي ‌أُ‌ن‍‍زِلَ مَعَهُ~ُ ۙ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ هُمُ ‌الْمُفْلِحُونَ
Қул Йӓ 'Аййуһӓ Анӓсу 'Иннӥ Расӱлу Аллӓһи 'Илайкум Җамӥ`ӓан Ал-Лаҙӥ Лаһу Мулку Ас-Самӓұӓти Ұа Ал-'Арđи ۖ Лӓ 'Илӓһа 'Иллӓ Һуұа Йухйӥ Ұа Йумӥту ۖ Фа'ӓминӱ Биллӓһи Ұа Расӱлиһи Ан-Набӥйи Ал-'Уммӥйи Ал-Лаҙӥ Йу'умину Биллӓһи Ұа Калимӓтиһи Ұа Аттаби`ӱһу Ла`аллакум Таһтадӱна 007-158 Сен:«Эй одамлар, албатта, мен сизларнинг барчангизга, осмонлару ернинг мулки Уники бўлган, Ундан ўзга илоҳ йўқ бўлган ва тирилтириб ўлдирадиган Аллоҳнинг Пайғамбаридирман. Бас, Аллоҳга ҳамда Унинг Аллоҳ ва Унинг калималарига иймон келтирадиган уммий элчисига–Пайғамбарига иймон келтиринг. Ва унга эргашинг, шоядки ҳидоят топсангиз», деб айт. (Бурунги Пайғамбарлар ўз қавмлари ва ўз замонларига, ўзларидан сўнг янги Пайғамбар келгунча бўлган даврга Пайғамбар бўлганлар. Улар инсоният тарихининг маълум бир даври учун масъул бўлганлар. Аммо Ислом Пайғамбари Муҳаммад (с.а.в.) бутун олам халқларига ва қиёматга қадар кечадиган замонларга Пайғамбар бўлиб келдилар. У кишининг шариатлари вақт ўтиши билан эскириб қолмайди, балки барча вақт ва маконга салоҳияти бор шариатдир. Шунинг учун ҳам Муҳамадга (с.а.в.) бутун инсониятга қарата, мен барчангизга Пайғамбарман, деб айтиш ҳуқуқи берилган.) قُ‍‍لْ ي‍‍َ‍ا‌أَيُّهَا‌ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسُ ‌إِنِّ‍‍ي ‌‍رَس‍‍ُ‍ولُ ‌اللَّ‍‍هِ ‌إِلَيْكُمْ جَمِيعا‌‌ ً‌الَّذِي لَ‍‍هُ مُلْكُ ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ لاَ‌ ۖ ‌إِلَهَ ‌إِلاَّ‌ هُوَ‌ يُحْيِي ‌وَيُم‍‍ِ‍ي‍‍تُ فَآمِنُو‌اۖ بِ‍اللَّ‍‍هِ ‌وَ‌‍رَسُولِهِ ‌ال‍‍نَّ‍‍بِيِّ ‌الأُمِّ‍‍يِّ ‌الَّذِي يُؤْمِنُ بِ‍اللَّ‍‍هِ ‌وَكَلِمَاتِ‍‍هِ ‌وَ‌اتَّبِع‍‍ُ‍وهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُ‌ونَ
Ұа Мин Қаұми Мӱсáмматун Йаһдӱна Бил-Хаққи Ұа Биһи Йа`дилӱна 007-159 Ва Мусонинг қавмидан баъзи жамоалар борки, ҳақ ила ҳидоят қилиб, у ила адолат қиларлар. (Яъни, Бани Исроил ёппасига ёмон бўлмаган. Мусо (а.с.) даврларида уларнинг орасида баъзи жамоалар ҳақ сўзлар ила одамларни ҳидоятга бошлаб, ҳақ ила уларнинг сафида адолат қилганлар. Кейинчалик Муҳаммад (с.а.в.) Пайғамбар бўлиб келганларида Абдуллоҳ ибн Саломга (р.а.) ўхшаш Бани Исроил аҳли шундай қилдилар.) وَمِ‍‌‍نْ قَ‍‍وْمِ مُوسَ‍‍ى‌ ‌أُمَّ‍‍ةٌ‌ يَهْد‍ُ‍‌ونَ بِ‍الْحَ‍‍قِّ ‌وَبِ‍‍هِ يَعْدِلُونَ
Ұа Қаҭҭа`нӓһуму Аćнатай `Ашрата 'Асбӓҭӓан 'Умамӓан ۚ Ұа 'Аұхайнӓ 'Илá Мӱсá 'Иҙ Астасқӓһу Қаұмуһу~ 'Ани Аđриб Би`аҫӓка Ал-Хаҗара ۖ Фӓнбаҗасат Минһу Аćнатӓ `Ашрата `Айнӓан ۖ Қад `Алима Куллу 'Унӓсин Машрабаһум ۚ Ұа Žаллалнӓ `Алайһиму Ал-Ғамӓма Ұа 'Анзалнӓ `Алайһиму Ал-Манна Ұа Ас-Салұá ۖ Кулӱ Мин Ҭаййибӓти Мӓ Разақнӓкум ۚ Ұа Мӓ Žаламӱнӓ Ұа Лакин Кӓнӱнфусаһум Йаžлимӱна 007-160 Уларни ўн икки уруғ–жамоага бўлиб юбордик. Ва қавми ундан сув талаб қилган пайтда Мусога: «Асонг ила тошни ур!» деб ваҳий юбордик. У(тош)дан ўн иккита булоқ отилиб чиқди. Ҳамма одамлар ўз сувхонасини билди. Ва уларга булутни соябон қилдик, манн ва беданаларни нозил қилдик. «Сизларга ризқ қилиб берган нарсаларимизнинг покларини енглар» (дедик). Улар бизга зулм қилмадилар. Лекин ўзларига зулм қилар эдилар. (Маълумки, Исроил лақабини олган Яъқубнинг (а.с.) ўн иккита ўғиллари бор эди. Аллоҳ ана ўша ўн иккита ўғилдан тарқалган фарзандларнинг ҳар бирини бир жамоа–қабила қилиб қўйди.Саҳрода сув билан таъминлашнинг устига, Бани Исроил бошида булутни соябон бўлиб сузиб юрадиган қилиб қўйди. Улар қаерга бормасинлар, бошлари узра булут соя солиб турар эди. Таом сифатида осмондан манн (асалли ҳалво) ва бедана гўштини ҳозир қилиб қўйди) وَ‍قَ‍طَّ‍‍عْنَاهُمُ ‌اثْنَتَيْ عَشْ‍رَةَ ‌أَسْبَاط‍‍اً‌ ‌أُمَما‌ ًۚ ‌وَ‌أَ‌وْحَيْنَ‍‍ا‌ ‌إِلَى‌ مُوسَ‍‍ى‌ ‌إِ‌ذْ‌ ‌اسْتَسْ‍‍قَ‍‍اهُ قَ‍‍وْمُهُ~ُ ‌أَنِ ‌اضْ‍‍رِب بِعَ‍‍صَ‍‍اكَ ‌الْحَجَ‍رَۖ فَا‌نْ‍‍بَجَسَتْ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ ‌اثْنَتَا‌ عَشْ‍رَةَ عَيْنا‌‌ ًۖ قَ‍‍دْ‌ عَلِمَ كُلُّ ‌أُن‍‍َ‍اسٍ‌ مَشْ‍رَبَهُمْ ۚ ‌وَ‍ظَ‍‍لَّلْنَا‌ عَلَيْهِمُ ‌الْ‍‍غَ‍‍م‍‍َ‍امَ ‌وَ‌أَ‌ن‍‍زَلْنَا‌ عَلَيْهِمُ ‌الْمَ‍‍نَّ ‌وَ‌ال‍‍سَّلْوَ‌ى‌ ۖ كُلُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ طَ‍‍يِّب‍‍َ‍اتِ مَا‌ ‌‍رَ‌زَ‍قْ‍‍نَاكُمْ ۚ ‌وَمَا‌ ظَ‍‍لَمُونَا‌ ‌وَلَكِ‍‌‍نْ كَانُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ يَ‍‍ظْ‍‍لِمُونَ
Ұа 'Иҙ Қӥла Лаһуму Аскунӱ Һаҙиһи Ал-Қарйата Ұа Кулӱ Минһӓ Хайćу Ши'тум Ұа Қӱлӱ Хиҭҭатун Ұа Адҳулӱ Ал-Бӓба Суҗҗадӓан Нағфир Лакум Ҳаҭӥ'ӓтикум ۚ Саназӥду Ал-Мухсинӥна 007-161 Уларга: «Мана бу шаҳарни маскан тутинглар, унда хоҳлаган жойингизда таом енг ва «Ҳиттатун» (гуноҳларимизни кечир) деб эшикдан сажда қилган ҳолингизда кирсангиз, сизнинг хатоларингизни мағфират қиламиз, эҳсон қилувчиларга зиёда қиламиз», деганимизни эсла. وَ‌إِ‌ذْ‌ قِ‍‍ي‍‍لَ لَهُمُ ‌اسْكُنُو‌ا‌ هَذِهِ ‌الْ‍‍قَ‍‍رْيَةَ ‌وَكُلُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ حَ‍‍يْ‍‍ثُ شِئْتُمْ ‌وَ‍قُ‍‍ولُو‌ا‌ حِ‍‍طَّ‍‍ةٌ‌ ‌وَ‌ا‌دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌الْب‍‍َ‍ابَ سُجَّد‌ا‌ ً‌ نَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لَكُمْ خَ‍‍ط‍‍ِ‍ي‍‍ئ‍‍َ‍‍اتِكُمْ ۚ سَنَز‍ِ‍ي‍‍دُ‌ ‌الْمُحْسِنِينَ
Фабаддала Ал-Лаҙӥна Žаламӱ Минһум Қаұлӓан Ғайра Ал-Лаҙӥ Қӥла Лаһум Фа'арсалнӓ `Алайһим Риҗзӓан Мина Ас-Самӓ'и Бимӓ Кӓнӱ Йаžлимӱна 007-162 Бас, улардан зулм қилганлари уларга айтилгандан ўзга гапни алмаштирдилар. Бас, зулм қилганлари туфайли устларига осмондан азоб юбордик. (Улардан зулм қилганлари айтишлари лозим бўлган «Ҳиттатун» деган иборани, «Ҳинтатун», яъни, «буғдой» деган сўзга алмаштирдилар ва шаҳарга сажда қилган ҳолларида эмас, ортлари билан сурилиб кирдилар. Ана шу итоатсизлик ва зулмлари учун Аллоҳ таоло уларнинг устидан азоб туширди.) فَبَدَّلَ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ظَ‍‍لَمُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ قَ‍‍وْلاً‌ غَ‍‍يْ‍رَ‌الَّذِي قِ‍‍ي‍‍لَ لَهُمْ فَأَ‌رْسَلْنَا‌ عَلَيْهِمْ ‌رِجْ‍‍ز‌ا‌ ً‌ مِنَ ‌ال‍‍سَّم‍‍َ‍ا‌ءِ‌ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَ‍‍ظْ‍‍لِمُونَ
Ұа Ас'алһум `Ани Ал-Қарйати Аллатӥ Кӓнат Хӓđирата Ал-Бахри 'Иҙ Йа`дӱна Фӥ Ас-Сабти 'Иҙ Та'тӥһим Хӥтӓнуһум Йаұма Сабтиһим Шурра`ӓан Ұа Йаұма Лӓ Йасбитӱна ۙ Лӓ Та'тӥһим ۚ Каҙӓлика Наблӱһум Бимӓ Кӓнӱ Йафсуқӱна 007-163 Улардан денгиз соҳилида бўлган қишлоқ ҳақида, шанба кунида ҳаддан ошганлари, шанбалик кунларида балиқлари очиқ келиб, шанбалик қилмаган кунлари келмагани ҳақида сўра. Қилган фосиқликлари туфайли уларни шундай синаймиз. (Оятдаги бу хитоб Пайғамбаримиз Муҳаммадга (с.а.в.) қаратилгандир. Аллоҳ ул зотга яҳудийлардан уларнинг тарихида бўлиб ўтган машҳур воқеа ҳақида сўрашга амр қилмоқда. Бани Исроилнинг талабларига биноан ҳафтанинг шанба куни улар учун байрам, дам олиш куни қилиб белгиланди. Бу куни уларга ишлаш ва тирикчиликка уриниш ҳаром қилинди. Соҳил бўйидаги мазкур қишлоқда яҳудийлар учун катта синов бўлди. Шанба куни балиқлар соҳилга келиб очиқ-ойдин кўриниб, кўзларини ўйнатиб юрар эди. Шанба кунидан бошқа куни эса ҳеч бир балиқ кўринмасди. Шунда Бани Исроилдан баъзилари чидаб тура олмай ман қилинган амрни буздилар. Ривоятларда келишича, улар шанба куни алоҳида тўсиқлар ташлаб, соҳилга келган балиқларни қайтиб кета олмайдиган қилиб қўйишар ва якшанба куни йиғиб олишар, шу билан бирга, биз Аллоҳнинг амрини бузганимиз йўқ, шанба куни дам олдик, ов қилганимиз йўқ, дер эдилар.) وَ‌اسْأَلْهُمْ عَنِ ‌الْ‍‍قَ‍‍رْيَةِ ‌الَّتِي كَانَتْ حَاضِ‍رَةَ ‌الْبَحْ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌إِ‌ذْ‌ يَعْد‍ُ‍‌ونَ فِي ‌ال‍‍سَّ‍‍بْ‍‍تِ ‌إِ‌ذْ‌ تَأْتِيهِمْ حِيتَانُهُمْ يَ‍‍وْمَ سَ‍‍بْ‍‍تِهِمْ شُ‍رَّعا‌ ً‌ ‌وَيَ‍‍وْمَ لاَ‌ يَسْبِت‍‍ُ‍ونَ ۙ لاَ‌ تَأْتِيهِمْ ۚ كَذَلِكَ نَ‍‍بْ‍‍لُوهُمْ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَفْسُ‍‍قُ‍‍ونَ
Ұа 'Иҙ Қӓлат 'Умматун Минһум Лима Та`иžӱна Қаұмӓан ۙ Ал-Лаһу Муһликуһум 'Аұ Му`аҙҙибуһум `Аҙӓбӓан Шадӥдӓан ۖ Қӓлӱ Ма`ҙиратан 'Илá Раббикум Ұа Ла`аллаһум Йаттақӱна 007-164 Улардан бир жамоат: «Аллоҳ ҳалок қилувчи ёки шиддатли азоб-ла азобловчи қавмга ваъз қилиб нима қиласиз?!» деганида, улар, Роббингизга узр бўлиши учун ва шоядки тақво қилсалар деб, дедилар. (Яъни, Аллоҳ олдидаги бурчимизни адо этдик. Охират куни Аллоҳ сўраб қолса, узр бўлиши учун уларга насиҳат қилдик ва яна шоядки насиҳат таъсир этиб, тақво қилиб қолсалар, деган умидимиз бор эди, дедилар.) وَ‌إِ‌ذْ‌ قَ‍‍الَتْ ‌أُمَّ‍‍ةٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ لِمَ تَعِ‍‍ظُ‍‍ونَ قَ‍‍وْما‌‌ ًۙ ‌اللَّهُ مُهْلِكُهُمْ ‌أَ‌وْ‌ مُعَذِّبُهُمْ عَذَ‌ابا‌‌ ً‌ شَدِيد‌ا‌‌ ًۖ قَ‍‍الُو‌ا‌ مَعْذِ‌‍رَة‌ ً‌ ‌إِلَى‌ ‌‍رَبِّكُمْ ‌وَلَعَلَّهُمْ يَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ
Фаламмӓ Насӱ Мӓ Ҙуккирӱ Биһи~нҗайнӓ Ал-Лаҙӥна Йанһаұна `Ани Ас-Сӱ'и Ұа 'Аҳаҙнӓ Ал-Лаҙӥна Žаламӱ Би`аҙӓбин Ба'ӥсин Бимӓ Кӓнӱ Йафсуқӱна 007-165 Бас, улар ўзларига эслатма бўлган нарсани унутганларида, ёмонликдан қайтараётганларга нажот бердик ва зулм қилганларни қилган фосиқликлари туфайли шиддатли азоб ила тутдик. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ نَسُو‌ا‌ مَا‌ ‌ذُكِّرُ‌و‌ا‌ بِهِ ‌أَ‌نْ‍‍جَيْنَا‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَ‍‌‍نْ‍‍هَ‍‍وْنَ عَنِ ‌ال‍‍سّ‍‍ُ‍و‌ءِ‌ ‌وَ‌أَ‍خَ‍‍ذْنَا‌ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ظَ‍‍لَمُو‌ا‌ بِعَذ‍َ‍‌اب ٍ‌ بَئ‍‍ِ‍ي‍‍س ٍ‌ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَفْسُ‍‍قُ‍‍ونَ
Фаламмӓ `Атаұ `Ан Мӓ Нуһӱ `Анһу Қулнӓ Лаһум Кӱнӱ Қирадатан Ҳӓси'ӥна 007-166 Бас, улар ўзлари қайтарилган нарсадан қайтмай, такаббурлик қилганларида, уларга: «Хўрланган маймунларга айланинг!» дедик. (Солиҳ қавмлар ваъз қилиб қайтарсалар ҳам, улар қайтмадилар. Мутакаббирлик қилдилар ва улар «хўрланган маймунга» айландилар. Чунки Аллоҳ таолонинг «Бўл» деган амри бўлмасдан қолмайди.Улар оддий маймун эмас, «хўрланган маймун»га айландилар.) فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ عَتَوْ‌ا‌ عَ‍‌‍نْ مَا‌ نُهُو‌ا‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُ قُ‍‍لْنَا‌ لَهُمْ كُونُو‌اقِ‍رَ‌دَةً خَ‍‍اسِئ‍‍ِ‍‍ينَ
Ұа 'Иҙ Та'аҙҙана Раббука Лайаб`аćанна `Алайһим 'Илá Йаұми Ал-Қийӓмати Ман Йасӱмуһум Сӱ Ал-`Аҙӓби ۗнна Раббака Ласарӥ Ал-`Иқӓби ۖ Ұа 'Иннаһу Лағафӱрун Рахӥмун 007-167 Роббинг, албатта, уларнинг устларига қиёмат кунигача уларга ёмон азобни тоттирадиганларни юборишни эълон қилганини эсла! Албатта, Роббинг иқоби тез зотдир ва, албатта, У мағфиратли ва раҳмли Зотдир. وَ‌إِ‌ذْ‌ تَأَ‌ذَّنَ ‌‍رَبُّكَ لَيَ‍‍بْ‍‍عَثَ‍‍نَّ عَلَيْهِمْ ‌إِلَى‌ يَ‍‍وْمِ ‌الْ‍‍قِ‍‍يَامَةِ مَ‍‌‍نْ يَسُومُهُمْ س‍‍ُ‍و‌ءَ‌ ‌الْعَذ‍َ‍‌ابِ ۗ ‌إِنَّ ‌‍رَبَّكَ لَسَ‍‍ر‍ِ‍ي‍‍عُ ‌الْعِ‍‍قَ‍‍ابِ ۖ ‌وَ‌إِنَّ‍‍هُ لَ‍‍غَ‍‍ف‍‍ُ‍و‌ر‌ٌ‌ ‌‍رَحِيمٌ
Ұа Қаҭҭа`нӓһум Фӥ Ал-'Арđи 'Умамӓан ۖ Минһуму Аҫ-Ҫӓлихӱна Ұа Минһум Дӱна Ҙӓлика ۖ Ұа Балаұнӓһум Бил-Хасанӓти Ұа Ас-Саййи'ӓти Ла`аллаһум Йарҗи`ӱна 007-168 Ва уларни ер юзида жамоатларга бўлиб юбордик. Улардан аҳли солиҳлари бор ва улардан ундай эмаслари ҳам бор. Шоядки қайтсалар, деб уларни яхшиликлар ва ёмонликлар ила синадик. وَ‍قَ‍طَّ‍‍عْنَاهُمْ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌أُمَما‌ ًۖ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمُ ‌ال‍‍صَّ‍‍الِح‍‍ُ‍ونَ ‌وَمِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌د‍ُ‍‌ونَ ‌ذَلِكَ ۖ ‌وَبَلَوْنَاهُمْ بِ‍الْحَسَن‍‍َ‍اتِ ‌وَ‌ال‍‍سَّيِّئ‍‍َ‍اتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ
Фаҳалафа Мин Ба`диһим Ҳалфун Ұа Риćӱ Ал-Китӓба Йа'ҳуҙӱна `Араđа Һӓҙӓ Ал-'Аднá Ұа Йақӱлӱна Сайуғфару Ланӓ Ұа 'Ин Йа'тиһимраđун Миćлуһу Йа'ҳуҙӱһу ۚ 'Алам Йу'уҳаҙ `Алайһим Мӥćӓқу Ал-Китӓби 'Ан Лӓ Йақӱлӱ `Алá Аллӓһи 'Иллӓ Ал-Хаққа Ұа Дарасӱ Мӓ Фӥһи Ұа ۗ Ад-Дӓру Ал-'Ӓҳирату Ҳайрун Лиллаҙӥна Йаттақӱна ۗ 'Афалӓ Та`қилӱна 007-169 Бас, улардан сўнг, ортларидан китобни меросга олган бир ўринбосарлар келдики, улар мана бу тубаннинг ўткинчи (матоҳи)ни оларлар ва «бизни кечирилади», дерлар. Агар ўшанга ўхшаш ўткинчи нарса келса, яна олаверадилар. Улардан Аллоҳга нисбатан фақат ҳақдан бошқа нарса айтмасликка Китобнинг аҳду паймони олинган эмасмиди?! Улар у(китоб)даги нарсаларни ўрганганлар-ку?! Охират ҳовлиси тақво қилганлар учун яхшидир. Ақл ишлатмайсизларми?! (Аслида, Аллоҳ гуноҳни билмай қилиб қўйиб, тавба-надомат чеккан, қайта унга яқинлашмаганларнигина кечиради. Аммо билиб туриб гуноҳ қилгач, тавба қилмайдиган, ўзларича «бизни кечирилади», деб ҳукм чиқариб, яна гуноҳ қилаверадиганлар Аллоҳга нисбатан фақат ҳақдан бошқа нарса айтмасликка Китобнинг аҳд-паймонини олган эмасмидилар?! Аллоҳ Тавротда Бани Исроилга буни таъкидлаб айтган эди.) فَ‍خَ‍‍لَفَ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهِمْ خَ‍‍لْفٌ‌ ‌وَ‌رِثُو‌ا‌الْكِت‍‍َ‍ابَ يَأْ‍خُ‍‍ذ‍ُ‍‌ونَ عَ‍رَضَ هَذَ‌ا‌ ‌الأَ‌دْنَى‌ ‌وَيَ‍‍قُ‍‍ول‍‍ُ‍ونَ سَيُ‍‍غْ‍‍فَرُ‌ لَنَا‌ ‌وَ‌إِ‌نْ يَأْتِهِمْ عَ‍رَضٌ‌ مِثْلُ‍‍هُ يَأْ‍خُ‍‍ذ‍ُ‍‌وهُ ۚ ‌أَلَمْ يُؤْ‍‍خَ‍‍ذْ‌ عَلَيْهِمْ مِيث‍‍َ‍اقُ ‌الْكِت‍‍َ‍ابِ ‌أَ‌نْ لاَ‌ يَ‍‍قُ‍‍ولُو‌ا‌ عَلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ ‌الْحَ‍‍قَّ ‌وَ‌دَ‌‍رَسُو‌ا‌ مَا‌ ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ ۗ ‌وَ‌ال‍‍دّ‍َ‍‌ا‌رُ‌ ‌الآ‍‍خِ‍رَةُ خَ‍‍يْ‍‍ر‌ٌ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ ۗ ‌أَفَلاَ‌ تَعْ‍‍قِ‍‍لُونَ
Ұа Ал-Лаҙӥна Йумассикӱна Бил-Китӓби Ұа 'Ақӓмӱ Аҫ-Ҫалӓата 'Иннӓ Лӓ Нуđӥ`у 'Аҗра Ал-Муҫлихӥна 007-170 Китобни маҳкам тутганлар ва намозни қоим қилганлар бўлса, албатта, Биз аҳли солиҳларнинг ажрларини зое қилмасмиз. وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يُمَسِّك‍‍ُ‍ونَ بِ‍الْكِت‍‍َ‍ابِ ‌وَ‌أَ‍قَ‍‍امُو‌ا‌ال‍‍صَّ‍‍لاَةَ ‌إِنَّ‍‍ا‌ لاَ‌ نُ‍‍ضِ‍‍ي‍‍عُ ‌أَجْ‍‍‍رَ‌الْمُ‍‍صْ‍‍لِحِينَ
Ұа 'Иҙ Натақнӓ Ал-Җабала Фаұқаһум Ка'аннаһу Žуллатун Ұа Žаннӱннаһу Ұӓқи`ун Биһим Ҳуҙӱ Мӓ 'Ӓтайнӓкум Биқӱұатин Ұа Аҙкурӱ Мӓ Фӥһи Ла`аллакум Таттақӱна 007-171 Уларнинг устига тоғни худди соябондек кўтарганимизни, улар уни, устимизга тушиб кетади, деб ўйлаганларида, сизга берган нарсамизни қувват ила олинглар ва ундаги нарсани эсланглар, шоядки тақво қилсангиз, деганимизни эсла. وَ‌إِ‌ذْ‌ نَتَ‍‍قْ‍‍نَا‌ ‌الْجَبَلَ فَوْ‍قَ‍‍هُمْ كَأَنَّ‍‍هُ ظُ‍‍لَّةٌ‌ ‌وَ‍ظَ‍‍نُّ‍‍و‌ا‌ ‌أَنَّ‍‍هُ ‌وَ‌اقِ‍‍ع‌‍ٌ‌ بِهِمْ خُ‍‍ذُ‌و‌ا‌ مَ‍‍ا‌ ‌آتَيْنَاكُمْ بِ‍‍قُ‍‍وَّةٍ‌ ‌وَ‌ا‌ذْكُرُ‌و‌ا‌ مَا‌ ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ لَعَلَّكُمْ تَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ
Ұа 'Иҙ 'Аҳаҙа Раббука Мин Банӥ 'Ӓдама Мин Žуһӱриһим Ҙуррӥйатаһум Ұа 'Аш/һадаһум `Алáнфусиһим 'Аласту Бираббикум ۖ Қӓлӱ Балá ۛ Шаһиднӓ ۛн Тақӱлӱ Йаұма Ал-Қийӓмати 'Иннӓ Куннӓ `Ан Һӓҙӓ Ғӓфилӥна 007-172 Роббинг Бани Одамнинг умуртқа поғанасидан, қиёмат куни, бундан ғофил эдик, демасликларингиз учун, зурриётларини олиб, ўзларига ўзларини гувоҳ қилиб: «Роббингиз эмасманми?» деганида; «Худди шундай! Гувоҳ бўлдик!» деганларини эсла. (Аллоҳ таоло Ўзига маълум бўлган бир пайтда, даври қиёматгача дунёга келадиган барча одамларни оталарининг сулбидан уруғликларни чиқариб олган ва ўша уруғликларга «Роббингиз эмасманми?!» деб савол берган. Мазкур илоҳий саволга ҳамма зурриётлар «Худди шундай», яъни, албатта, сен Роббимизсан, «гувоҳ бўлдик», деб жавоб беришган. Шунга биноан инсон уруғлик пайтида, яъни, она қорнига ўтганда ва инсон бўлиб яралганда, Аллоҳнинг Робб эканлигини эътироф этгувчи табиат соҳиби бўлади.) وَ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَ‍خَ‍‍ذَ‌ ‌‍رَبُّكَ مِ‍‌‍نْ بَنِ‍‍ي ‌آ‌دَمَ مِ‍‌‍نْ ظُ‍‍هُو‌رِهِمْ ‌ذُ‌رِّيَّتَهُمْ ‌وَ‌أَشْهَدَهُمْ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسِهِمْ ‌أَلَسْتُ بِ‍رَبِّكُمْ ۖ قَ‍‍الُو‌ا‌ بَلَى‌ ۛ شَهِ‍‍دْنَ‍‍اۛ ‌أَ‌نْ تَ‍‍قُ‍‍ولُو‌ا‌ يَ‍‍وْمَ ‌الْ‍‍قِ‍‍يَامَةِ ‌إِنَّ‍‍ا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ عَ‍‌‍نْ هَذَ‌ا‌ غَ‍‍افِلِينَ
'Аұ Тақӱлӱннамӓ 'Ашрака 'Ӓбӓ'уунӓ Мин Қаблу Ұа Куннӓ Ҙуррӥйатан Мин Ба`диһим ۖ 'Афатуһликунӓ Бимӓ Фа`ала Ал-Мубҭилӱна 007-173 Ёки: «Ҳақиқатда, ширк келтирганлар олдинги ота-боболаримиз, биз, уларнинг кейинги зурриётимиз. Ботил иш қилувчиларнинг қилмиши туфайли бизларни ҳалок этасанми», демаслигингиз учун. أَ‌وْ‌ تَ‍‍قُ‍‍ولُ‍‍و‌ا‌ ‌إِنَّ‍‍مَ‍‍ا‌ ‌أَشْ‍رَكَ ‌آب‍‍َ‍ا‌ؤُنَا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ‌وَكُ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌ذُ‌رِّيَّة ً‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهِمْ ۖ ‌أَفَتُهْلِكُنَا‌ بِمَا‌ فَعَلَ ‌الْمُ‍‍بْ‍‍‍‍طِ‍‍لُونَ
Ұа Каҙалика Нуфаҫҫилу Ал-'Ӓйӓти Ұа Ла`аллаһум Йарҗи`ӱна 007-174 Шояд қайтсалар, деб оятларни мана шундай батафсил баён қиламиз. وَكَذَلِكَ نُفَ‍‍صِّ‍‍لُ ‌الآي‍‍َ‍اتِ ‌وَلَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ
Ұа Атлу `Алайһим Наба'а Ал-Лаҙӥ 'Ӓтайнӓһу 'Ӓйӓтинӓ Фӓнсалаҳа Минһӓ Фа'атба`аһу Аш-Шайҭӓну Факӓна Мина Ал-Ғӓұӥна 007-175 Уларга оятларимизни берганимизда, улардан ўзини олиб қочган ва уни шайтон эргаштириб кетиб, иғвога учганлардан бўлган шахснинг хабарини тиловот қилиб бер! (Ушбу ояти каримада зикр қилинган шахс ким экани хусусида мўътабар тафсир китобларимизда кўп сонли турли-туман ривоятлар бор. Шунинг ўзи ҳам бу оят муайян бир шахсга хос бўлмай, балки маълум бир тоифа одамларга хос эканини кўрсатиб турибди. Ояти каримада «оятларимизни берганимизда», дейилишига кўра, у одам диний илмдан огоҳ экани кўриниб турибди. Демак, у одамга Аллоҳ таоло диний илмларни эгаллашга имкон берган, аммо у (Аллоҳ) оятларидан ўзини олиб қочган, яъни, илмига амал қилмаган. Шу туфайли, «уни шайтон эргаштириб кетиб, иғвога учганлардан бўлган».) وَ‌اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ‌ ‌الَّذِي ‌آتَيْن‍‍َ‍اهُ ‌آيَاتِنَا‌ فَا‌ن‍‍سَلَ‍‍خَ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ فَأَتْبَعَهُ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انُ فَك‍‍َ‍انَ مِنَ ‌الْ‍‍غَ‍‍ا‌وِينَ
Ұа Лаұ Ши'нӓ Ларафа`нӓһу Биһӓ Ұа Лакиннаһу~ҳлада 'Илá Ал-'Арđи Ұа Аттаба`а Һаұӓһу ۚ Фамаćалуһу Камаćали Ал-Калби 'Ин Тахмил `Алайһи Йалһаć 'Аұ Татрук/һу Йалһаć ۚ Ҙӓлика Маćалу Ал-Қаұми Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ ۚ Фӓқҫуҫи Ал-Қаҫаҫа Ла`аллаһум Йатафаккарӱна 007-176 Агар хоҳласак, уни ўша (оят)лар билан кўтарар эдик. Лекин унинг ўзи ерга ёпишди ва ҳавои нафсига эргашди. Бас, унинг мисоли худди бир итга ўхшайди, уни ҳайдасанг ҳам, тилини осилтириб тураверади, тек қўйсанг ҳам, тилини осилтириб тураверади. Бу бизнинг оятларимизни ёлғонга чиқарган қавмларнинг мисолидир. Бу қиссани ҳикоя қил, шоядки тафаккур қилсалар. وَلَوْ‌ شِئْنَا‌ لَ‍رَفَعْن‍‍َ‍اهُ بِهَا‌ ‌وَلَكِ‍‍نَّ‍‍هُ~ُ ‌أَ‍خْ‍‍لَدَ‌ ‌إِلَى‌ ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَ‌اتَّبَعَ هَو‍َ‍‌اهُ ۚ فَمَثَلُ‍‍هُ كَمَثَلِ ‌الْكَلْبِ ‌إِ‌نْ تَحْمِلْ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ يَلْهَثْ ‌أَ‌وْ‌ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ ۚ ‌ذَلِكَ مَثَلُ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمِ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ۚ فَا‍قْ‍‍‍‍صُ‍‍صِ ‌الْ‍‍قَ‍‍صَ‍‍صَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُ‌ونَ
Сӓ'а Маćалӓан Ал-Қаұму Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Ұа 'Анфусаһум Кӓнӱ Йаžлимӱна 007-177 Оятларимизни ёлғонга чиқарган қавмларнинг мисоли қандай ҳам ёмон бўлди! Улар ўзларига зулм қиларлар. س‍‍َ‍ا‌ءَ‌ مَثَلا‌‌ ً‌الْ‍‍قَ‍‍وْمُ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ ‌وَ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ كَانُو‌ا‌ يَ‍‍ظْ‍‍لِمُونَ
Ман Йаһди Аллӓһу Фаһуұа Ал-Муһтадӥ ۖ Ұа Ман Йуđлил Фа'ӱлӓ'ика Һуму Ал-Ҳӓсирӱна 007-178 Аллоҳ кимни ҳидоятга солса, ўша ҳидоят топувчидир. Кимни адаштирса, ўшалар ўзлари зиён кўрувчилардир. مَ‍‌‍نْ يَهْدِ‌ ‌اللَّ‍‍هُ فَهُوَ‌ ‌الْمُهْتَدِي ۖ ‌وَمَ‍‌‍نْ يُ‍‍ضْ‍‍لِلْ فَأ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ هُمُ ‌الْ‍‍خَ‍‍اسِرُ‌ونَ
Ұа Лақад Ҙара'нӓ Лиҗаһаннама Каćӥрӓан Мина Ал-Җинни Ұа Ал-'Инси ۖ Лаһум Қулӱбун Лӓ Йафқаһӱна Биһӓ Ұа Лаһум 'А`йунун Лӓ Йубҫирӱна Биһӓ Ұа Лаһум 'Ӓҙӓнун Лӓ Йасма`ӱна Биһӓ ۚ 'Ӱлӓ'ика Кӓл'ан`ӓми Бал Һум 'Аđаллу ۚ 'Ӱлӓ'ика Һуму Ал-Ғӓфилӱна 007-179 Батаҳқиқ, жаҳаннам учун кўплаб жин ва инсларни яратдик. Уларнинг диллари бору тушуна олмаслар. Кўзлари бору кўра олмаслар. Қулоқлари бору эшита олмаслар. Ана ўшалар чорва ҳайвонлари кабидирлар. Балки улардан ҳам баттарроқдирлар. Ана ўшалар ғофилдирлар. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ ‌ذَ‌‍رَ‌أْنَا‌ لِجَهَ‍‍نَّ‍‍مَ كَثِي‍‍ر‌ا‌ ً‌ مِنَ ‌الْجِ‍‍نِّ ‌وَ‌الإِ‌ن‍‍سِ ۖ لَهُمْ قُ‍‍ل‍‍ُ‍وب ٌ‌ لاَ‌ يَفْ‍‍قَ‍‍ه‍‍ُ‍ونَ بِهَا‌ ‌وَلَهُمْ ‌أَعْيُن ٌ‌ لاَ‌ يُ‍‍بْ‍‍‍‍صِ‍‍ر‍ُ‍‌ونَ بِهَا‌ ‌وَلَهُمْ ‌آ‌ذ‍َ‍‌ان ٌ‌ لاَ‌ يَسْمَع‍‍ُ‍ونَ بِهَ‍‍اۚ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ كَالأَنع‍‍َ‍امِ بَلْ هُمْ ‌أَ‍ضَ‍‍لُّ ۚ ‌أ‍ُ‍‌وْل‍‍َ‍ائِكَ هُمُ ‌الْ‍‍غَ‍‍افِلُونَ
Ұа Лиллӓһ Ал-'Асмӓ Ал-Хуснá Фӓд`ӱһу Биһӓ ۖ Ұа Ҙарӱ Ал-Лаҙӥна Йулхидӱна Фӥ 'Асмӓ'иһи ۚ Сайуҗзаұна Мӓ Кӓнӱ Йа`малӱна 007-180 Аллоҳнинг гўзал исмлари бордир. Бас, Унга ўша(исм)лар ила дуо қилинг ва Унинг исмларидан оғадиганларни тек қўйинг. Яқинда қилган амалларига яраша жазоланурлар. (Аллоҳнинг барча исмлари гўзалдир. Мўмин-мусулмон банда Аллоҳга дуо қилганида, ўша гўзал исмлар ила дуо қилмоғи лозим. Имоми Бухорий ва имом Муслимлар Абу Ҳурайрадан (р.а.) ривоят қилган ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз (с.а.в.): «Аллоҳнинг тўқсон тўққизта, бир кам юзта исми бордир. Ким уларни санаб чиқса, жаннатга киради. Аллоҳ тоқдир, тоқни яхши кўради», деганлар.) وَلِلَّهِ ‌الأَسْم‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ‌الْحُسْنَى‌ فَا‌دْع‍‍ُ‍وهُ بِهَا‌ ۖ ‌وَ‌ذَ‌رُ‌و‌ا‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ يُلْحِد‍ُ‍‌ونَ فِ‍‍ي ‌أَسْم‍‍َ‍ائِ‍‍هِ ۚ سَيُ‍‍جْ‍‍زَ‌وْنَ مَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْمَلُونَ
Ұа Мимман Ҳалақнӓмматун Йаһдӱна Бил-Хаққи Ұа Биһи Йа`дилӱна 007-181 Ва Биз яратган кимсалар ичида ҳақ ила ҳидоят қиладиган ва у ила адолат қиладиган жамоат ҳам бор. وَمِ‍‍مَّ‍‍‌‍نْ خَ‍‍لَ‍‍قْ‍‍نَ‍‍ا‌ ‌أُمَّ‍‍ةٌ‌ يَهْد‍ُ‍‌ونَ بِ‍الْحَ‍‍قِّ ‌وَبِ‍‍هِ يَعْدِلُونَ
Ұа Ал-Лаҙӥна Каҙҙабӱ Би'ӓйӓтинӓ Санастадриҗуһум Мин Хайćу Лӓ Йа`ламӱна 007-182 Оятларимизни ёлғонга чиқарганларни эса, улар билмайдиган томондан аста-секин оламиз. (Яъни, Аллоҳ таоло кофир ва мунофиқларни оҳиста-оҳиста ўзларига билдирмаган ҳолда ҳалок қилади. Даставвал уларнинг хоҳлаган йўриғига юришга имкон бериб қўяди. Кофирлар бу ҳолни ўзларининг тадбири, ақли ва уринишларига йўйиб, залолатда шиддатлайверади. Охир бориб, ҳалокатга дуч келади.) وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ كَذَّبُو‌ا‌ بِآيَاتِنَا‌ سَنَسْتَ‍‍دْ‌رِجُهُمْ مِ‍‌‍نْ حَ‍‍يْ‍‍ثُ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Ұа 'Умлӥ Лаһум ۚнна Кайдӥ Матӥнун 007-183 Уларга муҳлат бериб қўяман. Албатта, менинг «макрим» метиндир. وَ‌أُمْلِي لَهُمْ ۚ ‌إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ
'Аұалам Йатафаккарӱ ۗ Мӓ Биҫӓхибиһим Мин Җиннатин ۚ 'Ин Һуұа 'Иллӓ Наҙӥрун Мубӥнун 007-184 Улар ўз соҳибларида мажнунлик йўқлигини тафаккур қилиб кўрмайдиларми?! У фақат ошкора огоҳлантирувчи, холос. أَ‌وَلَمْ يَتَفَكَّرُ‌و‌اۗ مَا‌ بِ‍‍صَ‍‍احِبِهِمْ مِ‍‌‍نْ جِ‍‍نَّ‍‍ة‌‍ٍۚ ‌إِ‌نْ هُوَ‌ ‌إِلاَّ‌ نَذ‍ِ‍ي‍‍ر‌ٌ‌ مُبِينٌ
'Аұалам Йанžурӱ Фӥ Малакӱти Ас-Самӓұӓти Ұа Ал-'Арđи Ұа Мӓ Ҳалақа Аллӓһу Мин Шайн Ұа 'Ан `Асáн Йакӱна Қади Ақтараба 'Аҗалуһум ۖ Фаби'аййи Хадӥćин Ба`даһу Йу'уминӱна 007-185 Осмонлару ернинг мулкларига, Аллоҳ яратган нарсаларга ва, ажаб эмаски, ажаллари яқинлашиб қолган бўлишига назар солмайдиларми? Бундан кейин, яна қайси гапга ишонарлар?! أَ‌وَلَمْ يَ‍‌‍ن‍‍ظُ‍‍رُ‌و‌ا‌ فِي مَلَك‍‍ُ‍وتِ ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَمَا‌ خَ‍‍لَ‍‍قَ ‌اللَّ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ شَ‍‍يْء‌ٍ‌ ‌وَ‌أَ‌نْ عَسَ‍‍ى‌ ‌أَ‌نْ يَك‍‍ُ‍ونَ قَ‍‍دِ‌ ‌ا‍قْ‍‍تَ‍رَبَ ‌أَجَلُهُمْ ۖ فَبِأَيِّ حَد‍ِ‍ي‍‍ث ٍ‌ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ
Ман Йуđлили Аллӓһу Фалӓ Һӓдийа Лаһу ۚ Ұа Йаҙаруһум Фӥ Ҭуғйӓниһим Йа`маһӱна 007-186 Аллоҳ кимни залолатга кетказса, унга ҳидоят қилувчи йўқдир. Уларни тек қўйиб қўяди, туғёнларида адашиб-улоқиб юраверадилар. مَ‍‌‍نْ يُ‍‍ضْ‍‍لِلِ ‌اللَّ‍‍هُ فَلاَ‌ هَا‌دِيَ لَ‍‍هُ ۚ ‌وَيَذَ‌رُهُمْ فِي طُ‍‍غْ‍‍يَانِهِمْ يَعْمَهُونَ
Йас'алӱнака `Ани Ас-Сӓ`ати 'Аййӓна Мурсӓһӓ ۖ Қул 'Иннамӓ `Илмуһӓ `Инда Раббӥ ۖ Лӓ Йуҗаллӥһӓ Лиұақтиһӓ 'Иллӓ Һуұа ۚ Ćақулат Фӥ Ас-Самӓұӓти Ұа Ал-'Арđи ۚ Лӓ Та'тӥкум 'Иллӓ Бағтатан ۗ Йас'алӱнака Ка'аннака Хафӥйун `Анһӓ ۖ Қул 'Иннамӓ `Илмуһӓ `Инда Аллӓһи Ұа Лакинна 'Акćара Анӓси Лӓ Йа`ламӱна 007-187 Сендан (қиёмат) соати қачон собит бўлиши ҳақида сўрарлар. Сен:«Унинг илми фақат Роббим ҳузуридадир. Уни фақат Ўзигина зоҳир қиладир. У осмонлару ерда оғир иш бўладир. Сизларга фақат тўсатдан келадир», деб айт. Худди сен уни билишинг керакдек, сендан сўрарлар. Сен:«Унинг илми фақат Аллоҳнинг ҳузуридадир. Лекин кўп одамлар билмаслар.(Kиёмат Аллоҳдан бошқа ҳеч ким билиши мумкин бўлмаган ҳодисадир. Лекин мушриклар Пайғамбаримизни (с.а.в.) синаш, ул зотни хижолат қилиш учун, қиёмат қачон бўлади, деб сўроқ қиладилар. Қиёматнинг қачон бўлиш илми Аллоҳнинг Ўзига хос илмидир. Уни ҳеч кимга, ҳатто Муҳаммадга (с.а.в.) ҳам билдирмаган. У зот фақат қиёматнинг қачон бўлишинигина эмас, бошқа ғайб илмларини ҳам билмайдилар. Бу билмасликлари эса айб эмас.) يَسْأَلُونَكَ عَنِ ‌ال‍‍سَّاعَةِ ‌أَيّ‍‍َ‍انَ مُرْسَاهَا‌ ۖ قُ‍‍لْ ‌إِنَّ‍‍مَا‌ عِلْمُهَا‌ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ ‌‍رَبِّي ۖ لاَ‌ يُجَلِّيهَا‌ لِوَ‍قْ‍‍تِهَ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ هُوَ‌ ۚ ثَ‍‍قُ‍‍لَتْ فِي ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ ۚ لاَ‌ تَأْتِيكُمْ ‌إِلاَّ‌ بَ‍‍غْ‍‍تَة ًۗ يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّ‍‍كَ حَفِيٌّ عَ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ ۖ قُ‍‍لْ ‌إِنَّ‍‍مَا‌ عِلْمُهَا‌ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Қул Лӓмлику Линафсӥ Наф`ӓан Ұа Лӓ Đаррӓан 'Иллӓ Мӓ Шӓ Аллӓһу ۚ Ұа Лаұ Кунту 'А`ламу Ал-Ғайба Лӓстакćарту Мина Ал-Ҳайри Ұа Мӓ Массанийа Ас-Сӱۚ 'Ин 'Анӓ 'Иллӓ Наҙӥрун Ұа Башӥрун Лиқаұмин Йу'уминӱна 007-188 Ўзим учун на фойда ва на зарарга молик эмасман. Магар Аллоҳнинг хоҳлагани бўлади. Агар ғайбни билганимда яхшиликни кўпайтириб олган бўлар эдим ва менга ёмонлик етмасди. Мен фақат иймон келтирадиган қавмлар учун огоҳлантирувчи ва башорат берувчиман, холос», деб айт. قُ‍‍لْ لاَ‌ ‌أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعا‌ ً‌ ‌وَلاَ‌ ضَ‍‍رّ‌ا‌‌ ً‌ ‌إِلاَّ‌ مَا‌ ش‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هُ ۚ ‌وَلَوْ‌ كُ‍‌‍ن‍‍تُ ‌أَعْلَمُ ‌الْ‍‍غَ‍‍يْ‍‍بَ لاَسْتَكْثَرْتُ مِنَ ‌الْ‍‍خَ‍‍يْ‍‍ر‍ِ‍‌ ‌وَمَا‌ مَسَّنِيَ ‌ال‍‍سّ‍‍ُ‍و‌ءُ‌ ۚ ‌إِ‌نْ ‌أَنَ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ نَذ‍ِ‍ي‍‍ر‌ٌ‌ ‌وَبَش‍‍ِ‍ي‍‍ر‌ٌ‌ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يُؤْمِنُونَ
Һуұа Ал-Лаҙӥ Ҳалақакум Мин Нафсин Ұӓхидатин Ұа Җа`ала Минһӓ Заұҗаһӓ Лийаскуна 'Илайһӓ ۖ Фаламмӓ Тағашшӓһӓ Хамалат Хамлӓан Ҳафӥфӓан Фамаррат Биһи ۖ Фаламмӓ 'Аćқалат Да`аұӓ Ал-Лаһа Раббаһумӓ Ла'ин 'Ӓтайтанӓ Ҫӓлихӓан Ланакӱнанна Мина Аш-Шӓкирӥна 007-189 У сизларни бир жондан яратган ва ором олсин учун ундан жуфтини яратган Зотдир. Вақтики у (жуфтини) ўраганида енгил ҳомиладор бўлди. Бас, у билан юрди. У оғирлашганда эса, икковлон Роббилари Аллоҳга: «Агар бизга солиҳ (фарзанд) берсанг, албатта, шукр келтирувчилардан бўламиз», деб дуо қилдилар. هُوَ‌ ‌الَّذِي خَ‍‍لَ‍‍قَ‍‍كُمْ مِ‍‌‍نْ نَفْسٍ‌ ‌وَ‌احِدَةٍ‌ ‌وَجَعَلَ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ ‌زَ‌وْجَهَا‌ لِيَسْكُنَ ‌إِلَيْهَا‌ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ تَ‍‍غَ‍‍شَّاهَا‌ حَمَلَتْ حَمْلاً‌ خَ‍‍فِيفا‌‌ ً‌ فَمَ‍رَّتْ بِ‍‍هِ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌أَثْ‍‍قَ‍‍لَتْ ‌دَعَوَ‌ا‌ ‌اللَّ‍‍هَ ‌‍رَبَّهُمَا‌ لَئِ‍‌‍نْ ‌آتَيْتَنَا‌ صَ‍‍الِحا‌ ً‌ لَنَكُونَ‍‍نَّ مِنَ ‌ال‍‍شَّاكِ‍‍رِينَ
Фаламмӓ 'Ӓтӓһумӓ Ҫӓлихӓан Җа`алӓ Лаһу Шуракӓ'а Фӥмӓ 'Ӓтӓһумӓ ۚ Фата`ӓлá Аллӓһу `Аммӓ Йушрикӱна 007-190 Уларга солиҳ (фарзанд)ни берганида эса, Аллоҳ берган нарсада Унга шериклар қила бошладилар. Аллоҳ улар келтирган ширкдан олийдир. (Қуръони Карим нозил бўлаётган даврда одамлар ўз болаларини баъзи бутларга назр қилардилар. Уларга шундай маъноларни акс эттирадиган исмларни қўяр эдилар. Ҳозир ҳам шунга ўхшаш ҳодисалар учраб туради. Болага турли мақсадлар асосида ном қўйиш ёхуд фақат шу жиҳатларга эътибор бериш, тарбиясини ҳам ушбу ҳолатга мослаб қилиш кенг тарқалган. Жоҳил инсонлар аҳволлари оғир пайтларда Аллоҳга ёлборганлари, боламизни соғ-саломат қўлимизга олсак, Аллоҳга шукр қиламиз, деб берган аҳду паймонларини унутиб, бошқа турли-туман ширк йўлидаги орзу-ҳавасларга берилиб кетадилар. Натижада Аллоҳ берган неъмат–фарзандда ўша ғалат орзу ҳаваслар камол топиши учун ҳаракат қиладилар. Бу нарса Қуръони Каримда ширк деб номланмоқда.) فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌آتَاهُمَا‌ صَ‍‍الِحا‌‌ ً‌ جَعَلاَ‌ لَ‍‍هُ شُ‍رَك‍‍َ‍ا‌ءَ‌ فِيمَ‍‍ا‌ ‌آتَاهُمَا‌ ۚ فَتَعَالَى‌ ‌اللَّ‍‍هُ عَ‍‍مَّ‍‍ا‌ يُشْ‍‍رِكُونَ
'Айушрикӱна Мӓ Лӓ Йаҳлуқу Шай'ӓан Ұа Һум Йуҳлақӱна 007-191 Ҳеч нарсани ярата олмайдиган, ўзлари яратиладиган нарсаларни ширк келтирадиларми? (Ота-оналар ёхуд ўша боланинг камолотига дахлдор барча кишилар Аллоҳга шерик қиладиган нарсалари нима бўлишидан қатъи назар, ҳеч нарсани ярата олмайдилар. Балки уларнинг ҳаммаси Аллоҳнинг қудрат қўли билан яратилгандирлар. Шундай экан, қандай қилиб уларни Аллоҳга ширк килиш мумкин?) أَيُشْ‍‍رِك‍‍ُ‍ونَ مَا‌ لاَ‌ يَ‍‍خْ‍‍لُ‍‍قُ شَ‍‍يْ‍‍ئا‌ ً‌ ‌وَهُمْ يُ‍‍خْ‍‍لَ‍‍قُ‍‍ونَ
Ұа Лӓ Йастаҭӥ`ӱна Лаһум Наҫрӓан Ұа Лӓнфусаһум Йанҫурӱна 007-192 Ва уларга ёрдам беришга қодир эмаслар ҳамда ўзларига ҳам ёрдам бера олмаслар. (Яъни, Аллоҳга ширк қилиб келтирилаётган ўша нарсалари бировга ёрдам бериш у ёқда турсин, ҳатто ўзига ҳам ёрдам беришга қодир эмас.) وَلاَ‌ يَسْتَ‍‍طِ‍‍يع‍‍ُ‍ونَ لَهُمْ نَ‍‍صْ‍‍ر‌ا‌ ً‌ ‌وَلاَ‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ يَ‍‌‍ن‍‍صُ‍‍رُ‌ونَ
Ұа 'Ин Тад`ӱһум 'Илá Ал-Һудá Лӓ Йаттаби`ӱкум ۚ Саұӓ'ун `Алайкум 'Ада`аұтумӱһуммнтум Ҫӓмитӱна 007-193 Агар уларни ҳидоятга даъват қилсангиз, сизга эргашмаслар. Уларни даъват қиласизми ёки жим турувчи бўласизми, сиз учун барибир. وَ‌إِ‌نْ تَ‍‍دْعُوهُمْ ‌إِلَى‌ ‌الْهُدَ‌ى‌ لاَ‌ يَتَّبِعُوكُمْ ۚ سَو‍َ‍‌ا‌ءٌ‌ عَلَيْكُمْ ‌أَ‌دَعَوْتُمُوهُمْ ‌أَمْ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ صَ‍‍امِتُونَ
нна Ал-Лаҙӥна Тад`ӱна Мин Дӱни Аллӓһи `Ибӓдун 'Амćӓлукум ۖ Фӓд`ӱһум Фалйастаҗӥбӱ Лакумн Кунтум Ҫӓдиқӥна 007-194 Албатта, сиз Аллоҳдан ўзга ибодат қилаётганлар ўзингизга ўхшаш бандалардир. Агар ростгўй бўлсангиз, уларни чақириб кўринг, бас, сизга жавоб берсинлар-чи! إِنَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ تَ‍‍دْع‍‍ُ‍ونَ مِ‍‌‍نْ ‌د‍ُ‍‌ونِ ‌اللَّ‍‍هِ عِب‍‍َ‍ا‌دٌ‌ ‌أَمْثَالُكُمْ ۖ فَا‌دْعُوهُمْ فَلْيَسْتَجِيبُو‌ا‌ لَكُمْ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ صَ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
'Алаһум 'Арҗулун Йамшӱна Биһӓ ۖм Лаһумйдин Йабҭишӱна Биһӓ ۖм Лаһум 'А`йунун Йубҫирӱна Биһӓ ۖм Лаһум 'Ӓҙӓнун Йасма`ӱна Биһӓ ۗ Қули Ад`ӱ Шуракӓ'акум Ćумма Кӥдӱни Фалӓ Тунžирӱни 007-195 Ёки уларнинг оёқлари бормики, юрсалар; ёки қўллари бормики, ушласалар; ёки кўзлари бормики, кўрсалар; ёки қулоқлари бормики, эшитсалар. Сен:«Шерикларингизни чақиринг-да, менга ҳеч муҳлат бермай, зиддимга ҳийла-найранг қилаверинг! أَلَهُمْ ‌أَ‌رْجُلٌ‌ يَمْش‍‍ُ‍ونَ بِهَ‍‍اۖ ‌أَمْ لَهُمْ ‌أَيْ‍‍د‌ٍ‌ يَ‍‍بْ‍‍‍‍طِ‍‍ش‍‍ُ‍ونَ بِهَ‍‍اۖ ‌أَمْ لَهُمْ ‌أَعْيُنٌ‌ يُ‍‍بْ‍‍‍‍صِ‍‍ر‍ُ‍‌ونَ بِهَ‍‍اۖ ‌أَمْ لَهُمْ ‌آ‌ذ‍َ‍‌انٌ‌ يَسْمَع‍‍ُ‍ونَ بِهَا‌ ۗ قُ‍‍لِ ‌ا‌دْعُو‌ا‌ شُ‍رَك‍‍َ‍ا‌ءَكُمْ ثُ‍‍مَّ كِيد‍ُ‍‌ونِ فَلاَ‌ تُ‍‌‍ن‍‍ظِ‍‍رُ‌ونِ
нна Ұалӥйийа Аллӓһу Ал-Лаҙӥ Наззала Ал-Китӓба ۖ Ұа Һуұа Йатаұаллá Аҫ-Ҫӓлихӥна 007-196 Албатта, менинг валий–эгам Китобни нозил қилган Аллоҳдир. У солиҳларни дўст тутадир. إِنَّ ‌وَلِيِّيَ ‌اللَّ‍‍هُ ‌الَّذِي نَزَّلَ ‌الْكِت‍‍َ‍ابَ ۖ ‌وَهُوَ‌ يَتَوَلَّى‌ ‌ال‍‍صَّ‍‍الِحِينَ
Ұа Ал-Лаҙӥна Тад`ӱна Мин Дӱниһи Лӓ Йастаҭӥ`ӱна Наҫракум Ұа Лӓнфусаһум Йанҫурӱна 007-197 Ундан ўзга сиз ибодат қилаётганлар сизга ёрдам беришга қодир эмаслар ва ўзларига ҳам ёрдам бера олмаслар. وَ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ تَ‍‍دْع‍‍ُ‍ونَ مِ‍‌‍نْ ‌دُ‌ونِ‍‍هِ لاَ‌ يَسْتَ‍‍طِ‍‍يع‍‍ُ‍ونَ نَ‍‍صْ‍رَكُمْ ‌وَلاَ‌ ‌أَ‌ن‍‍فُسَهُمْ يَ‍‌‍ن‍‍صُ‍‍رُ‌ونَ
Ұа 'Ин Тад`ӱһум 'Илá Ал-Һудá Лӓ Йасма`ӱ ۖ Ұа Тарӓһум Йанžурӱна 'Илайка Ұа Һум Лӓ Йубҫирӱна 007-198 Агар уларни ҳидоятга даъват қилсангиз, эшитмаслар. Уларни сенга назар солиб тургандек кўрасан. Ҳолбуки, улар кўрмаслар», деб айт. وَ‌إِ‌نْ تَ‍‍دْعُوهُمْ ‌إِلَى‌ ‌الْهُدَ‌ى‌ لاَ‌ يَسْمَعُو‌اۖ ‌وَتَ‍رَ‌اهُمْ يَ‍‌‍ن‍‍ظُ‍‍ر‍ُ‍‌ونَ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ ‌وَهُمْ لاَ‌ يُ‍‍بْ‍‍‍‍صِ‍‍رُ‌ونَ
Ҳуҙи Ал-`Афұа Ұа 'Мур Бил-`Урфи Ұа 'А`риđ `Ани Ал-Җӓһилӥна 007-199 Кечиримли бўл, яхшиликка буюр ва жоҳиллардан юз ўгир. (Пайғамбаримиз (с.а.в.) бу сифатни муборак шахсларида мужассам қилган эдилар. Ул зот ҳақидаги ривоятларда кишини ҳайрон қолдирарли даражадаги ҳолатлар зикр этилган. Ул зотнинг саҳобаи киромлари, ҳақиқий мўмин-мусулмонлар ҳам доимо ояти каримада таъкидланганидек бўлишга, ана шу қоида асосида яшашга ҳаракат қилганлар.) خُ‍‍ذِ‌ ‌الْعَفْوَ‌ ‌وَ‌أْمُرْ‌ بِ‍الْعُرْفِ ‌وَ‌أَعْ‍‍رِ‍‍ضْ عَنِ ‌الْجَاهِلِينَ
Ұа 'Иммӓ Йанзағаннака Мина Аш-Шайҭӓни Назғун Фӓста`иҙ Биллӓһи~ ۚннаһу Самӥ`ун `Алӥмун 007-200 Агар сенга шайтон томонидан санчиш санчилса, Аллоҳдан паноҳ сўра. Албатта, У яхши эшитувчи ва яхши кўрувчи Зотдир. (Яъни, жоҳиллар билан муомала қилиш мушкул иш. Улардан ҳар нарсани кутиш мумкин. Мабодо ўшандай муомала чоғида бирор кўнгилсизлик содир бўлиб, шайтон васваса қиладиган бўлса, қизишмасдан, дарҳол Аллоҳдан паноҳ сўра. У энг яхши эшитгувчи Зот, сўровингга дарҳол жавоб беради.) وَ‌إِمَّ‍‍ا‌ يَ‍‌‍ن‍‍زَ‍‍غَ‍‍نَّ‍‍كَ مِنَ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انِ نَزْ‍غ‌‍ٌ‌ فَاسْتَعِذْ‌ بِ‍اللَّ‍‍هِ ۚ ‌إِنَّ‍‍هُ سَم‍‍ِ‍ي‍‍عٌ عَلِيمٌ
нна Ал-Лаҙӥна Аттақаұ 'Иҙӓ Массаһум Ҭӓ'ифун Мина Аш-Шайҭӓни Таҙаккарӱ Фа'иҙӓ Һум Мубҫирӱна 007-201 Тақво қилувчилар, агар уларга шайтондан бир шарпа етса, зикр қиларлар, бас, кўрибсанки, улар (тўғри йўлни) кўрувчи бўлиб турибдилар. (Шайтондан бирор бир шарпа (васваса, иғво ва ғазаб) етиши жаҳолат, кўрлик ва нодонликка бошлайди. Аллоҳнинг зикри эса, илм-маърифат, кўзи очиқлик ва оқиллик манбаидир.) إِنَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اتَّ‍‍قَ‍‍وْ‌ا‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ مَسَّهُمْ طَ‍‍ائِفٌ‌ مِنَ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انِ تَذَكَّرُ‌و‌ا‌ فَإِ‌ذَ‌ا‌ هُمْ مُ‍‍بْ‍‍‍‍صِ‍‍رُ‌ونَ
Ұа 'Иҳұӓнуһум Йамуддӱнаһум Фӥ Ал-Ғаййи Ćумма Лӓ Йуқҫирӱна 007-202 Ва у(шайтон)ларнинг биродарлари йўлдан оздиришда уларга мадад берадилар, сўнгра бунда тўхтамаслар. وَ‌إِخْ‍‍وَ‌انُهُمْ يَمُدُّ‌ونَهُمْ فِي ‌ال‍‍غَ‍‍يِّ ثُ‍‍مَّ لاَ‌ يُ‍‍قْ‍‍‍‍صِ‍‍رُ‌ونَ
Ұа 'Иҙӓ Лам Та'тиһим Би'ӓйатин Қӓлӱ Лаұлӓ Аҗтабайтаһӓ ۚ Қул 'Иннамӓ 'Аттаби`у Мӓ Йӱхá 'Илаййа Мин Раббӥ ۚ Һӓҙӓ Баҫӓру Мин Раббикум Ұа Һудан Ұа Рахматун Лиқаұмин Йу'уминӱна 007-203 Ва агар уларга мўъжиза келтирмасанг, «Ўзинг тўқиб қўявермайсанми?» дейдилар. Сен:«Мен фақат Роббимдан ваҳий қилинган нарсага эргашаман, холос. Мана бу–иймон келтирувчи қавм учун Роббингиздан кўз очувчи, ҳидоят ва раҳматдир», деб айт. وَ‌إِ‌ذَ‌ا‌ لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَة‌‍ٍقَ‍‍الُو‌ا‌ لَوْلاَ‌ ‌اجْ‍‍تَبَيْتَهَا‌ ۚ قُ‍‍لْ ‌إِنَّ‍‍مَ‍‍ا‌ ‌أَتَّبِعُ مَا‌ يُوحَ‍‍ى‌ ‌إِلَيَّ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّي ۚ هَذَ‌ا‌ بَ‍‍صَ‍‍ائِ‍‍ر‍ُ‍‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَبِّكُمْ ‌وَهُ‍‍د‌ى‌ ً‌ ‌وَ‌‍رَحْمَة ٌ‌ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يُؤْمِنُونَ
Ұа 'Иҙӓ Қури'а Ал-Қур'ӓну Фӓстами`ӱ Лаһу Ұа 'Анҫитӱ Ла`аллакум Турхамӱна 007-204 Қуръон тиловат қилганда уни тингланглар ва жим туринглар, шояд раҳматга эришсангиз. (Ушбу оятдан уламоларимиз Қуръони Карим тиловат қилинганда унга жим туриб қулоқ осиш вожиблиги ҳақидаги ҳукмни чиқарганлар. Ҳанафий мазҳаби уламолари эса, намозда имом қироат қилганида, иқтидо қилувчилар жим қулоқ осиши лозим, деб ҳукм чиқарганлар. Умуман, Қуръон Аллоҳнинг каломи, уни ўқиш, тинглаш, ўрганиш ва унга амал қилиш зарурий ишдир. Ҳар бирининг ўзига яраша зарурати ва ҳаловати бор.) وَ‌إِ‌ذَ‌ا‌ قُ‍‍رِئَ ‌الْ‍‍قُ‍‍رْ‌آنُ فَاسْتَمِعُو‌ا‌ لَ‍‍هُ ‌وَ‌أَ‌ن‍‍صِ‍‍تُو‌ا‌ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ
Ұа Аҙкур Раббака Фӥ Нафсика Таđарру`ӓан Ұа Ҳӥфатан Ұа Дӱна Ал-Җаһри Мина Ал-Қаұли Бил-Ғудӱұи Ұа Ал-'Ӓҫӓли Ұа Лӓ Такун Мина Ал-Ғӓфилӥна 007-205 Роббингни эртаю кеч ичингда тазарруъла, қўрқиб овоз чиқариб, гапирмай зикр қил ва ғофиллардан бўлма. وَ‌ا‌ذْكُرْ‌ ‌‍رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَ‍‍ضَ‍‍رُّعا‌ ً‌ ‌وَ‍خِ‍‍يفَة ً‌ ‌وَ‌د‍ُ‍‌ونَ ‌الْجَهْ‍‍ر‍ِ‍‌ مِنَ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْلِ بِ‍الْ‍‍غُ‍‍دُ‌وِّ‌ ‌وَ‌الآ‍‍صَ‍‍الِ ‌وَلاَ‌ تَكُ‍‌‍نْ مِنَ ‌الْ‍‍غَ‍‍افِلِينَ
нна Ал-Лаҙӥна `Инда Раббика Лӓ Йастакбирӱна `Ан `Ибӓдатиһи Ұа Йусаббихӱнаһу Ұа Лаһу Йасҗудӱна 007-206 Роббинг ҳузуридагилар, албатта, Унинг ибодатидан мутакаббирлик қилмаслар, Уни поклаб ёд этарлар ва Унга сажда қиларлар. إِنَّ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ ‌‍رَبِّكَ لاَ‌ يَسْتَكْبِر‍ُ‍‌ونَ عَ‍‌‍نْ عِبَا‌دَتِ‍‍هِ ‌وَيُسَبِّحُونَ‍‍هُ ‌وَلَ‍‍هُ يَسْجُدُ‌ونَ
Toggle thick letters. Most people make the mistake of thickening thin letters in the words that have other (highlighted) thick letter Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
Next Sūrah